Εδώ και είκοσι χρόνια, πηγαίνω σινεμά τις χειμωνιάτικες Κυριακές: μεσημεριανές προβολές, σε ταινίες κινουμένων σχεδίων, με τα παιδιά μου. Που όμως όταν θα μεγαλώσουν πια και δεν θα ψήνονται για άλλο ένα «παιδικό-της-Κυριακής», θα χαλαστώ πάρα πολύ. Με βλέπω να πηγαίνω μόνη μου, να παίρνω ποπ-κορν και γρανίτα από κεκτημένη ταχύτητα – γιατί, βγαίνουνε ένα σωρό σούπερ ταινίες κινουμένων σχεδίων κάθε χρόνο, μου είναι αδιανόητο ότι θα τις χάνω...
Οι κινηματογράφοι που με ενθουσιάζουν είναι στους Αμπελόκηπους, εκεί ή εδώ που κάποτε είχε πολύ περισσότερους αλλά που ακόμα πιάνουν ειδική κατηγορία στους οδηγούς πόλης και ακόμα καλά κρατούν: το «Αθήναιον», ο «Γαλαξίας», ο «Δαναός» και η «Νιρβάνα» (μια και το ωραιότατο «Ελληνίς» είναι θερινό). Έχουν μεγάλες αίθουσες, αναπαυτικές πολυθρόνες, φρέσκο ποπ-κορν και συμπαθητικό προσωπικό. Το παιδικό-μαθητικό εισιτήριο στο «Αθήναιον» είναι 6.50 ευρώ, ίδιο για παιδιά και γονείς/συνοδούς. Το κυλικείο είναι σχετικά οικονομικό (ποπ-κορν γίγας και δύο γρανίτες-τάνκερ, 10 ευρώ). Οι τουαλέτες είναι καθαρές… αλλά για να είμαι ειλικρινής, καθόλου δεν με νοιάζει αν είναι καθαρές οι τουαλέτες στο σινεμά, δεν πάνε να μη τις πλένουν και ποτέ, με νοιάζει η ταινία, το πόσο καλός είναι ο ήχος, πότε πέφτει διάλειμμα και πόσο αναπαυτική είναι η θέση, όπως και αν τα παιδιά μου βλέπουνε την οθόνη όταν κάθονται μπροστά τους άλλα παιδιά, μπορεί και μεγαλύτερα. Στους κινηματογράφους των Αμπελοκήπων, μπορείς να απλώσεις τα πόδια σου ή να στηρίξεις τα γόνατά σου στην πλάτη του μπροστινού σου (καθίσματος), να περάσεις στο βάθος της σειράς χωρίς να πατήσεις όλο τον κόσμο, ή, ακόμα καλύτερα, να έρθεις στην ώρα σου για να μην ενοχλείς αυτούς που ήρθαν στην ώρα τους. Ουστ.
Αθήναιον
Τα παιδιά τρέχουνε πάνω-κάτω στους διαδρόμους πριν αρχίσει η ταινία, χοροπηδάνε μπροστά στην οθόνη στο διάλειμμα, μασουλάνε τσιπς και ρουφάνε αναψυκτικά με θόρυβο, γελάνε δυνατά στα αστεία σημεία του έργου και απειλούνε ή γιουχάρουνε τον Κακό. Όλο αυτό, μετατρέπει το μουντό κυριακάτικο απομεσήμερο σε τσίρκο κανονικό, ΚΑΙ… εξαφανίζει την κατάθλιψη. Το τσίρκο του κινηματογράφου-με-παιδικό, σε συνδυασμό με τις ίδιες τις παιδικές ταινίες, που έχουν φτιαχτεί για αυτήν ακριβώς τη δουλειά (=για να κάνουν τα παιδιά να περνάνε καλά και τους γονείς να αντέχουν) – είναι από τα ανεβαστικότερα πράγματα στον κόσμο. Στους Αμπελόκηπους, σίγουρα.
Μια επταετία που έμενα πίσω από το «Νιρβάνα», πηγαίναμε με τον γιο μου σχεδόν κάθε Κυριακή, βλέπαμε ακόμα και δεύτερη φορά την ίδια ταινία, στην ανάγκη. Δίπλα ακριβώς είχε και έχει ακόμα την «Κρεπερί Ετουάλ», με τεράστια ποικιλία τεράστιας κρέπας, αλμυρής και γλυκιάς. Το σουξέ είναι η κρέπα με σοκολάτα, μπανάνα και μπισκότο, οι τιμές είναι λογικές, τα υλικά φρέσκα... έπεσα (στο διαδίκτυο) πάνω σε κάποια πελάτισσα που το θάβει το μαγαζί αλλά στα εφτά χρόνια που μέναμε δίπλα, δεν είχαμε χτυπήσει ποτέ κρέπα που να μην ήτανε υ-πέ-ρο-χη. Ευτυχώς, μόνο μία πελάτισσα το μισεί – οι υπόλοιποι το εκθειάζουν και καλά κάνουν.
Νιρβάνα
Νιρβάνα
Ωραίες κρέπες και σε ακόμα καλύτερες τιμές, στο ίδιο κομμάτι της Αθήνας, έχει το «ΜΟΤΟ κρέπες» που για ένα διάστημα νόμιζα ότι εννοούσε «μόττο», όπως «βάλε ένα έξυπνο μόττο στο διαφημιστικούλι» και μόνο πρόσφατα ανακάλυψα ότι εννοεί «μότο» όπως «μεταφερόμενο, τροχήλατο τέλος πάντων». Ότι άμα λάχει και βαρεθεί, από εδώ που είναι η κρεπερί θα πάρει των ομματιών της και θα πάει αλλού. Οι κρέπες είναι μια χαρά, τα υλικά τριζάτα, μπορείς να συνθέσεις την κρέπα που τραβάει η ψυχή σου ή να διαλέξεις από το μενού. Είναι τέλεια ιδέα για μετά το σινεμά, η κρέπα στο χέρι, που σε βγάζει από την υποχρέωση να φτιάξεις κρέπες στο σπίτι (αυγά, γάλα, αλεύρι, αλλά πού έχω γραμμένες τις αναλογίες; Πού, άραγε;)
Κρεπερί Ετουάλ
Κρεπερί Ετουάλ
Οι κινηματογράφοι των Αμπελοκήπων μού αρέσουν γιατί έχουν μια αίσθηση γειτονιάς, και παλαιότητας, και ασφάλειας: ακόμα και στις βραδινές προβολές, στις «μεγαλίστικες» ταινίες, μπαίνεις στην αίθουσα και αισθάνεσαι ότι τίποτε κακό δεν μπορεί να σου συμβεί εδώ. Τα βελούδα και οι μοκέτες, οι ζωγραφισμένες (π.χ. του «Γαλαξία») αφίσες στους τοίχους, τα κυλικεία με το κίτρινο φως πίσω από τα αγόρια και κορίτσια που εξυπηρετούν, τα «προσεχώς», το σούσουρο καθώς ξεκινάει η ταινία, όλα αυτά σε κάνουν να πιστεύεις περισσότερο στη μαγεία του κινηματογράφου. Την πιστεύεις και στους άλλους κινηματογράφους, και στο Νέτφλιξ, και στις ταινίες που βλέπεις σπίτι σου ή μέχρι και στην τηλεόραση καμιά φορά. Απλώς στους κινηματογράφους, και ειδικά σε αυτούς των Αμπελοκήπων, δεν έχεις καμιά αμφιβολία ότι υπάρχει μαγεία, κι ότι απευθύνεται σε σένα ειδικά...
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
