Με τη λόξα των τελευταίων χρόνων να κάνω τζόκινγκ και καθώς βαριέμαι να τρέχω πάντα στους ίδιους χώρους, έχω ανακαλύψει ξανά διάφορα όμορφα μέρη κατάλληλα για την όλη φάση. Αν λοιπόν τρέχετε σας συνιστώ την τεχνητή λίμνη στο Άλσος της Φιλαδέλφειας, η περιμετρική διαδρομή της οποίας θα πρέπει να είναι 300-350 μέτρα. Γύρω γύρω πεύκα, πικροδάφνες, πλατάνια, λεύκες κ.λπ., η θερμοκρασία σαφώς πιο χαμηλή απ’ ό,τι στην πόλη και τα νερά καθαρά, γιατί ο Δήμος τα φροντίζει (όπως κι όλο το χώρο). Τρέχοντας βλέπεις γύρω σου άλλους που κάνουν το ίδιο, κόσμο που πίνει μπίρες (κι όχι μόνο), οικογένειες που κάνουν πικ-νικ στα χτιστά τραπεζοκαθίσματα, ζευγαράκια που χουφτώνονται στα παγκάκια, νεαρά ζευγάρια με καρότσια, ποδηλάτες, ενίοτε και παρέες με κιθάρες. Έχει χώρο για πάρκινγκ, αν έρχεστε από μακριά, αλλά μην πάτε Κυριακή πρωί, εκτός κι αν θέλετε να τρέχετε παρέα με τα μουρμουρητά των παπάδων από τα μεγάφωνα της εκκλησίας (η οποία εννοείται ότι έχει χτιστεί / επεκταθεί σε βάρος του Άλσους). Εγώ πάντως πηγαίνω κυρίως βράδια και χαίρομαι τρέξιμο. Κάθε που ξαναλειτουργούν τα (χρωματιστά) σιντριβάνια, τρελαίνομαι. Κάθε που σταματάνε, χάνω προσωρινά τον πίδακα και τα χρώματα αλλά κερδίζω σε ησυχία. Και τότε, ακούω τα νυχτοπούλια. Υ.Γ. Ο Δήμος έχει γκρεμίσει, σαν αυθαίρετη, την καφετέρια «Κένταυρος». Αυτό έχει γίνει καιρό τώρα. Χάθηκε όμως να φυτέψει το χώρο της και να ξηλώσει και την ταμπέλα που έχει απομείνει μονάχη της στη Δεκελείας;
Φούρνος ανθρωπισμού
Κάθε Τρίτη βράδυ παίρνω το αρχαίο οικογενειακό ρενό και πάω σ’ ένα φούρνο στο Γαλάτσι. Εκεί παίρνω ό,τι έχει περισσέψει από την παραγωγή της μέρας (ψωμιά, κουλούρια, ντόνατς, τυροπιτοειδή κ.λπ.) και τα πηγαίνω στη Μυρτώ Θ., που έχει οργανώσει ένα δίκτυο αλληλεγγύης για (ακόμα πιο) φτωχούς. (Η Μυρτώ είναι θεούσα παλαιοημερολογίτισσα κι εγώ άθεο ευρωλιγούρι, όμως την εκτιμώ και την αγαπώ υπέρμετρα για ό,τι κάνει και γι’ αυτό τη βοηθάω «άνευ ορίων, άνευ όρων», όπως θα έλεγε ο Εμπειρίκος, καμιά φορά και πέραν της Τρίτης). Επειδή οι άνθρωποι του φούρνου δεν διαφημίζουν την καλοσύνη τους, αποφάσισα να διαφημίσω εγώ το φούρνο χωρίς να τους ρωτήσω. Λοιπόν, είναι το «Παραδοσιακό», Ιωάννου Φωκά 110, Γαλάτσι, 2102927189
Αθήνα, προτάσεις ονοματοδοσίας
