Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ θα ήθελα να ήμουν τραγουδίστρια… αλλά ενώ τραγουδάω (μόνο στα παιδιά μου: αιχμάλωτο ακροατήριο, κανονικά) δεν θα σήκωνα με τίποτε το στρες του να στέκεσαι μπροστά σε πολύ κόσμο που επίσης θα ήθελε να ήταν τραγουδίστρια, και να προσπαθείς να θυμηθείς τα λόγια εκατό ή χιλίων τραγουδιών με έναν προβολέα στο κούτελο. Οι φίλες τραγουδίστριες μου λένε ότι αυτό δεν είναι το δύσκολο, το δύσκολο είναι, άξιουαλι, να τραγουδήσεις – σωστά, αρμονικά, και κυρίως αστρεσάριστα, ώστε να περάσει καλά ο πολύς κόσμος που ευελπιστείς ότι ήρθε να σε ακούσει, άσχετα αν ήθελε ή δεν ήθελε να γίνει τραγουδίστρια.
Ναι, είναι ασύνταχτος ο κόσμος με την τραγουδίστρια αλλά εκφράζει ακριβώς αυτό που θέλω να πω: τη γνωρίζω τη σωστή σύνταξη, όπως και τις κατάλληλες ελληνικές λέξεις, απλώς όλες οι λέξεις είναι για να εξυπηρετούν την επικοινωνία και όχι για να δείχνουμε πόσο καλά τις ξέρουμε. Τέλος, έχω φίλες τραγουδίστριες, περισσότερες από δύο, οι οποίες θα μας απασχολήσουν εδώ.
Η Άρτεμις Ματαφιά λοιπόν ήτανε στo live «Παλιές καταπακτές» (αφιέρωμα στα τραγούδια των Μπάμπη Τσέρτου - Νότη Μαυρουδή) στην Ηλιούπολη, έβγαλε καινούργιο, ωραίο τραγούδι («Άκου όνειρο που είδα»), και τραγουδάει στον Ιανό στις 9/6 σε ένα προσωπικό της live. Την έχω ακούσει την Άρτεμη να ερμηνεύει ελληνικά τραγούδια κάθε είδους, από λαϊκά μέχρι Νέο Κύμα, από κλασικά μέχρι μοντέρνα, κι αυτή τη φορά θα τραγουδήσει «αγαπημένα της τραγούδια, έντεχνα, jazz, παραδοσιακά, κάποια ρεμπέτικα, διασκευασμένα όλα, με συνοδεία μια κιθάρα κι ένα βιολί». Ο χώρος, το πατάρι του Ιανού, είναι κλασικός, ό,τι χρειάζεται για την περίσταση, και η φωνή της Αρτέμιδος γοητευτική. Ζεστή; Ταξιδευτική; Όλα αυτά μαζί και κάτι παραπάνω.
Πού όμως τώρα… κολλάει λίγο το σύστημα: τα ίδια θα έλεγα και για την Κλεονίκη Δεμίρη, άλλου τύπου τραγουδίστρια με «οπερατική» φωνή, κελαρυστή, με αδυναμία στο τάνγκο και στο τραγούδι-χωρίς-σύνορα, κάπως σαν το continental breakfast, αλλά με στίχους-μουσική-φωνάρα. Η Κλεονίκη τραγουδάει σε όλη την Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι – στις 23/6 εμφανίζεται στην Καλλιθέα και από κει και πέρα, γυρίζει όλα τα νησιά/παραθαλάσσια-και-μη μέρη της πατρίδας μας: Χανιά, Ρέθυμνο, Κέρκυρα, Σάμο, Κω, Άνδρο, Στυλίδα… για μια σειρά από live εμφανίσεις, κάποιες με τραγούδια από τον ελληνικό και ξένο κινηματογράφο, άλλες ως «μεγάλη καλοκαιρινή μιλόνγκα σε συνεργασία με τους Tangarto Quintet» που ολοκληρώνεται τέλος φθινοπώρου μετά από καμιά εκατοστή συναυλίες.
