Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί, θαρρώ μάλιστα ότι το ’χω γράψει κιόλας, ότι το τελευταίο απομεινάρι από κάθε μαγαζί/γραφείο είναι η επιγραφή/ταμπέλα του. Υπάρχουν επιχειρήσεις που έχουν κλείσει από πολλές δεκαετίες, κι όμως ένα τέτοιο χνάρι διατηρείται σε ταμπλό θυρωρείου, σε πόρτα ή στον εξωτερικό τοίχο, κρεμασμένο, κολλημένο ή βιδωμένο, δείχνοντας ότι κάποιος παραγωγός, επαγγελματίας ή έμπορος ήταν εδώ. Θα μπορούσε να φτιαχτεί ένας τέτοιος (φωτογραφικός;) κατάλογος, σαν τμήμα της Ιστορίας αυτής της πόλης, με ταμπέλες από παλιούς ζωγράφους/γιατρούς/λογιστές/καθηγητές/δικηγόρους/εκδότες επαρχιακών εντύπων/μηχανικούς/οδοντοτεχνίτες/δικαστικούς κλητήρες κ.λπ. ή και με σκέτα ονόματα, δίχως καμιά ιδιότητα, ταμπέλες ξεχασμένες σε πολυκατοικίες του Κέντρου, από πολύ μεγαλύτερες επιγραφές εργοστασίων που έχουν κλείσει από καιρό –μα αυτές βολοδέρνουν μέχρι να τις διαλύσει ο άνεμος, ο ήλιος ή η βροχή (η Νέα Ιωνία, για παράδειγμα, είναι γεμάτη τέτοιες)–, από χνάρια άλλοτε κραταιών εμπορικών καταστημάτων, που θ’ αργήσει πολύ να τις διαβρώσει ο χρόνος ή να τις αποκαθηλώσει ο επόμενος χρήστης (ποιος χρήστης, τώρα που τίποτα δε νοικιάζεται;), αρχίζοντας από το «Μινιόν» στη Σατωβριάνδου και καταλήγοντας στο τελευταίο χασάπικο ή βίντεο κλαμπ. Τη φωτογραφία που βλέπετε, απλά ένα παράδειγμα για όλα τα παραπάνω, την τράβηξα αυτό τον Σεπτέμβρη. Ο χρόνος της επιγραφής, σίγουρα πολύ παλιός. Ο τόπος, Βουλγαροκτόνου 22, σχεδόν γωνία με Ιπποκράτους, Νεάπολη Λυκαβηττού. Η υπόκωφη συγκίνηση, μεγάλη.
(Υ.Γ. Όποιος/α τυχόν ξέρει οτιδήποτε για τον κ. Μάδεση, ας μου γράψει).
Οι καινούργιοι ήχοι της Βασιλικής Καρακώστα
Η τραγουδίστρια και μουσικός κ. Βασιλική Καρακώστα, μ’ ευαίσθητη φωνή, συνολικά ψηλή καλλιέργεια και καλή μουσική παιδεία, έχει βαλθεί ν’ ανανεώσει το ελληνικό τραγούδι, συνδυάζοντας με δικό της τρόπο τα πράγματα και με πολύ αξιόλογο αποτέλεσμα (μιλάω ξέροντας, την έχω ακούσει). Αυτό τον καιρό προβάρει εντατικά επιλεγμένα δημοτικά τραγούδια, με τη συνοδεία ενός κουιντέτου εγχόρδων (δύο βιολιά, βιόλα, βιολοντσέλο, κοντραμπάσο, συνεργασία με τη συνθέτρια - ενορχηστώτρια κ. Ελένη Αναγνωστοπούλου) αναμφίβολα ιντριγκαριστικό. Και είμαι βέβαιος ότι το κορίτσι αυτό θα μας ξαναπασχολήσει. «Ίδρυμα Θεοχαράκη», Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν, Αθήνα. 20 του Οκτώβρη, ώρα 8.30. Βάλτε το στο πρόγραμμά σας και θα με θυμηθείτε. Περισσότερα: 2103611206, http://tinyurl.com/jlub3x7.
Χειμώνας στην «Ωραία Ελλάδα»
Την ίδια μέρα και ώρα αρχίζει το πρόγραμμά του ένας αγαπημένος αθηναϊκός χώρος, η πικιωνικά και καλόγουστα διαμορφωμένη «Ωραία Ελλάδα», με τον υπότιτλο «Κέντρο ελληνικής παράδοσης». Στο γνωστό καφενείο-μεζεδάδικο στο Μοναστηράκι, δίπλα στην Ακρόπολη, 19 χρόνια πριν μου τον έμαθε, σε δύσκολες για μένα συνθήκες, η Μαρία Δ., που τώρα ζει στη Γερμανία (και η οποία, ως εγγενές πλάσμα του Εμπορικού Κέντρου –ζούσε Χαβρίου–, με είχε πρωτοπάει ή μου ξαναθύμισε τη «Στοά» του Βαγγέλη, το «Νέο Δίπορτο», την «Κληματαριά» κ.λπ.). Η «Ωραία Ελλάδα» αρχίζει με «Memory Songs» από τη διεθνή σκηνή του κινηματογράφου και του μουσικού θεάτρου (Μάνος Χατζιδάκις, Astor Piazzola, Ariel Ramirez, Agustin Lara, Andrew Lioyd Webber, Kurt Weill, George Gershwin, Henry Mancini), που θα εκτελέσουν η σοπράνο-πιανίστα κ. Άννα Αλεξοπούλου και η πιανίστα κ. Έλενα Λαζαρέτου. Εδώ δεν έχω ακούσει τις πρόβες, αλλά ξέρω τι εστί Άννα Στάικου, που είναι η υπεύθυνη πολιτισμού και ξέρει τι κάνει. Ο χώρος (Μητροπόλεως 59 & Πανδρόσου 36, στοά) θα μας ξαναπασχολήσει. Περισσότερα: 2103216850 ή στο fb: http://tinyurl.com/jpq33js
Στο κείμενό μου για τον «Ελευθερουδάκη», λίγες βδομάδες πριν, κάνοντας μια γενικότερη αναφορά από μνήμης, έβαλα τη «Σμίλη» ανάμεσα στους εκδότες που κλείσανε. Φυσικά η «Σμίλη» ζει και βασιλεύει, την μπέρδεψα στο μυαλό μου με τις εκδόσεις «Scripta», που είχαν όντως κλείσει (ελπίζω πως έστω οι εξ υμών μεσήλικοι/ες με καταλαβαίνετε). Αφού ζητήσω ανυπόκριτα συγγνώμη από τον εκδότη κ. Χρήστο Κουτσιαύτη, επιφυλάσσομαι για περαιτέρω επανόρθωση στο μέλλον. Περισσότερα για τη «Σμίλη» και τα ωραία βιβλία της, ιδίως κλασικές εκδόσεις αλλά όχι μόνο, στη σελίδα της στο fb. .
25°
