Το Παγκράτι το αγαπώ. Παλιά απορούσα γιατί το αγαπώ, τώρα δεν ταλαιπωρούμαι από αναλύσεις και ερμηνείες. Το αγαπώ και ας μην έχει καμία σχέση με τις συνήθειες της μνήμης μου. Αν σκεφτείς ότι μεγάλωσα με μια καθαρή θαλασσα στα πόδια μου και τον Ταΰγετο πολύ κοντά μου.
Ήταν 2003. Ήξερα τον Κωτσόβολο, στην πλατεία Δεληολάνη, το «Jumbo», τα «Goody’s» και το «Badilla», που είχε ένα στιλ στα ρούχα κάπως ψιλοσπάνιο. Δεν ήξερα τίποτε άλλο. Τότε, τους καφέδες τους πίναμε στον τέταρτο όροφο της Φιλοσοφικής. Δεν είχαν γκάμα οι βόλτες μας.
Το Παγκράτι το έμαθα από τη Μάρω. Είχε κόλλημα με την Υμηττού και συνέχεια εκεί την έβρισκες. Δεν μπορούσα να μείνω πάνω από 5 λεπτά σε καμία από τις καφετέριες, που περνούσε τα απογεύματά της. Μιλούσαν όλοι μαζί και δυνατά. Ήταν και πάνω στο δρόμο. Κόρναρε με θυμό το τρόλεϊ στα παράνομα παρκαρίσματα. Όχι, δεν την πάλευα. #Σιγά_μην_είναι_μόνο-αυτό_το_Παγκράτι
Με τα χρόνια το ’ριξα στο περπάτημα και τα ποδήλατα. Έμαθα δρόμους και πλατείες και στέκια και ανθρώπους. Λέω «Παγκράτι» σαν να λέω «καλημέρα». Είναι γειτονιά και ας είναι τεράστιο. Έχει τον Τσίρο με την τούρτα από μους κάστανου, τη Λία με τα υπέροχα παπλώματα, τον Αλέξη, που φτιάχνει μόνος του τα τραπέζια του καφενείου (του), την Καλλιρρόη στο φαρμακείο, απέναντι από τους Αττικούς Φούρνους, την Ελένη στη Φρύνης, που μέσα στη γυάλα του χρυσόψαρου έχει ρίξει γυάλινους βόλους, την Εύη στην πλατεία Προσκόπων, τη Χριστίνα στη Χρεμωνίδου, που έχει αδυναμία στο κόκκινο και πουλάει τα πιο διαχρονικά κόκκινα πανωφόρια (σε τιμές του δικού μας κόσμου), το 1ο Δημοτικό Σχολείο στη Σπ. Μερκούρη, το Skrow Theater για να πας θέατρο, τη Νίκη στην Ευτυχίδου, την Τράπεζα Πειραιώς, που στο ATM της συναντάς φίλους, γνωστούς, παλιούς καθηγητές. Ψιλοκουβέντα και μηχανικές κινήσεις. Μετά «γεια, τα ξαναλέμε» και εννοείται τα ξαναλέμε. Στο ΑΤΜ, το μόνο σίγουρο. Το Άλσος, η Ερατοσθένους, τα μέσα στενά, η Άγρας, το δασάκι στο Καλλιμάρμαρο, το σπίτι του Χατζιδάκι, το σπίτι του Βάρναλη. Ο Γιάννης, που γυμνάζεται στο Planet και μετά τον πετυχαίνω στα φρέσκα ψαράκια του Βασιλόπουλου. Πού αλλού συμβαίνει να φωνάζουμε ο ένας τον άλλον με τα μικρά ονόματα; Ο Γιώργος μένει στον Χολαργό και δεν ξέρει κανέναν, ας πούμε. Εμείς στο Παγκράτι είμαστε θεοί.
Και θα συνεχίσουμε να είμαστε, γιατί αυτό το πυκνό και ωραίο αθηναϊκό σημείο δεν κλείνει την πόρτα σε κανέναν. Δεν περιορίζεται και δεν διαπραγματεύεται το γενικό του ύφος. Η Υμηττού παραμένει μέσα στην τρέλα, αλλά τα πέριξ είναι στο πλευρό αυτών που ψάχνουν.