Θα πείτε, μα δεν είναι καλές η Ελεονόρα Ζουγανέλη, η Νατάσσα Μποφίλιου, η Ντέμυ, τόσες άλλες τραγουδίστριες που επίσης δίνουν συναυλίες…; Και θα απαντήσω ότι είναι κα-τα-πλη-κτι-κές, Αλλά έχουνε ήδη πολύ Πρες – συνεντεύξεις, παρουσιάσεις, αφίσες, δόξα σοι ο θεός σκίζουνε τα κορίτσια. Ακόμα και η Μαρίνα Σάττι που τη «Μάντισσά» της την έχουνε δει πέντε εκατομμύρια άνθρωποι, νομίζω είναι κομπλέ από δημοσιότητα, θα έχει ήδη φτάσει τα πεντέμισι εκατομμύρια όσο μιλάμε. Πολύς κόσμος.
Στο μεταξύ και άσχετα εντελώς με τις τραγουδίστριες για να αλλάξουμε θέμα με την ευκαιρία, ο Χριστόφορος Ζαραλίκος («ο καλύτερος stand-up comedian σύμφωνα με την έγκυρη γνώμη της μάνας του, και όποιος διαφωνεί να πάει να της το πει»), ο Χρις λοιπόν εμφανίζεται στο ανακαινισμένο «Τριανόν» όλες τις Πέμπτες του Ιουνίου με ένα πρόγραμμα σούπερ αστείο, πολιτική σάτιρα διαφορετική από τις συνηθισμένες, και ενέργεια που του τρέχει από τα μπατζάκια. Το «Τριανόν» είναι κούκλα, θερινό, με δροσερά τραπεζάκια-έξω, ιστορικό ως παλιός κινηματογράφος αλλά ταυτόχρονα και, ερμ, hip. Ταιριάζει γάντι δηλαδή με το πρόγραμμα/σόου του Χριστόφορου.
Τέλος, επειδή σήμερα είναι πολυσυλλεκτική η στήλη, μια μαμά από το δημόσιο σχολείο που πάνε τα μισά παιδιά μου, η Άννα Μελίτη, φτιάχνει στην κουζίνα της υπέροχα, αγνά και ευωδιαστά καλλυντικά: η φίρμα της λέγεται «Murumuru» και περιλαμβάνει αρωματικά body butter, body lotion, scrub, αφρόλουτρα και κρέμες προσώπου. Όλα είναι φτιαγμένα με σπιτικές συνταγές, χωρίς χημικά – η λοσιόν σώματος μοσχοβολάει για ώρες, λες και φοράς (ακριβή) κολόνια. Εμπιστεύομαι πολύ τα σπιτικά καλλυντικά, μια και καμιά μαμά ή μη-μαμά δεν χρησιμοποιεί καλιαρντά συστατικά στην κουζίνα της, πόσο μάλλον κάποια καλλυντικο-δημιουργός. Εμπιστεύομαι και τις τραγουδίστριες που θα πρέπει να αγχώνονται, («τι να φορέσω, Παναγία μου;») πριν βγούνε στη σκηνή, πόσο μάλλον επί της ουσίας («αμάν μη ξεχάσω κανα ρεφρέν και με κυνηγάει ο καλλιτέχνης!»). Και ο κόσμος, που θα ήθελε να ήταν καλλιτέχνης αλλά δεν του βγήκε, παίρνει ανάποδες όταν το άτομο στη σκηνή χάνει ροδέλες… οπότε εύχομαι σε όλες τις τραγουδίστριες, φίλες και μη, να βρίσκουνε πάντοτε τι να φορέσουν και να μην τους ξεφεύγει ποτέ ούτε λέξη. Για να είναι ευχαριστημένος ο κόσμος που ψοφάει να ήταν στο πάλκο, βασικά.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
