Ο πρωταθλητισμός είναι άγριο πράγμα. Στερεί όλες σχεδόν τις μικρές ή και μεγάλες χαρές χαρές που απολαμβάνουν οι υπόλοιποι. Πίσω από κάθε πρωταθλητή υπάρχει ένα παιδί κι ένας έφηβος που δεν έζησε τα καλύτερά του χρόνια. Πάρτι, ξενύχτια μεθύσια, εκδρομές, διακοπές, παραλίες, ξεκούραση, ύπνος ως τις 2 το μεσημέρι, μάσες, ξάπλες, γουρουνιές... Τίποτα!
Το «εγώ φεύγω γιατί έχω προπόνηση» μπορεί να σκορπίζει γελάκια και κράξιμο από τους υπόλοιπους της παρέας, αλλά είναι απαραίτητη προϋπόθεση για εκείνον που θέλει να ανεβεί στο βάθρο, να ακούσει τον εθνικό ύμνο, να τυλιχτεί με τη σημαία, να δαγκώσει το μετάλλιο και να δακρύσει. Είναι θέμα ψυχοσύνθεσης και επιλογής. Κάποιες στιγμές ο αθλητής ζηλεύει τους άλλους που πάνε για έναν απλό καφέ. Θέλει να τρέξει και να βρεθεί δίπλα τους, αλλά την ίδια στιγμή, χωρίς να το καταλαβαίνει, γεμίζει την τσάντα με όσα χρειάζεται για την προπόνηση. Το ακόμα χειρότερο: φάρμακα. Απαγορευμένα και μη, με τα οποία φορτώνεται ο οργανισμός στα καλύτερά του χρόνια και μπορούν να του βγουν αργότερα σε διάφορες αρρώστιες και παρενέργειες. Ξέρει όμως από την αρχή πως αν δεν τα πάρει, δεν θα φτάσει πουθενά.
Όλα αυτά και με την πιθανότητα να μην καταφέρει στο τέλος τίποτα επειδή κάποια στιγμή θα τραυματιστεί, θα κωλώσει την κρίσιμη στιγμή, θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει ή θα είναι απλά άτυχος. Υπάρχουν αθλητές που κάνουν το πρώτο τους μπάνιο αφού τελειώσει η καριέρα τους.
Βγαίνουν στην πλαζ και νιώθουν σαν... ούφο. Δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν. Σα να έχουν φύγει από έναν κόσμο και να ’χουν βρεθεί σ’ ένα άλλο, εντελώς άγνωστο. Και κάνουν καιρό να προσαρμοστούν. Όταν ο οργανισμός έχει συνηθίσει σ’ ένα στάνταρ τρόπο ζωής για είκοσι χρόνια, χρειάζεται μια τεράστια περίοδο προσαρμογής για να ξεμάθει από την επαγγελματική προπόνηση και να μπει στη ζωή ενός φυσιολογικού ανθρώπου. Στην πραγματικότητα, ο πρωταθλητισμός παραμένει αιώνες τώρα το σύμβολο της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Παλεύει ο άλλος χρόνια ολόκληρα, στερείται, φτιάχνεται και χαλιέται, μόνο και μόνο για να τρέξει ένα δευτερόλεπτο πιο γρήγορα ή να πηδήσει ένα πόντο παραπάνω. Για σκεφθείτε το... Και χειροκροτήστε ακόμη και τον τελευταίο ενός αγωνίσματος. Μην τον προσπεράσετε, δώστε του την ίδια σημασία με τον πρώτο. Μπορεί να το αξίζει παραπάνω...
7°