Η καλή free press συναδέλφισσα «Η Πατησίων ζει» είχε την ωραία ιδέα να προτείνει στο Δήμο Αθηναίων μια σειρά αιτιολογημένα βαφτίσια για ανώνυμες πλατείες και παρκάκια, όλα στην Κυψέλης και στα πέριξ της. Πάμε, λοιπόν: Το κομμάτι που βρίσκεται ανάμεσα στην οδό Ευελπίδων - Άλσος - πλατεία Πεδίο Άρεως ---> πλατεία Σμυρναϊκού, προσφυγικού αθλητικού συλλόγου που δρούσε παλιότερα στην περιοχή. Το πλατειάκι Αγίας Ζώνης - Κιθαρώνος - Ανάφης ---> πλατεία Αντώνη Σαμαράκη, συγγραφέα που ζούσε εκεί κοντά (Ταϋγέτου). Το κακόφημο, λόγω κομμένων πεύκων επί Καλαμάνη, παρκάκι Κύπρου και Πατησίων ---> πλατεία Οζέρωφ (ψάξτε την ιστορία του Ασύλου Ανιάτων και θα βρείτε την απάντηση). Επτανήσου - Κυψέλης - Πιπίνου ---> πλατεία Αιμίλιου Βεάκη, ηθοποιού που ζούσε λίγο πιο πέρα. Ευελπίδων - Δοϊράνης απέναντι απ’ τα Δικαστήρια ---> πλατεία Κυκλοβόρου (η αρχαία ονομασία χειμάρου που ρέει υπόγειος από τα Τουρκοβούνια και χύνεται στον Κηφισό). Ο χώρος Αρμονίας - Ελικώνος - Βρύαντος ---> πλατεία Βρύσης / Στέρνας Γάσπαρη, από την παλιά οικογένεια και ιστορική ονομασία της περιοχής. Το κομμάτι Καυκάσου - Ευβοίας - Ωλένου ---> πλατεία Νίκου Γκάτσου, ποιητή και στιχουργού που ζούσε κοντά. Μετανείρας - Γιαννιτσών ---> Πλατεία Άλσους ή Αλσύλλιο Ευμενίδων. Η μεγάλη πλατεία Αγ. Παρασκευής - Σίφνου - Σερίφου - Αιλιανού ---> πλατεία Γιάννη Μαρή, συγγραφέα-δημοσιογράφου που ζούσε στην Κύθνου1 (προέκταση Σερίφου ή το αντίστροφο). Δελβίνου - Δοϊράνης - Χελμού ---> πλατεία Τυφώνα, άλλου ξεχασμένου σήμερα αθλητικού σωματείου. Πριγκιποννήσων - Πέραν - Ευβοίας ---> Αγχεσμού, πάλι από αρχαίο όνομα ενός από τα σημερινά Τουρκοβούνια. Γιαλούρου - Παρασκευά - Δοϊράνης - σκάλα Μετανείρας ---> πλατεία Κορακοφωλιάς, από τοπικό όνομα που δείχνει το παρελθόν σε άλλο Τουρκοβούνι. Βρίσκω πολύ ενδιαφέρουσες πολλές από τις παραπάνω προτάσεις και θα ήθελα να δω τον Δήμο μας να τις συζητάει. Σε κάθε περίπτωση, οι πλατείες αξίζουν να έχουν όνομα.
Στις παλιές ελληνικές ταινίες βλέπετε και σε παλιά βιβλία διαβάζετε πώς ήταν οι αθηναϊκές αυλές, όπου φτωχοί άνθρωποι ζούσαν σε δωματιάκια, με κοινόχρηστες τουαλέτες (ενίοτε και κουζίνες, ενίοτε και πηγάδια). Ένα καλό τέτοιο απομεινάρι βρίσκεται στην παραπάνω δρόμο της Ριζούπολης. Έχει και μπόνους: παμπάλαιο μαγαζί, αμπαρωμένο με εξίσου παμπάλαια αμπάρα.
Ο τοίχος της καλοσύνης
«Αν δεν το χρειάζεσαι, άφησέ το. Αν το χρειάζεσαι, πάρ’ το». Είμαι βέβαιος ότι ξέρετε το σχετικό κίνημα, που καρφώνει τις σχετικές κρεμάστρες σε διάφορα σημεία τις πόλεις, όπου ο καθένας αφήνει ό,τι θέλει να δώσει κι ο καθένας παίρνει ό,τι χρειάζεται. Απλά αναφέρω μια νέα κρεμάστρα στην Πατησίων 248, δίπλα στο τυροπιτάδικο «Τζάντε».
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
