Η μεταξύ μας συναναστροφή δεν είναι γκετοποίηση, όπως πιπιλίζουν διάφοροι. Είναι ο τρόπος να δυναμώσουμε, να καταρρίψουμε τα στερεότυπα: Εκπαιδευόμαστε πάρα πολύ αυστηρά από την ώρα που γεννιόμαστε πώς πρέπει να λειτουργούμε –ως άντρες, ως γυναίκες– για να θεωρούμαστε φυσιολογικοί και να γινόμαστε αποδεκτοί. Εμείς όμως λοξοδρομήσαμε από αυτή την εκπαίδευση – κάνουμε σεξ με το ίδιο φύλο και μάλιστα όχι μόνο κάνουμε σεξ (κρυφά), αλλά κάποιοι ερωτευόμαστε και θέλουμε να το δείχνουμε, να συζήσουμε, ακόμα και να κάνουμε παιδιά. Αφύσικα πράματα, ε;
Το Pride είναι ο τρόπος να δούμε πόσο πιο καλύτεροι είμαστε. Καλύτεροι απ’ ό,τι μας προδιέγραφαν. Εκεί στοχεύει το Pride: να διεκδικήσουμε χώρο και μέσα μας και έξω, στην κοινωνία, όπως είμαστε και όπως θέλουμε να είμαστε (που δεν είναι πάντα το ίδιο). Γύρω μας η βία αυξάνει καθημερινά. Νομιμοποιείται και θεωρείται φυσιολογική κι αναμενόμενη.
Γι’ αυτό το λόγο, το φεστιβάλ γκέι περηφάνιας έχει περισσότερη σημασία από ποτέ: να (μας) δείξουμε ότι υπάρχουμε, ότι δεν μουλώχνουμε στο σαλονάκι μας, ελπίζοντας εμείς κι η παρεούλα μας να τη γλιτώσουμε. Χτες ήταν οι οροθετικές ιερόδουλες. Σήμερα είναι οι μετανάστες. Αύριο θα είμαστε εμείς, οι ανύπαντρες μητέρες, όλοι όσοι δεν χωράνε στα ανεγκέφαλα κουτάκια του «φυσιολογικού».
Το Σάββατο 9 Ιουνίου γίνεται για όγδοη χρονιά το Φεστιβάλ Περηφάνιας, ενώ 22&23 Ιουνίου γίνεται το πρώτο gay pride και στη Θεσσαλονίκη! Ειδικά τώρα που οι φασίστες κάνουν πόγκρομ στους δρόμους της πόλης εναντίον των «ανεπιθύμητων», εμείς πρέπει να μην τους χαρίσουμε την πόλη! Σε μια εποχή που καλούμαστε να επιλέξουμε μεταξύ χείριστων και τρισχείριστων κομμάτων, εγώ επιλέγω να διαλέξω με κριτήριο τα ανθρώπινα δικαιώματα. Η συμμετοχή μας στην παρέλαση περηφάνιας το Σάββατο είναι πιο πολιτική από ποτέ: Αξίζουμε ολόκληρες ζωές, όχι φοβισμένοι σπίτια μας!
18°
