Ο νέος είναι ωραίος. Αλλά κάνει διαφορετικά πράγματα από τον παλιό που είναι αλλιώς. Συναντιούνται στον εθελοντισμό, σε καμιά συναυλία και σε μπάρες φρούτων-λαχανικών…
«Επειδή είμαι νέος δεν σημαίνει κι ότι είμαι όλη μέρα στο snapchat!» μου λέει προσβεβλημένος ο 27χρονος, ερμ, νέος. «Δεν έχω twitter account, με το ζόρι ένα facebook κι αυτό επειδή με φάγανε!» Οι φίλοι του, που είναι κι αυτοί γύρω στα 27 αλλά επίσης δεν έχουν twitter, instagram και τα σχετικά. Είναι άλλου τύπου, έχουνε μέχρι και βιβλία χάρτινα, ο συγκεκριμένος διάβασε πρόσφατα τον Τρυφώ (συνέντευξη) με τον Χίτσκοκ και ενθουσιάστηκε. Όχι, δεν έχει δει ταινίες του Τρυφώ, έχει πεθάνει, ε; Αλλά το βιβλίο ήτανε τζάμι. Τζετ. Τέλειο.
Η ορολογία δεν είναι πολύ διαφορετική, οι λέξεις που ξεφοντάρουν ως «νεανίστικη lingo» είναι καμιά δεκαριά: μπορεί άνετα να τις μάθει ένας υπέργηρος ρεπόρτερ και να τις χρησιμοποιεί καταχρηστικά, ως «λύκος με ρούχα αρνιού» ... και ποιος ο λόγος; Θα ψήσει κανέναν ότι είναι 25 και όχι 55; Η λογική μοιάζει με αυτήν της πλαστικής επέμβασης: τσιτώνεις τη μούρη αλλά το σύνολο μένει Τζουράσικ, κι όχι μόνον η βιτρίνα. Ο εσωτερικός κόσμος, το μέσα σου είναι τσαλακωμένο, και καλά κάνει – αν έμενε σιδερωμένο με τόσα που έχεις περάσει θα ήσουν φρίκουλος εντελώς…
Το να πηγαίνεις σε gigs και dj-sets που δεν σου λένε τίποτα, είναι κάτι που δεν σου λέει ντιπ τίποτα με εκκωφαντικό τρόπο όταν είσαι πάνω από 40. Σκυλοβαριέσαι. Το παλεύεις, το φέρνεις από δω κι από εκεί μπας και αντέξεις αλλά βασικά… σκασίλα σου. Θα προτιμούσες να τα κουτσο-έπινες σε μια ήσυχη μπάρα με συμπαθητικό μπάρμαν, ή να έβλεπες ταινία σε φιλικό καναπέ. Ή γουατέβα. Η έκφραση «για την ηλικία μου» είναι χάλια αλλά ναι: μερικά πράγματα είναι για συγκεκριμένη ηλικία, η οποία δεν είναι απαραίτητα η ευρύτερη και ωραιότατη κατά τα άλλα άνω-των-40…
Κλεονίκη Δεμίρη
Εκεί που σβήνονται τα όρια ηλικίας (και μην πει κανένας «στον έρωτα» γιατί θα φάει σφαλιάρα), λοιπόν εκεί που καταλύονται τα όρια είναι στον εθελοντισμό: μπορείς να είσαι όσο θέλεις αρκεί να θέλεις – να βοηθήσεις αφιλοκερδώς… όπως στην «Γέφυρα», τη «συλλογικότητα μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα που προσεγγίζει κάθε άνθρωπο σε κατάσταση δρόμου μέσω της κοινωνικής εργασίας στο δρόμο» - κάνει ακριβώς αυτό η «Γέφυρα» και τα «παιδιά» της. Για να στηρίξουν την δουλειά της «Γέφυρας», η Κλεονίκη Δεμίρη και ο πιανίστας Νεοκλής Νεοφυτίδης εμφανίζονται στις 28/3 στο θέατρο ΠΕΨΑΕΕ σε μια μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης, με διαλεχτά τραγούδια από το Μεξικό, την Κάτω Ιταλία, την Ελλάδα και την Πορτογαλία. Η Κλεονίκη έχει καταπληκτική φωνή, το ρεπερτόριο είναι ρομαντικό με αποχρώσεις τάνγκο, η βραδιά προβλέπεται σούπερ, ο σκοπός είναι καλός ΚΑΙ η είσοδος είναι δωρεάν.