Η ανέγερσή του στην οδό Ερατοσθένους, τον κεντρικό δρόμο που συνδέει τη Βασιλέως Κωνσταντίνου με το Παγκράτι, τρέχει με χίλια. Θα αποτελείται από 12 ορόφους, πέντε εξ αυτών κάτω από την επιφάνεια του εδάφους και οι χώροι του θα καταλαμβάνουν περί τα 7.300 τ.μ. Το κέλυφος του παλαιού κτιρίου που θα το φιλοξενήσει θα αποκατασταθεί και θα ανακαινιστεί, και το έργο θα παραδοθεί αρχές του 2017.
«Μη γράφεις μόνο εσύ. Άσε μας κι εμάς»
Οκ, σας χαρίζω επίλογο, με κερνάτε καφέ.
Βεατρίκη Ψυχάρη, μουσικός, φοιτήτρια της Νομικής, ευαίσθητη
«Το Παγκράτι είναι στη διάθεσή σου πάντα. Μεγάλη υπόθεση. Ούτε στα Χανιά δεν το βρίσκω αυτό το θαύμα. Δεν είναι η Άγρας, ούτε ότι πάντα βρίσκω να παρκάρω, ούτε οι κινηματογραφικές προεκτάσεις που μπορεί να πάρει ένας απλός καφές στην Ερατοσθένους. Όλο το παιχνίδι παίζεται στην πολύ κοντινή απόσταση με τα ιερά μνημεία αυτής της πόλης. Βγαίνει ο ήλιος, αντιφεγγίζουν στο φως τα μάρμαρα του Παρθενώνα και παίρνει ρεύμα η κάθε μας κίνηση. Θες κι άλλο;»
«Πριν κατέβω στο φανάρι/ ξένος δρόμος πριν με πάρει/ από κάτω απ’ το φεγγάρι/ δυο ζωές μπερδεύαμε./ Πριν γυρίσω στο Παγκράτι/ μ’ είχες λέει συνεπιβάτη/ και μαζί στην αυταπάτη ταξιδεύαμε». Έκλεψα τον Περίδη, πειράζει;
Θύμιος Κούκιος, ηθοποιός, ωραίος
«Μια βόλτα στην Αρχιμήδους, Παρασκευή πρωί, στη λαϊκή αγορά! Φωνές, λουλούδια και φρέσκα φρούτα. Καφέ στο “Τσέλσι”, μόλις αρχίζει να σουρουπώνει. Την ώρα που δεν ξεχωρίζει το φως αν είναι απόγευμα ή ξημέρωμα. Τρέξιμο στο Στάδιο, Κυριακή αν δεν έχεις ξενυχτήσει και μετά φαγητό με φίλους στο Σκούφια. Παγκράτι σημαίνει φίλοι, συζητήσεις, καφές και μια γεύση απο παλιά Αθήνα, έτσι όπως εμείς που δεν τη ζήσαμε αλλά την έχουμε φανταστεί. Κρατάει ακόμα μια αμεσότητα που σε κάνει να ελπίζεις ότι οι άνθρωποι μπορούν ακόμα να αγαπήσουν και να αγαπηθούν».
Aλέξανδρος Μαυρόπουλος, ηθοποιός, ανεξάντλητος
«Πριν χρόνια, ο μπαμπάς στον “Λέντζο” για καφέ, με δυο τσιγάρα, και μετά γλυκά για τη γιαγιά από τον “Τσίρο” σε πακέτο με χρυσή κορδέλα. Η μαμά στην πλατεία Βαρνάβα με τη Λία σ’ ένα παγκάκι, συνταγές και χαμόγελα. Τώρα, ο μικρός γιος στο Παγκράτι, χαμένος σε αναμνήσεις, συζητάει με φίλους, με ποτό ή καφέ, στη γωνία. “Στο Τσέλσι”» .
Αλεξάνδρα Πούλου, φίλη –από παλιά– πριν γίνει ηθοποιός και δασκάλα
«Τρώγαμε με τον μπαμπά μου στον “Μαγεμένο Αυλό”. Ήμουν γύρω στα 7. “Πίσω σου είναι ο Χατζιδάκις”. “Ποιος αυτός;” “Μη δείχνεις, σε παρακαλώ. Ναι, αυτός”. Τότε, τραγουδούσα στο σχολείο, στις γιορτές, το “Χάρτινο το φεγγαράκι”. Αν δεν ήμουν τόσο κοτίτσα, θα πήγαινα, θα τον διέκοπτα και θα του ζητούσα να με ακούσει στο τραγούδι αυτό. Δε θα θύμωνε, μου έλειπαν και τα δύο μου μπροστινά δόντια, εξάλλου. Το πολύ πολύ να μου τσιμούσε το μάγουλο. “Πώς λέγεται αυτή η περιοχή, μπαμπά;”, “Παγκράτι”, “Εδώ θα μείνω, όταν μεγαλώσω”. Στο Παγκράτι μένω, αλλά δεν έχω μεγαλώσει ακόμη.
