Στη φωτογραφία βλέπετε το παλιότερο ποδοσφαιρικό γήπεδο της Αθήνας, το γήπεδο του Παναθηναϊκού στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας– ή, απλά, τη «Λεωφόρο» (έτος κατασκευής 1923). Θρυλείται ότι φέτος είναι η χρονιά που θα γκρεμιστεί και θα γίνει πάρκο, όταν θ’ αρχίσει (;) το χτίσιμο του νέου γηπέδου της ομάδας στον Βοτανικό. Χάρη στη φιλόξενη κ. Ο.Μ., τράβηξα τη φωτογραφία από την πολυκατοικία πίσω από τη Θύρα 13.
Υ.Γ. Αυτό που μοιάζει σαν τρακτέρ, στο άνω αριστερό της εικόνας, είναι όντως τρακτέρ, που φροντίζει το γρασίδι. Υ.Γ. Το στάδιο «Γεώργιος Καραϊσκάκης», ως αθλητικός χώρος είναι παλιότερος: είχε ξεκινήσει ως το «Ποδηλατοδρόμιον» (της Ολυμπιάδας του 1896!).
Γιατί τους λένε Αμπελόκηπους;
Μια και ξεκινήσαμε με τη «Λεωφόρο», ας μείνουμε λίγο στην περιοχή. Πολλά τα ονόματα που μας παραδίδουν οι παλιοί αθηναιολόγοι: Αμπελόκηποι (κήποι με αμπέλια), Αγγελόκηποι (από οικογένεια Αγγέλου ή Αγγελόπουλου), Πολύκηποι ή Μπολίτζηποι (πολλοί κήποι) κ.λπ. Το δεύτερο συνθετικό παραμένει σταθερό, γιατί η περιοχή είχε (και έχει) πολλά νερά. Για το πρώτο, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι – ωστόσο αυτό επικράτησε. Αντιθέτως, το τοπωνύμιο «Τέρμα Αμπελοκήπων» (η συμβολή των λεωφόρων Αλεξάνδρας - Κηφισιάς) είναι υπό εξαφάνιση. Όπως άλλωστε και η «Παραλία», η βορειoδυτική γωνία των ίδιων δρόμων, επί της Αλεξάνδρας, όπου οι πολλές καφετέριες (λίγα χρόνια πριν, έκλεισε και το καφέ «Παραλία», που συντηρούσε τη μνήμη).
Είχα γράψει και παλιότερα για το μαγαζάκι αυτό, όταν ήταν μια μικρή τρύπα, ένα απλό ψητοπωλείο. Τώρα, όμως, ο κ. Ισμαήλ Μουσταφά Ζατ και οι φίλοι του επεκτάθηκαν και δίπλα, παίρνοντας ένα ακόμα μαγαζάκι, που το διαμόρφωσαν σε χώρο εστίασης. Μαζί με το νέο χώρο ήρθαν και νέα φαγώσιμα, τονίζοντας περισσότερο τον τούρκικο χαρακτήρα. Πέρα από τα αναμενόμενα (ποικίλα κεμπάπ, κοτόπουλο, πατάτες, πιλάφι κ.λπ.) τώρα εδώ σερβίρονται ντομούς, μάντε, λαχματζούν, μπενίρ χουκιάρ, παστουρμάς, τσομπάν σαλάτα, κάτι πολύ ιδιαίτερα παντζάρια και ποικίλα άλλα ανατολίτικα εδέσματα. Λαϊκό μαγαζί, με χαμηλές τιμές.
Τα μεσοπολεμικά πλακάκια στο τιρκουάζ/βεραμάν. Τα άλλα, τα δίχρωμα, που σχηματίζουν το πλαίσιο γύρω από τις ταμπέλες με το όνομα του σταθμού (που κι αυτό αποτελείται από πλακάκια). Τα μεταλλικά στηρίγματα που βαστάνε την οδό Γ΄ Σεπτεμβρίου. Τα παλιά εκδοτήρια. Ξέρω ότι κάποιοι από όσους με διαβάζετε φοβόσαστε να πάρετε τον ηλεκτρικό. Θ’ άξιζε, όμως, έστω και μόνο για να δείτε αυτούς τους μοναδικούς χρωματικούς συνδυασμούς. (Για να μην πιάσω και τόσα άλλα όμορφα στοιχεία της πολυεθνικής πλατείας, πρώην Κυριακού, όπως το επίγειο αγαλμάτινο σύμπλεγμα «Ο Θησεύς σώζων την Ιπποδάμεια»).
Υ.Γ. Η ταμπέλα «ΒΙΚΤΩΡΙΑ/Victoria», κάτω δεξιά, γράφει μια ονομασία προελεύσεως. Την έχει προσέξει κανείς;
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
16°
