Όποιος έχει παιδιά σχολικής ηλικίας χτυπιέται αυτές τις μέρες από όλες τις μπάντες: ή έχει παραλάβει Την Λίστα από το σχολείο και τρέχει να προμηθευτεί τετράδια, μολύβια, ψαλίδια και απίδια, ή… δεν έχει Την Λίστα. Που σημαίνει ότι το παιδί δεν την πήρε, την πήρε αλλά την παράτησε κάπου – οπότε ο γονιός ενοχλεί άλλους γονιούς να φωτογραφήσουν Την Λίστα και να την στείλουν στο κινητό του. Εκτός κι αν το παιδί πάει σε ιδιωτικό, οπότε ο γονιός έχει Την Λίστα εδώ και μια βδομάδα στο μέηλ του, μόνο που δεν πρόλαβε να πάει για ψώνια, οπότε πέφτει στα σχολικά μαζί με τους τσέτουλους γονείς-δημοσίου.
Οπότε, γίνεται χαμός στα χαρτοπωλεία, παιχνιδάδικα, κυρίως στα γκαργκάντουανυπερ-καταστήματαπου πουλάνε της Παναγιάς τα μάτια. Το «χαμός» είναι πια λέξη που έχουμε συνηθίσει, το περνάτε στο ντούκου (πόσος χαμός μπορεί να γίνεται σε ένα χαρτοπωλείο; ) αλλά αυτό συμβαίνει επειδή ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΙΔΙΑ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. Αν είχατε, θα σκύβατε μουγκαφόν το κεφάλι και θα φυσιόσασταν όπως οι υπόλοιποι γονείς της ιδίας συνομοταξίας.
Που όλοι χρειάζονται τετράδια πενηντάφυλλα, εξηντάφυλλα και γιατί όχι τρίφυλλα, τετράδια μαθηματικών, αντιγραφής, ιχνογραφίας, σημειώσεων, μουσικής, γραπτής έκφρασης και προφορικής έκφρασης, μολύβια Β-2, σβηστήρες και ξύστρες, διαβήτες, χαράκια, μαρκαδόρους, όπως και μια σειρά μυστήρια πράγματα που χαρακτηρίζονται «φάιλ», «ντοσιέ με αυτιά και άνευ, από 4», «διαφανείς φάκελοι», «διάτρητοι φάκελοι», «ομπλόνγκ», «ντιστρέ» και «οντουλέ»… όχι σόρι, «οντουλέ» είναι τα χαρτόνια. Πρέπει να προμηθευτείς χαρτόνια γλασέ και χαρτιά γκοφρέ, και μια και κρατάς καλάθι, 100 λαστιχάκια, συνδετηράκια, καλαμάκια χρωματιστά, 100 ξυλάκια, 100 πλαστικά τουβλάκια, 100 αυτοκόλλητες ετικέτες, πακέτο των 100 ποστ-ιτ, μαρκαδόρους υπογράμμισης, ξυλομπογιές, κηρομπογιές, νερομπογιές, τέμπερες, πινέλα και μυτερά καπέλα. Ναι, είσαι στον τομέα «Ψιλικατζίδικο», απλώς κουβαλάς ΚΑΙ μποκούτετράδια, ΚΑΙ ένα πακέτο κόλλες Α4 για κάθε παιδί. Όπως σου λένε και στον ΕΟΠΥ (όταν ρωτάς τι καλύπτει για τα δόντια των παιδιώνε σου = τίποτε), «ας μην έκανες τόσα παιδιά»… Ε πόσα; Δεν είσαι και ο Βαν Τραμπ πια, δεν σου τρέχουν τα παιδιά από τα μπατζάκια…