Χρύσα
«Σε λίγες ημέρες έχουμε Άνοιξη. Α, επίσης, δεν ξέρω αν το ξέρετε, στον Άγιο Σπυρίδωνα, στην Ερατοσθένους, γυρίστηκε η τελευταία σκηνή της “Αλίκης στο ναυτικό”. Αυτά. Πάμε για καφέ τώρα».
Φαγητό και ποτό στα καλύτερα στέκια της αγαπημένης αθηναϊκής γειτονιάς
L' artigiano
Το Παγκράτι τρώει ιταλικό από τη L’ artigiano. Η αγαπημένη αλυσίδα ιταλικών εστιατορίων με τη μεσογειακή φιλοσοφία και την ιταλική φινέτσα βρίσκεται στον Βύρωνα προσφέροντας μοναδικές γεύσεις και στους κατοίκους του Παγκρατίου. Κάθε γεύμα μαγειρεύεται τη στιγμή που γίνεται η παραγγελία, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να αντισταθεί στο βουτυρένιο ριζότο που καταφθάνει στη σωστή θερμοκρασία. Δύο οι εκδοχές που μπορείς να δοκιμάσεις. “Risotto Vendura” με ρύζι, καρότο, φρέσκα μανιτάρια, κολοκυθάκι, γκράνα παντάνο, σαφράν, κρέμα γάλακτος και φρεσκοκομμένο μαύρο πιπέρι ή “Risotto Camberetti” με ρύζι, γαρίδες, μαϊντανό, φρέσκια ντομάτα, κολοκυθάκι και κρέμα γάλακτος. Δεν είναι όμως μόνο το ριζότο που σε ταξιδεύει. Είναι η αυθεντική ιταλική κουζίνα που συνθέτει το μενού συνολικά. Το καταλαβαίνεις από την πίτσα που είτε την αφράτη δοκιμάσεις, είτε τη λεπτή, είτε τη σικάλεως, είτε την κλασική, διαπιστώνεις ότι η κάθε ζύμη σού αφήνει διαφορετική αίσθηση. Το βλέπεις στα φρέσκα ραβιόλι και τα υπόλοιπα ζυμαρικά που καταφθάνουν σε χίλιες δύο διαφορετικές εκδοχές, στις ευφάνταστες σαλάτες με το έξτρα παρθένο ελαιόλαδο, στα περίτεχνα ορεκτικά και στα mafia burgers με το αφράτο ψωμί και το ζουμερό μπιφτέκι. Με πίστη στις αγνές πρώτες ύλες, ασύγκριτη ποικιλία και την απόλαυση που χαρίζει ένα νόστιμο πιάτο, το L’ atigiano αποτελεί την πλέον ιδανική επιλογή για ιταλικές γευστικές αποδράσεις.
Φρέσκια άφιξη στο Παγκράτι, καθώς άνοιξε στο τέλος Σεπτεμβρίου και στους τέσσερις αυτούς μήνες έχει καταφέρει να προσελκύσει το ενδιαφέρον. Το T & Toggs είναι ανοιχτό από τις 7.30 το πρωί, σερβίροντας από τους πιο καλοφτιαγμένους καφέδες της πόλης, μαζί με σνακ και κάποια γλυκά (εξαιρετικά τα κλαμπ σάντουιτς και οι βάφλες). Ιδανικός προορισμός και για το απόγευμα, για ένα ποτήρι κρασί ή ένα χαλαρό ποτό, αν και το ενδεχόμενο να υπάρξει ένα μικρό αυτοσχέδιο παρτάκι είναι πολύ πιθανό. Παρασκευές και Σάββατο το T & Toggs το ξενυχτάει κανονικά, πάντα με τις αγαπημένες του ροκ μουσικές. Να γίνετε φίλοι στο Facebook για να ενημερώνεστε για τα συχνά του events.
