Κλισέ ή όχι, μία πόλη είναι οι άνθρωποί της. Εφόσον μιλάμε για μία πρωτεύουσα-μητρόπολη, τότε είναι εύλογο πως έχουμε να κάνουμε με ένα ετερόκλητο μωσαϊκό ανθρώπων που δρουν μέσα σε αυτή διαμορφώνοντας εν πολλοίς την ταυτότητά της και αυτό στο οποίο -κάπως αόριστα συνήθως- αναφερόμαστε ως «αέρα».
Επιχειρώντας λοιπόν κανείς να συναγελαστεί με τις διαφορετικές αυτές «ανάσες» που δίνουν τελικά τον παλμό της Αθήνας, πέφτει συχνά πάνω σε ανθρώπους που με τη δουλειά, τον τρόπο ζωής ή ενίοτε και με ένα απλό χόμπι τους καταφέρνουν να κάνουν λίγο ομορφότερη τη ζωή των διπλανών τους, χαρίζοντάς τους ένα χαμόγελο και το κουράγιο να συνεχίσουν. Ένας από αυτούς τους ανθρώπους είναι και ο Δημήτρης Κολέτσης ή -γνωστός στους περισσότερους φίλους του ως- Mitts. Ο ίδιος σήμερα είναι 42 χρονών και η επίσημη ιδιότητά του είναι γραφίστας. Πέρα από αυτό όμως, ασχολείται με την καλλιγραφία, τη δημιουργία τυπογραφικών χαρακτήρων, εξωφύλλων βιβλίων, πόστερ αλλά και με τη διαφήμιση.
Εδώ και περίπου 4 χρόνια αυτήν την καλλιγραφία αποφάσισε να τη βγάλει και πάνω στο δρόμο, χρησιμοποιώντας τον τελευταίο ως καμβά και ζωγραφίζοντας με κιμωλίες. Βέβαια, όπως και ο ίδιος εξηγεί, ουσιαστικά πρόκειται για γυψοσανίδα, την οποία βρίσκει συνήθως πεταμένη σε οικοδομές.
Κάπως έτσι, αξιοποιώντας δηλαδή υλικά που σε διαφορετική περίπτωση θα κατέληγαν σε κάδους, ο Δημήτρης κυκλοφορεί στους δρόμους της πόλης και με τα σχέδιά του πάνω σε αυτούς χαρίζει στους περαστικούς ένα αισιόδοξο κάθε φορά μήνυμα.
Επικοινώνησα μαζί του και συμφωνήσαμε να βρεθούμε ένα πρωί στα Εξάρχεια, στη Μπενάκη, όπου ο ίδιος επρόκειτο να ζωγραφίσει το επόμενο μήνυμα πάνω στην άσφαλτο. Φτάνοντας στο Cafe 67, ένας τύπος με t-shirt Lou Reed μου κάνει νεύμα. Συστηνόμαστε και λίγο αργότερα, πριν αρχίσω να τον ρωτάω τα δικά μου, με ενημερώνει για το “project” της ημέρας. «Αποφάσισα πριν λίγο τι θα κάνω, “smile and let it go” έχουμε για σήμερα», μου λέει και εγώ πατάω το rec για να ξεκινήσουμε τη σύντομη συζήτησή μας, λίγο προτού μεταφερθούμε λίγα μέτρα πιο πέρα για το σχέδιο.
Πώς προέκυψαν τα σχέδια στους δρόμους;
Αυτό προέκυψε τελείως τυχαία. Απλώς περπατούσα στο δρόμο μία μέρα, βρήκα κάτι κιμωλίες και δοκίμασα να γράψω. Αφού είδα ότι μπορώ να γράψω και μάλιστα να μείνει, είπα ότι αυτό που κάνω στο σπίτι μου με το χαρτί κ.τ.λ. θα το κάνω και στο δρόμο, σε πιο μεγάλη έκταση. Έχουμε πήξει από αρνητικά, μίζερα μηνύματα και από άγχος. Είναι μία απόδραση -προς στιγμήν έστω- από τα προβλήματα. Θέλω κάθε μήνυμα να δίνει ένα καλό vibe στον θεατή, να το σκεφτεί και να συνεχίσει τη μέρα του με αυτή τη σκέψη.
Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Mitts (dkoletsis) (@dkoletsis) στις
Πώς επιλέγεις σε ποιο μέρος θα ζωγραφίσεις;
Συνήθως γράφω σε δρόμους όπου δεν υπάρχει πάρα πολλή κίνηση, γιατί διαφορετικά θα αργούσα πάρα πολύ να τελειώσω. Επιλέγω να είναι καλή σχετικά η ποιότητα του δρόμου ώστε να κρατήσει περισσότερο το σχέδιο. Αν δεν βρέξει, αυτό μπορεί να κρατήσει 20 μέρες ή ακόμα και ένα μήνα.
Εργάζεσαι αποκλειστικά ως γραφίστας; Με τι άλλο ασχολείσαι;
Δουλεύω ως freelancer γραφίστας ενώ παράλληλα, τα τελευταία χρόνια έχω επιστρέψει γενικά στο χειροποίητο. Δηλαδή, παλιά έφτιαχνα τα σχέδια σε ένα χαρτί και μετά τα ψηφιοποιούσα στον υπολογιστή. Πλέον κάνω το ανάποδο… Φτιάχνω τα σχέδια στο λάπτοπ και μετά τα μεταφέρω στο χαρτί, στην άσφαλτο ή ακόμα και σε τοίχους. Πολλές φορές γράφω κατά παραγγελία και καταλόγους μαγαζιών πάνω σε κάποιο πίνακα ή τοίχο.
Τον τελευταίο χρόνο ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω και ένα κουτί με καρτ ποστάλ που έχουν μηνύματα τα οποία τα έγραφα και τα άφηνα έξω από την πόρτα του σπιτιού για να τα βλέπει η γυναίκα μου, του τύπου «άνδρας εντός» και άλλα σχετικά. Θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις «Απόπειρα».
Πού μένεις και ποιο είναι το αγαπημένο σου μέρος στην Αθήνα;
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Νέα Σμύρνη. Επίσης, έχω ζήσει 6 χρόνια στην Κυψέλη. Μάλιστα, δεν ήθελα αρχικά να πάω, αλλά με το που πήγα την αγάπησα. Τώρα πλέον μένω στον Πειραιά, στην Καλλίπολη, που μου αρέσει επίσης πολύ.
Το αγαπημένου μου μέρος είναι τα Εξάρχεια. Είναι μία περιοχή που μαζεύει πολλούς καλλιτέχνες, δεν έχει πολλή φασαρία παρότι είναι στο κέντρο, είναι κοντά στο λόφο του Στρέφη που είναι ένα κέντρο πρασίνου και έχει πολλά βιβλιοπωλεία και δισκάδικα... Τα Εξάρχεια τα αγάπησα όταν έμενα στην Κυψέλη, ερχόμουν πολύ συχνά.
Αν η ζωή στην πρωτεύουσα ήταν μουσική, τι θα περιελάμβανε το playlist;
Το πρωί και το μεσημέρι θα είχε μουσική του Χατζιδάκι και καθώς θα έπεφτε το βράδυ, θα είχε κομμάτια των Rolling Stones, των Animals και γενικά πιο μπλουζ καταστάσεις.
Τι είναι αυτό που απεχθάνεσαι περισσότερο στην Αθήνα και θα ήθελες να αλλάξει;
Η κίνηση. Δεν οδηγώ ο ίδιος αλλά όσες φορές έχω μπει σε αυτοκίνητο για να πάω κάπου στην πόλη, αγανακτώ.
Ιδανικά, σε ποιο μέρος του κόσμου θα ήθελες να ζεις;
Στο Σαν Φρανσίσκο. Είναι μία καλλιτεχνική πόλη και έχει σχεδόν πάντα καλό καιρό. Επίσης, όταν ήμουν μικρός άκουγα μουσική πάρα πολύ από εκεί, από τη σκηνή της Καλιφόρνια.
Τι σου λείπει προσωπικά περισσότερο αυτήν την περίοδο;
Νομίζω τα χρήματα, αυτό που λείπει και στους περισσότερους. Ακόμα, μου λείπει η ξεγνοιασιά αλλά κι αυτό μάλλον έχει να κάνει με τα χρήματα, είναι αλληλένδετο.
Ποιο θεωρείς ότι είναι το μεγαλύτερό σου ελάττωμα;
Πολλοί μου λένε ότι είμαι αναβλητικός. Αλλά δεν το βλέπω έτσι. Πιστεύω απλά ότι για πολλά πράγματα δεν είναι ακόμα η ώρα τους.
Τι είναι για σένα ευτυχία;
Οι φίλοι. Και το να μπορείς να μοιράζεσαι και να μοιράζονται οι άλλοι μαζί σου.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
8°