Είσαι όμως ακόμα μέσα σε κατάστημα πλημμυρισμένο κόσμο, με Τις Λίστες στα χέρια, αν υποθέσουμε ότι έχεις παραπάνω από ένα παιδί. Τις τσαλακώνεις, τις χάνεις (που διάλο είναι αυτή των εικαστικών; ), τις μισείς, σβήνεις ένα-ένα αυτά που βρίσκεις και περνάς τη μέρα σου αξέχαστα, σεξ-εν-ντραγκς-εν-ροκενρόλ. Εννοείται έχεις προλάβει να πάρεις σχολική τσάντα, κασετίνα και έξτρα τσαντάκι εικαστικών… δεν εννοείται, γιατί δεν έχεις προλάβει, μέσα σ’ όλα ψάχνεις και την ιδανική τσάντα: μεγάλη, ελαφριά, με ρόδες, αδιάβροχη, αεροδυναμική, μετσέπες, με όχι-πολύ-φρικτά σχέδια νεκροκεφαλών, με σύμφωνο το παιδί σου για την επιλογή (χα!) ΚΑΙ κάτω από 50 ευρώ. Πιο ΧόλυΓκρέηλ, πεθαίνεις. Στο ροκενλόλ απάνω, που να τρέχεις αλλού ώρα που είναι…
Στα μεγάλα υπερ-πολύ-καταστήματα τύπου Jumbo-PerfectToys-Μουστάκας-Goofyκλπ, τσιγαρισμένοι πιτσιρικάδες πωλητές προσπαθούν να εξυπηρετήσουν χιλιάδες αφιονισμένες μαμάδες και μερικούς ακόμα πιο παρεξηγημένους μπαμπάδες («τι δουλειά έχω εγώ εδώ ρε Μαρία να ‘ούμε;») Στα πιο-χαρτοπωλειο-ειδή τύπου Πλαίσιο-Public κλπ, οι πωλητές τουλάχιστον δείχνουν όχι-νηστικοί, με καλύτερη ψυχολογία – ίσως με μισθούς μεγαλύτερους των κλασσικών 340-ευρώ-μέχρι-να-πέσεις-ξερός. Που-θα-αργήσεις-επειδή-είσαι-22-και-αντέχεις.
Οι γονείς τσαντίζονται, μα είναι σκάνδαλο να μην βρίσκουν άμεσα, αυτόματα και αναίμακτα, ένα τρυπητήρι για σελίδες και στρόγγυλα γελοία αυτοκολλητάκια για τις τρύπες, που όλο κολλάνε στα χέρια σου ή μεταξύ τους και είναι εξ ίσου εγκληματικά με το καταραμένο διαφανές αυτοκόλλητο με το οποίο καλούνται (οι γονείς) να ντύσουν τα σχολικά βιβλία. Οι πωλητές κάνουν υπομονή (θα περάσει και αυτό, κουράγιο ως τα Χριστούγεννα, χαχαχα). Ως γονιός, πατάς πόδι κάποια στιγμή – ΟΧΙ, δεν θα πάρουμε κόλες στικ, να χρησιμοποιήσετε τις περσινές, έχουμε ξοδέψει μια περιουσία εδώ μέσα. Ας κάνουν 50 λεπτά, ό,τι γλυτώσουμε εδώ που φτάσαμε.
Οι γονείς ιδιωτικών, αγοράζουν πια τα σχολικά βιβλία του ΟΑΕΔ έτοιμα σε πακέτα – τρομερό μπερεκέτι, γιατί δεν ψάχνουν όλα τα ράφια στουμπώνοντας τους διαδρόμους. Οι παππούδες διαμαρτύρονται ότι αυτοί είχανε ΜΙΑ τσάντα και ΜΙΑ κασετίνα, για 12 χρόνια σχολείου. Τα παιδιά το ακούνε στο ντούκου, όπως και οι γονείς (οι σύγχρονες τσάντες αντέχουν 3 μήνες, ξεκολλήστε. Σιγά μη παίρνουμε μπομπότα για κολατσιό) κι ας μην είναι καθόλου μακριά από την μπομπότα, κι ας το ξέρουν.
Κάποτε, με όλη Την Λίστα συμπληρωμένη, ο γονιός επιστρέφει σπίτι και αραδιάζει την πραμάτεια στο πάτωμα του σαλονιού (δεν χωράνε πουθενά αλλού τόσα συμπράγκαλα!)
Και ανακαλύπτει ότι οι περσινές κόλες στικ έχουνε στεγνώσει όλες. Αλλά ούτε που κλαίει, για να καταλάβετε πόσο ανθεκτικό άτομο είναι πλέον ο σημερινός γονιός…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
