Σαν να μου φαίνεται ότι η Πατησίων αρχίζει να παίρνει τα πάνω της κάπως, ή μπορεί να το βλέπω έτσι επειδή την συμπαθώ: φυσικά την θυμάμαι λαμπρή και τσίλικη, γεμάτη ωραία μαγαζιά και κόσμο που ψώνιζε, σε Παρατατικό χρόνο. Αλλά μου αρέσουν τα παλιά κτίρια, τα μυστήρια στενά, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, οι τέσσερις πλατείες που διασχίζει (η Πατησίων λέμε) στα τεσσεράμισι χιλιόμετρά της… και το ότι, περπατώντας από την Αιόλου, μπαίνεις χωρίς να το καταλάβεις στην Πατησίων, με σχεδόν μαγικό τρόπο, λες κι είναι προέκτασή της. Ιδίως αν περπατάς αφηρημένη καλή ώρα, οπότε φτάνεις με τον ίδιο σχεδόν μαγικό τρόπο στα πέρατα της Αθήνας.
Τώρα πάντως σταματάω στο μαγαζί «ΟΛΑ 1 ΕΥ» δεξιά στην Πατησίων μόλις περνάς την Κοδριγκτώνος, και παίρνω κουλαμάρες με, ιντίντ, ένα ευρώ. Τα πλαστικά τραπεζομάντιλα-με-το-μέτρο, με εξαντρίκ θεο-πάρδαλα λουλούδια σαν κουνουπίδια απάνω τους, βγαίνουν γύρω στα 4 ευρώ (αλλά έχω μεγάλο τραπέζι). Υπάρχει ένα πολύ καλό, ιστορικό μπακάλικο-ντελικατέσεν εκεί δίπλα, λέγεται «Κουκάς», λειτουργεί από το 1927 και έχει, όπως λέει η πινακίδα, «Εδώδιμα Εκλεκτής Ποιότητος». Είναι σαν τα παλιά καλά μπακάλικα των 60s, ρουφηχτό προς τα μέσα (=σε τραβάει να μπεις) με τακτοποιημένα ραφάκια γεμάτα καλούδια – μαρμελάδες, μέλια, ζυμαρικά, μπισκότα, παξιμάδια, κριτσίνια και τυριά, αλλαντικά, μεζεδάκια, σπεσιαλιτέ κ.λπ. κ.λπ. από διάφορα μέρη της Ελλάδας. Πήρα πρόσφατα τα «Νησιώτικα μπιφτέκια λαχανικών» (5 ευρώ πακέτο τεσσάρων), πολύ νόστιμα και τσάκα-τσάκα λύση για όσους δοκιμάζουν τη χορτοφαγία ή απλώς πεινάνε. Καταπληκτικά είναι τα «Τυροπιτάκια Κουρού Παραδοσιακά Ζυμοαριστουργήματα Νινέλη» – έχουν μια γιαγιά που ανοίγει φύλλο στη συσκευασία και τα συστήνω με φόρα, είναι τραγανά, με πολύ τυρί και σπιτικό φύλλο. Το οποίο μάλιστα ανοίγει η γιαγιά της συσκευασίας.
Ινδικό εστιατόριο, λοιπόν: μου το σύστησε ένας Πακιστανός γνωστός, και όταν τον ρώτησα αν η κουζίνα του Πακιστάν είναι ίδια με αυτήν της Ινδίας με κοίταξε με ελαφριά περιφρόνηση και μου απάντησε, «Για σας, ναι». Υποθέτω εννοούσε ότι είναι διαφορετικές οι κουζίνες αλλά εμείς οι (1) Έλληνες (2) ξένοι (3) άσχετοι, δεν θα καταλαβαίναμε τη διαφορά ακόμα κι αν μας άρπαζε από τα μούτρα, οπότε δεν έχει σημασία, εκτός Πακιστάν/Ινδίας, κατά πόσον διαφέρουν οι κουζίνες τους. Το εστιατόριο «ABC Indian» πάντως είναι σούπερ, παρόλο που δεν σου γεμίζει πολύ το μάτι: με αίσθηση και ατμόσφαιρα Bollywood αλλά και «στεκιού γειτονιάς της Καλκούτας», με πλούσιο κατάλογο του οποίου επιπλέον όλα μα όλα τα πιάτα είναι πολύ νόστιμα, και σόρι αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πώς λέγονται τα ινδικά πιάτα, το ταντούρι μόνο θυμάμαι, που εκτός που το μπερδεύω με το μπιριάνι, δεν το δοκίμασα μεν εδώ, μου είπανε δε άλλοι που το δοκιμάσανε ότι σκίζει. Ζητήστε ένα πιάτο με λαχανικά στο κάρι, σούπερ, και όσο καυτερό το θέλετε, ή οτιδήποτε με κοτόπουλο ψιλοκομμένο και κολυμπητό σε σάλτσα. Τα κυρίως πιάτα είναι γύρω στα 4 ευρώ, ο λογαριασμός βγαίνει 10, άντε 15 ευρώ το άτομο, και φεύγεις χορτάτος κι ευχαριστημένος. Τρώνε πολλοί Ινδοί ή ίσως Πακιστανοί εδώ, πράγμα σωστό – δεν θα ήθελα να φάω ινδικό φαγητό σε ένα Ινδικό εστιατόριο το οποίο οι Ινδοί, ή/και οι Πακιστανοί, δεν θέλουνε ούτε να το ακούσουν.
Το «ABC» είναι το Ινδικό της γειτονιάς με ελαφρώς Bollywood-ιανό τρόπο, παραδοσιακό, ζεστό και φιλικό, με γρήγορο σέρβις και χαμογελαστές φάτσες, εκτός από το φαγητό που τα σπάει, και τις τιμές που σε κάνουν να πιστεύεις ότι υπάρχει θεός ή έστω Βούδας. Ο πάνω όροφος είναι, λέει, πιο κυριλέ. Είναι από τα μέρη στα οποία πηγαίνεις για το φαγητό πάντως, και όχι για τη διακόσμηση.
Μια άσχετη μέρα βρέθηκα στη Σωκράτους και πήρα κρέμες μαλλιών για την κόρη μου από τον «Χαρμάνη» – τελειώνουμε τα κοντίσιονερ το ένα μετά το άλλο, γενικά με τα είδη κομμωτικής έχουμε ένα κόλλημα. Δεν ξέρω αν αυτά τα μαγαζιά συμφέρουν και για τους κοινούς θνητούς, όχι μόνον για τις κομμώτριες (οι οποίες δείχνουν επαγγελματική κάρτα στο ταμείο και έχουν άλλη αντιμετώπιση, και άλλη, γκαν-γκαν έκπτωση). Αλλά βρίσκεις μαζεμένα τα άπαντα, σαμπουάν, κρέμες, μάσκες, κοκαλάκια, λακ, λαστιχάκια, χτενάκια, βουρτσάκια, τσιμπιδάκια, βαφές, μαρκαδόρους-να-σκεπάζεις-τα-άσπρα-μέχρι-τη-βαφή, και ό,τι άλλο σχετικό με τρίχα υπάρχει στην αγορά. Μπορείς να χτενίζεσαι μέρες ή να φτιάχνεις τα γένια σου, αν είσαι αυτής της διάθεσης, δηλαδή αντρουά αλλά ωστόσο περιποιημένος – κατά το «όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια»…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
