Life in Athens

City Runner

Δημήτρης Φύσσας
ΤΕΥΧΟΣ 591
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Τρέχοντας (ξανά) το «αυθεντικό» δεκάρι. Ένα ακόμα δεκάρι έτρεξα τη Κυριακή που πέρασε, τα 10 χλμ. του «αυθεντικού» Μαραθώνιου, στον οποίο ήταν αφιερωμένο το προηγούμενο φύλλο μας. Έκανα 50΄, προσωπικό ρεκόρ. Καθόλου άσχημα για την ηλικία μου και το ελάχιστο αγωνιστικό παρελθόν μου. 

Με βλέπετε στη φωτογραφία με πέντε διαφορετικούς αυτοκόλλητους αριθμούς, τους οποίους μάζευα πεσμένους από άλλους δρομείς και τους κόλλαγα πάνω μου, γιατί δεν παίρνω τίποτα 100% στα σοβαρά και ιδίως τον εαυτό μου. Αυτή τη φορά ήμουνα πενταπλός, αφού έτρεξα σαν Βασιλική Μπρισ., Πηνελόπη Μπαρδ., Ευαγγελία Γιαπ. (οι γυναίκες πρώτα),  Αργύρης Τσατσ. και Ευθύμιος Μπακ. Δικό μου αριθμό ως συνήθως δεν είχα, χώθηκα στο πλήθος που ξεκίναγε στον Άγνωστο Στρατιώτη με τη βεβαιότητα ότι θα βρω νούμερα άλλων. Όχι ότι έχει καμιά σημασία ο αριθμός, έχει όμως πλάκα να τον έχεις. Ειδικά άμα είναι πέντε: τρεις στο κορμί και δυο στα μπράτσα (δεν βρήκα έναν έκτο, να τον βάλω στην πλάτη, αλλά θα υπάρξουν κι άλλοι δρόμοι).

Και η συνέχεια. Στην Ηρώδου Αττικού είδα ένα ζευγάρι φίλων από την ΑΛΕΦ, εθελοντές στη διοργάνωση υποθέτω, τερμάτισα στο Παναθηναϊκό Στάδιο και πήρα, όπως όλος ο κόσμος, το μετάλλιό μου που γράφει «finisher». Έφαγα μια μπάρα και μια μπανάνα, ήπια και μια πορτοκαλάδα –όλα δωρεές–, είδα και μια καλή φίλη.  Μετά ένιωθα τόσο ζεστός και ξεκούραστος, που αποφάσισα να συνεχίσω. Κι έτσι ούτε λίγο ούτε πολύ, έκανα  μισοτρέχοντας - μισοπερπατώντας (πολύ γρήγορα όμως) άλλα 7 περίπου χιλιόμετρα, με μια διαδρομή δικής μου έμπνευσης: Παγκράτι - Κάτω Ιλίσια  - Αμπελόκηποι - Γκύζη - Πολύγωνο - Νέα Φιλοθέη - Γαλάτσι - Άνω Πατήσια - σταθμός Αγίου Ελευθερίου (όπου είχα το αμάξι μου από το πρωί, που είχα πάει Σύνταγμα με το τρένο για την εκκίνηση). Ναι, μέσα από τα Τουρκοβούνια, με σκαλιά και τις ανηφόρες.

Τέρμα Ευρυτανίας και τέρμα Αχαΐας. Αξίζει να ανέβετε αυτούς τους «σκαλόδρομους» στους λόφους ανάμεσα Γκύζη - Πολύγωνο: πράσινο, υπέροχη θέα απέναντι στον Υμηττό, φυσικά ούτε ένα  τροχοφόρο (γι’ αυτό ακούς τους ανθρώπους να μιλάνε στα γύρω σπίτια, απ’ όπου μύριζαν τα κυριακάτικα ψητά), χτίσματα ενίοτε πάνω στο βράχο σαν να είσαι σε χωριό, πεντακάθαρο αεράκι και κατάληξη σε παρκάκια με πεύκα στις οδούς Σεβαστοπούλου και Γιαννούλη Αιτωλού. Λαϊκός Δήμος Αθηναίων στα καλύτερά του.  

Η έκπληξη στο Πολύγωνο. Φτάνοντας στην πλατεία του Πολυγώνου, απέναντι από το «Συντριβάνι» (πρώην σινέ «Ευρώπη», σώζεται η οθόνη του) κι ακριβώς στο Τέρμα του «224», άκουσα μπουζουκάκι. Πλησίασα: στο πίσω μέρος του βορειότερου από τα δύο περίπτερα, ένας γεροντόμαγκας έπαιζε και τραγούδαγε (σε τετράχορδο) το «Ψεύτικος είναι ο ντουνιάς» του Μάρκου. Το είπαμε μαζί και μετά συνέχισα το τρέξιμο προς τον περιφερειακό του «Αττικού Άλσους». Αυτά είναι τα ωραία της περιπατητικής σχολής, που λέει κι ο κουμπάρος μου ο Γιώργος ο Κάρκας (της δρομικής μάλιστα, όχι απλά περιπατητικής).    

Γιατί τη λένε Χατζιδάκι. Κατηφορίζοντας τη Γαλατσίου, έπεσα πάνω στη στάση «Χατζηδάκη» του «608» και του «444». Το σωστό βέβαια είναι «Χατζιδάκι», όχι φυσικά από το μεγάλο συνθέτη αλλά από την ομώνυμη σχολή. Εμείς οι παλιοί Κυπριαδίτες και Πατησιώτες τη θυμόμαστε πολύ καλά: είναι οι σημερινές σχολές του ΟΑΕΔ, ανάμεσα στους δρόμους Γαλατσίου, Αγίας Λαύρας και Μαρτζώκη – το βασικό κτίριο σώζεται, μετασκευασμένο βέβαια. Κραταιό ιδιωτικό σχολείο στον καιρό του κι πολύ μοντέρνο στην κατασκευή του, θα πρέπει να ξεκίνησε τέλη του ’50 ή αρχές του ’60, ενώ διατηρήθηκε μέχρι τουλάχιστον τη δεκαετία του ’80.