Μια Κυριακή του Ιουνίου με βροχή ακατάπαυστη όμως, πήγαμε σε έναν ωραίο γάμο στο «Άλσος Νυμφών». Χρόνια ήθελα να γράψω «ακατάπαυστη βροχή» αλλά δεν τη σήκωνε η Αθήνα την έκφραση, ήταν σαν τα «φθηνά» εστιατόρια που είναι πανακρίβογλου – θα ρώταγε ο αναγνώστης «μα τι εννοεί, αφού δεν είναι καν βροχή, πόσο μάλλον ακατάπαυστη;». Μέχρι τον Ιούνιο του ’17, οπότε και τρώμε όλη τη βροχή μαζεμένη. Ποιος να σκεφτόταν ότι για ένα γάμο στα μέσα Ιουνίου θα χρειαζόταν ομπρέλα; Γαλότσες; Ακόμα και σαμπρέλα, για να μη τονε-πάρει το ποτάμι; Κανείς.
Το «Άλσος Νυμφών» όμως είναι προετοιμασμένο για κάθε ενδεχόμενο. Υπάρχει ο υπέροχος καταπράσινος κήπος με το εκκλησάκι στο βάθος και το τοπίο της Αττικής ακόμα πιο στο βάθος. Υπάρχει η πίστα για να χορέψουν οι καλεσμένοι και η αστραφτερή πισίνα για να δροσιστούν όταν θα έχουνε λιώσει στο χορό. Υπάρχουν ξαπλώστρες γύρω από την πισίνα, μινιμαλιστικά έπιπλα πισίνας σε άσπρο-γκρι-μαύρο, λουλούδια, δέντρα και διακοσμητικά φυτά, όλα τα απαραίτητα στοιχεία δηλαδή ενός υπαίθριου, καλοκαιρινού γάμου – εκτός από τη νύφη και τον γαμπρό, που καλό είναι να παρευρίσκονται, το «Άλσος» έχει μεριμνήσει για κάθε ενδεχόμενο μια και διαθέτει κλειστή αίθουσα με δεύτερη πίστα, με τεράστιες τζαμαρίες γύρω-γύρω ώστε να αισθάνονται οι καλεσμένοι ότι είναι στο ύπαιθρο κι ας μην είναι. Κάθεσαι δηλαδή στο λευκό τραπέζι σου με στεγνό κεφάλι και μαλλί λίγο πατσαβούρα από την υγρασία, ενώ έξω γίνεται χαλασμός, ρίχνει καρέκλες, μέχρι και χαλάζι σε κάποια φάση. Είναι Ιούνιος, οπότε έχεις θέμα συζήτησης με τους άγνωστους ανθρώπους που κάθεστε στο ίδιο τραπέζι: «τον πιστεύετε αυτόν τον καιρό;»
Όχι, δεν τον πιστεύει κανείς, είτε είναι (καλεσμένος) σε γάμο είτε δεν είναι.
Το «Άλσος» είναι ένα υπέροχο μέρος για γάμους, βαφτίσια, πάρτι, εταιρικές εκδηλώσεις, επιδείξεις και γκαλά, με άψογο προσωπικό που σκίζεται να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Ο μπουφές ήταν πάμπλουτος, με ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς – κοτόπουλο, μπιφτεκάκια, κρεατικά, σαλάτες, ορεκτικά, χαμός. Πολύς κόσμος πλέον έχει δυσανεξίες ή αλλεργίες σε τρόφιμα, τον πειράζει το αλεύρι, το αυγό, το γάλα, διάφορα πράγματα πολύ χρήσιμα που πριν είκοσι χρόνια δεν πειράζανε κανέναν. Δηλαδή ούτε να το διανοηθώ να ετοιμάσω φαγητό για πολύ κόσμο (καλά, ούτε ο πολύς κόσμος δεν μπορεί να το διανοηθεί – εδώ παιδεύεται να το διανοηθεί ο λίγος κόσμος, που είναι μέσα στο σπίτι μου μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει). Το θέμα «τι με πειράζει στο έντερο/στομάχι» είναι το νούμερο 3 όσον αφορά την κατάταξη στις κοινωνικές συζητήσεις του τύπου «χτυπάω την κεφάλα μου όπου αντέχω/βρω», με νούμερο 2 τον καιρό, που όμως τελευταία αποκτάει άλλες διαστάσεις (κατακλυσμιαίες). Η νούμερο 1 θεματολογία χτυπάω-κεφάλι-μου είναι οι περιγραφικές συζητήσεις για ασήμαντα πλην όμως σιχαμένα προβλήματα υγείας επιπέδου καβλόσπυρου, του τύπου «πάρτε τα φαγιά από μπρος μου, νιώθω ξεράσογλου».
Χρόνια είχα να πάω σε γάμο και χάρηκα που οι άνθρωποι εξακολουθούν να παντρεύονται με το ίδιο κέφι που παντρεύονταν και παλιά, με ακόμα καλύτερα σκηνικά. Σε κάνουν να αισθάνεσαι μια αισιοδοξία οι γάμοι, όπως και τα βαφτίσια. Είναι γιορτές κανονικές, σε σπρώχνουν να ξεχνάς τον πόνο σου, τα προσωπικά σου θέματα, τις δουλειές, αναδουλειές, σχέσεις, συγκρούσεις, ακόμα και τις διατροφικές σου διαταραχές.
Άλλη μέρα, ένα παιδί μου έφαγε χάμπουργκερ από την «Μαμά Ντίνα» στην Κοδριγκτώνος και το εκθείαζε – πόσο ζουμερό μπιφτέκι, σπιτικό, με κρεμμυδάκι μέσα, με απ' όλα. Η μαμά Ντίνα μαζί με την κόρη της Κατερίνα μαγειρεύουν καθημερινά για τους στάνταρ πελάτες αλλά και για όποιον περνάει απέξω. Το μενού είναι ελληνικό, παραδοσιακό, με πολύ λογικές τιμές και αλλάζει από μέρα σε μέρα ανάλογα με το τι (προϊόντα) βρίσκουν στις λαϊκές οι μαγείρισσες. Το πρωί σερβίρουν καφέδες με σπιτικό κέικ, κι από το μεσημέρι και μετά, ουζάκι με μεζέ ή μαμαδέξ πιάτα από αυτά που δύσκολα βρίσκεις σε εστιατόρια. Το μαγαζί είναι μια σταλιά, έχει τέσσερα-πέντε τραπεζάκια μέσα – οι περισσότεροι παίρνουν το φαγητό τους σε πακέτο. Το χάμπουργκερ είναι μια εξυπηρετική λύση για τους φοιτητές από τις γύρω σχολές, ιδιωτικές και δημόσιες (και δεν έχει καμιά σχέση με ετοιματζίδικο, το λέω επειδή κανονικά βλέπω χάμπουργκερ και παίρνω δρόμο...)
Ε, αυτά. Όσο παντρεύονται οι άνθρωποι και όσο τρώνε, προχωράει το καλοκαίρι – θα προχώραγε ακόμα κι αν δεν παντρευόντουσαν ή αν έμεναν νηστικοί, αλλά με μερικά κουφέτα στο χέρι, όλα κυλάνε καλύτερα… προς (καλοκαιρινή) παραλία, ελπίζουμε οι αισιόδοξοι…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