Πλατεία Βαρνάβα 9
Superfly
Όταν ο Χρήστος και ο Δημήτρης αποφάσισαν να παρατήσουν τις δουλειές τους για να ανοίξουν το δικό τους χώρο, ανέβηκαν σε πατάρια, κατέβηκαν σε υπόγεια και κουβάλησαν όλες τις παιδικές τους αναμνήσεις. Το αποτέλεσμα; Τα έπιπλα της γιαγιάς σου (αυτά που τώρα ζηλεύεις) και μαύρες μουσικές, πλαισιώνουν τον παράδεισο κάθε παιδιού που μεγάλωσε στα 80s. Στη μια γωνιά παίζεις Nintendo, στην άλλη βελάκια, σε εκείνο το τραπέζι Μονόπολη, transformers και playmobil. Κι όλα αυτά ενώ σε επιβλέπει μια παιχνιδομηχανή Vectrex του ’81! Εύκολα μπορείς να φανταστείς το σούσουρο που σηκώθηκε και γιατί έγινε ένα από τα classic της περιοχής. Δεν είναι μόνο η επιστροφή στην αθώα σου εποχή, είναι και οι ωραίες μουσικές (θα ακούσεις από gospel και jazz μέχρι soul, funky και disco), οι έξω καρδιά ιδιοκτήτες, τα καλά ποτά, τα γέλια, τα ξενύχτια, οι παρεΐστικοι καφέδες την επόμενη μέρα. Είναι το στέκι που θα ήθελες να έχεις.
Το ιστορικό πια Poquito μετρά 20 χρόνια αποτελώντας ακόμα και σήμερα τη διαφορετική πρόταση της Υμηττού. Οι ισπανικές επιρροές του είναι εμφανείς ακόμα κι από το όνομά του που προέκυψε μετά από πρόταση Ισπανίδας φίλης του ιδιοκτήτη. Είναι μικρό (poco), αλλά χωρά όλο τον κόσμο. Ethnic διακόσμηση με μεξικανικές πινελιές, rock/funky/soul μουσικές και πολύ συγκεκριμένα live. Σερβίρει old fashioned ποτά παράλληλα με ευφάνταστα tequila flavored κοκτέιλ που έχουν αφήσει εποχή.
Εδώ και χρόνια το Παγκράτι είναι η πρώτη επιλογή για όσους θέλουν να φάνε καλά ακούγοντας ρεμπέτικα τραγούδια. Ένας τέτοιος ξεχωριστός χώρος σε ένα όμορφο νεοκλασικό είναι η «Ωραία Ελλάς» που προσφέρει, συνάμα με τις ξεχωριστές μουσικές από καταξιωμένους καλλιτέχνες του χώρου, καλομαγειρεμένους μεζέδες, φίνο βαρελίσιο κρασί (οικογενειακής παραγωγής) και καλόπιοτα ρακή, ρακόμελο, οινόμελο. Ανακαλύψτε το από Τρίτη έως Σάββατο βράδυ και Κυριακή από το μεσημέρι και γίνετε κι εσείς κομμάτι μιας διαχρονικής παρέας με καλό γούστο στο φαγητό, τη μουσική και το ποτό.
Η ιστορία ξεκίνησε πριν 22 χρόνια με ένα «Ενοικιάζεται» έξω απ’το σπίτι του κυρ Σπύρου του Σπαταναίου, απ’ όπου όλοι οι γείτονες αγόραζαν καλό βαρελίσιο κρασί. Μια μονοκατοικία του 1925 με πηγάδι στην αυλή της (απαραίτητο για το πλύσιμο των βαρελιών) με πολλές μνήμες και αρώματα εποχής. Εδώ δημιουργήσαμε το γραφικό μεζεδοπωλείο μας, προσφέροντας όλα αυτά τα χρόνια προσεγμένο φαγητό, φίνα κρασιά και αποστάγματα σε πολύ καλές τιμές. Σας προσκαλούμε κι εσάς στην παρέα μας από Τρίτη έως Σάββατο τα βράδια και Κυριακή από το μεσημέρι.
Καταπληκτικό φαγητό, προνομιακό σημείο, πολιτισμένο περιβάλλον. Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς που το Oroscopo έχει φανατικούς φίλους, οι οποίοι το επισκέπτονται για τη μοντέρνα ελληνική του κουζίνα με τις άριστες πρώτες ύλες, για τα ζυμαρικά του τα οποία είναι φρέσκα και χειροποίητα από τους ίδιους από το πρώτο βήμα, για τις πεντανόστιμες ιταλικές πίτσες με λεπτή ζύμη, για τα καλά του κρασιά, κυρίως Ελλήνων παραγωγών. Άριστη και η εξυπηρέτηση, σαν να είσαι καλεσμένος σε αγαπημένους σου φίλους.
