Ήταν ένα από τα καλύτερα σλόγκαν, και μάλιστα σε μια εποχή που τίποτα δεν ήταν δικό μας, πόσο μάλλον οι ουρανοί. Αλλά ακούγεται πολύ κυριαρχικό, αισιόδοξο, με θρησκευτικά undertones. Θα έδειχνε ωραίο και σε μπλουζάκι…
Τρώγαμε ένα βράδυ έξω με φίλους και κάποιος μου είπε: «Με αυτή τη συζήτηση θα γεμίσεις την επόμενη στήλη στην Athens Voice». Απάντησα ότι ναι, πολύ πιθανόν, μια και οι στήλες παγκοσμίως γεμίζουν κατά καιρούς με συζητήσεις εστιατορίων – αλλά κάτι έγινε μετά, μου το γκαντέμιασε, και ορίστε που δεν θυμάμαι τι στην ευχή συζητούσαμε ολόκληρο βράδυ. Την κρίση; Την Άννα Βίσση; Δουλειές χωρίς διόλου φούντες; Αν θα καταπιεί η Κίνα την Αμερική; Αν το βιντεοκλίπ του Σάκη για το «Ήρθες» είναι εμπνευσμένο από την ταινία του Χίτσκοκ με τον Τζέιμς Στιούαρτ που τον κυνηγάει ένα αεροπλάνο; Μόνο που τον Σάκη τον κυνηγάει αμάξι και αυτή που το οδηγάει φοράει λευκά γάντια, χωρίς να υπάρχει λόγος. Τώρα δεν θυμάμαι ούτε πώς λένε την ταινία, όσο και να σφίγγομαι. Γαμώτη. Είναι υπερ-διάσημη ταινία, οι άνω των 30 την έχουνε δει οπωσδήποτε και οι κάτω των 30 σκασίλα τους, αλλά καλό θα ήταν να επιμορφωθούν, πράγμα που δεν το θέλει ο Θεός (θα τα βρούνε όλα στο ίντερνετ), οπότε ας συνεχίσω χωρίς ενοχές.
Το εστιατόριο στο οποίο τρώγαμε λέγεται “Cucina Povera” κι είναι σχετικά καινούργιο. Βρίσκεται εκεί ο Γιάννης Καυμενάκης, που για χρόνια ήτανε sommelier στο “48” και η ιδέα ότι το μενού αλλάζει κάθε μέρα ανάλογα με το τι βρίσκει ο σεφ Κλεομένης Ζουρνατζής στις λαϊκές αγορές κάτι μου έκανε. Πολύ σωστά, μια και το φαγητό στην “Cucina Povera” είναι εξαιρετικό, τα πιάτα υπέροχα, κι έχω ξεμείνει από υπερθετικά για τη χορτόπιτα τώρα που την παραγγείλαμε τρεις φορές, επειδή κάποιος διάσημος αθλητικογράφος καθόταν στην άκρη του τραπεζιού και τη σμπαράλιαζε μόλις προσγειωνόταν (ναι, ήταν ουράνια). Όλα κι όλα, τα 15 πιάτα του μενού είναι το ένα καλύτερο απ’ το άλλο και θα ξαναπάμε μέχρι να δοκιμάσουμε όλες τις εναλλακτικές. Οι τιμές ξεκινάνε από 5 ευρώ το πιάτο και δεν ξεπερνάνε τα 12 με 25 ευρώ το άτομο – έχεις τσακίσει το μισό κατάλογο, συν υπέροχο κρασί. Και η λογική αυτή, του φτηνού υλικού που μεταμορφώνεται σε κάτι το ουράνιο χάρη στο ταλέντο/μεράκι ενός σεφ, είναι η απάντηση στην καταστροφολογία της κρίσης: δεν θα μας φάνε οι Κινέζοι, τελικά. Όταν ξεκαβαλήσουμε το καλάμι (της τρούφας-με-πεσκανδρίτσα και του κουλί-λαχανικών-με-κόλιανδρο), θα ανακαλύψουμε τη λογική των γιαγιάδων μας, που κάνανε θαύματα με πέντε λαχανίδες και τρία ραδίκια.
Το “Cucina Povera” είναι όμορφο, φωτεινό, ψηλοτάβανο, αεράτο και μοντέρνο. Η μουσική παίζει χαμηλά στο βάθος. Η κάβα είναι κέντημα, χάρη στον Καυμενάκη, που όποιο κρασί σου προτείνει ξέρεις ότι θα το σκίσεις – έστω κι αν δεν μπορείς να προφέρεις το όνομά του. Ούτε που θυμάμαι τι ήπιαμε, πράγμα που ίσως εξηγεί το ότι δεν θυμάμαι τι συζητούσαμε. Είπα 80 φορές, «χα, είδατε, είδατε; Ωραία δεν είναι εδώ που σας έφερα, ε; ε; καλό, ε; μπράβο μου, ε;» – μέχρι που ο διάσημος αθλητικογράφος κόντεψε να δαγκώσει το πιάτο με τη σουπιά-σπανάκι. Γιατί αυτό με το ριζότο-γλυκάδια το είχε φάει ήδη.
Η αλήθεια είναι ότι οι φίλοι μου έχουνε περάσει δύσκολα κατά καιρούς – δεν είναι όλα τα μαγαζιά που τους σέρνω τόσο ουράνια. Συχνά είναι πέτσες, και μας έρχεται ο ουρανός σφοντύλι με το μπουγιουρντί στο τέλος. Έχουνε λόγους δηλαδή να θέλουν οι άνθρωποι να μου σπάσουν το κεφάλι ώρες-ώρες. Τη μία στις τόσες που χτυπάω αστεράτο μαγαζί σαν την “Cucina Povera”, τους το βγάζω απ’ τη μύτη. Λέω τόσες φορές «καλό, ε; καλό, ε; ε;», που έχει τύχει να πάθει παραλήρημα ο άλλος. Ή και η γυναίκα του (άλλου).
Πήρα και μάντολες παραδοσιακές από το ζαχαροπλαστείο «Παύλος», που μετά μου είπανε ότι είναι πάρα πολύ, χμ, παραδοσιακό: πριν 20-30 χρόνια θυμάται ένας φίλος ότι τον έτρεχε εκεί ο μπαμπάς του για μάντολες και αμυγδαλωτά. Αγόρασα ένα κουτί βουτήματα με αμύγδαλο, με την αόριστη ιδέα ότι κάποτε ο γιος μου θα λέει: «Η μάνα μου έφερνε κουλουράκια από αυτό το ζαχαροπλαστείο όταν ήμουν μικρός». Πράγμα απίθανο να συμβεί, γιατί 1) ο γιος μου δεν είναι πια μικρός 2) τα κουλουράκια ούτε που γύρισε να τα φτύσει, καθότι έφηβος («Σας μισώ. Εσάς και τα κουλούρια σας - σύμβολα εξουσίας») και 3) εδώ δεν θυμάμαι ποιο κοσμο-ιστορικό θέμα συζητούσαμε ένα ολόκληρο βράδυ στο φως των κεριών, σιγά μη θυμηθεί ο γιος μου κάτι ουράνια κουλουράκια με αμύγδαλο. Όταν πια η μαμά του θα βόσκει (εύκολα!) στους ουρανούς… που είναι δικοί μας, ας μην ξεχνιόμαστε.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