Φώτης Ανδρικόπουλος
Ψάξτε το πάντως γιατί γίνονται πολλές συναυλίες τελευταία για φιλανθρωπικούς σκοπούς, για τους άστεγους ή τους πρόσφυγες. Η μουσική γκάμα καλύπτει όλα τα γούστα, από μπαλάντες και ψιλο-τζαζ ως σκληρές ροκιές, εναλλακτικές και καρα-μπροστά-από-το-μέλλον μπάντες. Στις 17/3 εμφανίστηκαν ο Φώτης Ανδρικόπουλος και οι ‘Ένα βήμα μπροστά’ στο “Holy wood stage”,τα έσοδα διατέθηκαν για βοήθεια στους πρόσφυγες και μαζεύτηκαν επι τόπου κάμποσα φάρμακα και είδη πρώτης ανάγκης. Το συγκεκριμένο μαγαζί επειδή έχει διαφορετικό πρόγραμμα κάθε βράδυ, όλο και κάπου θα σας πιάσει είτε είστε 27 είτε 47.
Up Κυτταρική Θρέψη
Μια μέρα στη μέση της γρίπης πέρασα έξω από ένα γωνιακό μαγαζάκι σαν σνακ-μπαρ με πολύχρωμα φρούτα και λαχανικά στην γυάλινη προθήκη και την πινακίδα «Up», με επεξήγηση «Κυτταρική θρέψη». Το «Up» λοιπόν φτιάχνει φρέσκους χυμούς φρούτων, φρουτοσαλάτες, σαλάτες, υγιεινά σνακ με φρούτα/λαχανικά… πολύ πολύ νόστιμα – ο χυμός ανανά με πράσινο μήλο είναι υπέροχος, και όντως αισθάνεσαι ότι πιάνεις τα ταλαίπωρα, τσαλαπατημένα κυτταράκια σου και τα συνεφέρνεις με τρυφερά χαστουκάκια βιταμινών. Το «Up» αυτό προσφέρει δηλαδή, κοκτέηλ βιταμινών σε smoothie, juice, fruit puree, vegetable cocktails, energy shots και πάει λέγοντας.
Είναι περίεργο αλλά ενθαρρυντικό ταυτόχρονα που το κοινό του είναι νέοι. Οι οποίοι εκτιμούν τα φρούτα και λαχανικά – όταν ήμασταν εμείς νέοι θεωρούσαμε τέλειο λαχανικό την πατάτα, καλύτερα σε τσιπς, και μοναδικό φρούτο (ίσως επειδή ήτανε καινούργιο στην Ελλάδα) την μπανάνα. Δεν μιλάω για κούμαρα, φραγκόσυκα, μούσμουλα και άλλα φρούτα που δανειζόμασταν από αφύλαχτα δέντρα αλλά για πράγματα που έφταναν μέχρι το ψυγείο ή το στομάχι μας στην πόλη. Είναι ωραίο που οι σημερινοί φοιτητές πίνουν χυμούς δηλαδή, μακάρι να πίναμε κι εμείς οι άχρηστοι, που γίναμε έτσι ζαρωμένοι όχι λόγω drinks & drugs & rock’n’roll και τέτοια, άπαπα, ούτε κατά διάνοια, αλλά λόγω που δεν ξέραμε ούτε πως είναι από μέσα το ακτινίδιο μέχρι να γίνουμε 35. Και καλά να πάθουμε.
Συναυλία Κλεονίκης Δεμίρη για την ‘Γέφυρα’, Θέατρο ΠΕΨΑΕΕ, Ηπείρου 41, 28/3 στις 9.00 μμ. Είσοδος δωρεάν.
Holy wood stage, Βουλιαγμένης 289, Άγιος Δημήτριος, 210-9700418 www.holywoodstage.gr
18°