«Ήθελα να πουλάω μουσικές και cocktails. Και λίγη τρέλα». Αυτό ήταν το όνειρο της Βιβής που έγινε πραγματικότητα σε ένα παλιό… κρεοπωλείο. Κάτω από το παραπλανητικό όνομα, η επιγραφή τα εξηγεί καλύτερα: drinks, drinks, drinks, λέει και χτυπάει το κουδουνάκι στο μυαλό όλων όσοι έχουν βαρεθεί τα συνηθισμένα bars. Τούτο εδώ έχει τσιγκέλια που κρέμονται από την οροφή και κορνιζαρισμένους μπαλτάδες στον τοίχο να αποδίδουν φόρο τιμής στην προηγούμενη χρήση του χώρου. Ξυπνάει από τις 10 με ωραίο καφέ, σαντουιτσάκια, πλατό αλλαντικών και τυριών, φανταστικά γλυκά και μερικές ακόμα σπιτικές λιχουδιές της Βιβής. Ξενυχτάει με τέλεια ποτά, αναπάντεχα cocktails (δοκίμασε το blame the butcher και θα καταλάβεις) και vintage μουσικές. Μέχρι τις 3 το ξημέρωμα. Κάθε Τρίτη, Παρασκευή και Σάββατο dj set από τις 21.00.
Το γνωστό παριζιάνικο καφέ με την καλύτερη σοκολάτα στον κόσμο έχει μερικούς μήνες που άνοιξε σε μια όμορφη γειτονιά του Παγκρατίου. Στα μπρίκια του σιγολιώνουν κομμάτια πραγματικής σοκολάτας (Valhrona, για πολλούς η καλύτερη σοκολάτα στην υφήλιο) και το άρωμα της χειροποίητης σοκολάτας μπλέκεται με τις μουσικές της jazz που ελευθερώνει η βελόνα του πικάπ. Δεν θα βρεις όμως μόνο σοκολάτα, αλλά και υπέροχο βιολογικό καφέ (οπωσδήποτε δοκίμασε τον cappuccino Petite Fleur με φλούδα πορτοκαλιού, ξυλάκι κανέλας και σοκολάτα), λαχταριστά γλυκά (όπως lemon pie, τάρτα σοκολάτας, carrot cake), αλμυρές τάρτες και μια πλούσια ποικιλία σε τσάγια Kusmi Tea. Όταν πέφτει η νύχτα τη θέση της σοκολάτας παίρνουν ωραία κρασιά από τη Μονεμβασιά, ποτά (μεταξύ των οποίων και μακράς παλαίωσης ουίσκι) και μοναδικά cocktails. Συχνά θα συναντήσεις και live jazz που κάνουν τον παραμυθένιο χώρο του Petite fleur να μοιάζει ακόμα πιο μαγικός.
Ένα από τα μεγάλα κεφάλαια της γαστρονομικής Αθήνας ο Μαγεμένος Αυλός, ο οποίος έχει φιλοξενήσει στις μεγάλες επιβλητικές του ροτόντες ανθρώπους όπως τον Χατζιδάκι, τον Μινωτή, τον Χορν, τον Ελύτη, τον Σεφέρη, τη Βουγιουκλάκη και δεκάδες ακόμη προσωπικότητες από το χώρο των γραμμάτων, των τεχνών αλλά και της πολιτικής ζωής. Η κουζίνα έχει διεθνείς τάσεις και είναι απλά εξαιρετική, πάντα με σεβασμό στον άνθρωπο που θα το επισκεφθεί και αντιμετωπίζεται ως φιλοξενούμενος και όχι απλά ως πελάτης, που σημαίνει ότι η επιμονή στα αγνά υλικά και τις άριστες πρώτες ύλες είναι σταθερή. Με στιλ, φινέτσα, ιστορία που αποτυπώνεται στους τοίχους του και εξυπηρέτηση λες και είναι βγαλμένη από το βιβλίο του σαβουάρ βιβρ, ζωντανή μουσική κάθε βράδυ από μικρές ορχήστρες και τραπεζάκια έξω όταν ο καιρός το επιτρέπει. Ένα εστιατόριο που πρέπει οπωσδήποτε να επισκεφθείτε.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
10°
]
