Η Μανίνα Ζουμπουλάκη στο Bed & Bath στη Ν. Ιωνία, στο Ψωμί & Αλάτι στο Χαλάνδρι και στο Μαγεμένο δέντρο στον Χολαργό
Είναι αυτό που σε πιάνει όταν ο καιρός είναι λαµπερός και χαζολογάς σε υπαίθρια καφετέρια: η βεβαιότητα ότι όλα θα πάνε πρίµα. Το ίδιο πράγµα, όταν σε πιάνει και είσαι στα κανονικά σου, το λες «χαζοµάρα» ή/και «αποβλάκωση»…
Aκόµα δεν έχουµε φτάσει στο στάδιο εκείνο της άνοιξης όπου γράφουµε πέντε αράδες και µετά κοιτάµε µε νόηµα το κενό – είµαστε λίγο πιο πριν, στο «γράφουµε δέκα αράδες και τρώµε κάτι». Σε δουλειές γραφείου αυτό µεταφράζεται «αντί να δουλεύω σκληρά µιλάω στο τηλέφωνο µε κολλητή µου νούµερο», αλλά όχι «µιλάω µε κολλητή που περνάει ζόρια». Μπορεί να έχει κανείς κολλητή νούµερο η οποία περνάει ζόρια ταυτόχρονα (το να είσαι νούµερο δυστυχώς δεν σε γλιτώνει απ’ τα δύσκολα). Αλλά κανένας δεν θέλει να τηλεφωνιέται µε νούµερα που περνάνε ΚΑΙ ζόρια, σα να µη τους φτάνει το χάλι τους. Αντίθετα όλοι θέλουµε να… (προσέξτε µισό λεπτό) χαζολογάµε σε υπαίθρια καφετέρια. Όταν ο καιρός είναι λαµπερός.
Ουφ. Αισθάνοµαι µια ανακούφιση τώρα που έθεσα το θέµα, κυρίως επειδή έπαψα να κοιτάζω µε νόηµα το κενό. ∆ραστηριοποιούµαι άµεσα λοιπόν – είχε πολύ τράφικο αυτή η βδοµάδα, κι αν είναι έτσι κι η επόµενη, πολύ σύντοµα θ’ αρχίσω να τρέχω σε µπαρ… σε κλαµπ… σε µεγάλες πίστες… σε ζούκια… εκεί που κάποτε πήγαινε η στήλη αλαφροπηδώντας µε µια ελαφριά αποβλάκωση, πριν την πάρει η ζωή από κάτω και την κλείσει σπίτι της. Η ζωή είναι σκληρή, απλώς και για το θάνατο δεν έχω ακούσει τα καλυτερότερα, εδώ που τα λέµε…
Τώρα που είπα «θάνατο»: αγόρασα ένα τέλειο bath mat µαύρο µε µια φρικιαστική νεκροκεφαλή απάνω από το “Bed & Bath” – ποτέ δεν είχα «χαλάκια µπάνιου» γιατί βασικά τα σιχαίνοµαι, πρέπει να τα πλένεις κατά καιρούς και ζυγίζουν έναν τόνο βρεγµένα (υποθέτω, µια και ποτέ δεν είχα τέτοιο χαλάκι ως τώρα). Αυτό το πήρα επειδή ήταν (1) φθηνό και (2) θανατερό, σαν πειρατική σηµαία. Το έστρωσα στο πάτωµα του µπάνιου πολύ περήφανη και µετά ρωτούσα τους περαστικούς πώς τους φαίνεται. Ο γιος µε προσγείωσε κάποια στιγµή («ξεκόλλα, ένα χαλάκι µπάνιου είναι»). Με ελαφριά θλίψη συνειδητοποίησα ότι από µια ηλικία και µετά τα παιδιά δεν πιστεύουν πια ότι θα µπει ο Κάπτεν Χουκ µέσα στο µπάνιο να τους κλέψει την οδοντόβουρτσα. Κι ότι η ηλικία αυτή δεν είναι τα 30, όπως ήλπιζα…
Φάγαµε ένα βράδυ στο «Ψωµί & Αλάτι»: νόστιµα µεζεδάκια σ’ έναν ωραίο χώρο, µε πολύ συµπαθητικά και (επίσης) νόστιµα παιδιά στο σέρβις, ολοκαίνουργιο εστιατόριο εκεί µπροστά στην εκκλησία του Αγίου Νικολάου στο Χαλάνδρι. Ο δρόµος είναι γεµάτος µαγαζιά, για όλα τα γούστα και περίπου τα ίδια βαλάντια. Ακόµα δεν είχαν βγει τα τραπεζάκια έξω αλλά ήταν στο τσακ, όλα είχαν ανοιχτές µπαλκονόπορτες. Στο «Ψ&Α» τα γλυκά ήτανε το µεγάλο σουξέ, µε τοπ τους λουκουµάδες και ένα γιαούρτι µε διάφορα πράγµατα απάνω. Μας είπαν ότι «έχουν δρόµο ακόµα µπροστά τους», µε την έννοια ότι άνοιξαν πρόσφατα. Ίσως χρειαστεί να δουλέψουν λίγο τις τιµές, που είναι περίεργες – ένα τέλειο πρώτο πιάτο µε παντζάρι, τυρί και φυστίκια Αιγίνης π.χ. είχε €10, ενώ ένα κοτόπουλο σουβλάκι είχε € 6 ή 7, πράγµα που µας φάνηκε «κάπως». Σύνολο, βγαίνει γύρω στα € 40 το άτοµο. ∆εν το λες φθηνά, αλλά (εδώ που φτάσαµε) δεν το λες κι ακριβά. Το λες κανονική τιµή εστιατορίου.
Δίπλα στο «Ψ&Α» βρίσκεται ένα συµπαθητικό µεν, µουσικό µεζεδοπωλείο δε: κάποτε µας τραβολογούσε σε τέτοια µέρη ο κολλητός µας πρώην-νούµερο νυν-πολιτικός, που ξέρει όλους τους µεζέδες και όλους τους µουσικούς της αθηναϊκής νύχτας απ’ έξω κι ανακατωτά. Οι οικογενειακές υποχρεώσεις µ’ έχουν σώσει από κάτι τέτοια µπερεκέτια τελευταία, όχι χωρίς ψυχική ανάταση. Με ψυχική ανάταση λοιπόν, και µε όλο το σεβασµό στα µουσικά µεζεδοπωλεία, τα σκυλοβαριέµαι φριχτά. Είναι ένας συµπαθητικός θεσµός που όµως µε κάνει να χτυπάω το κεφάλι µου στο µεζέ. ∆όξα τω θεώ, διάφοροι φίλοι µουσικοί ή/και του ελαφρού θεάτρου σταµάτησαν πια να εµφανίζονται σε µουσικά µεζεδοπωλεία και οι φιλίες µας έκτοτε δείχνουν ότι θα κρατήσουν χρόνια. Γιατί όσο και να τον αγαπάς τον άλλον, έχεις τα όριά σου. Είπαµε, να παίζεις ούτι, οκέι – όχι να µας πηδήξεις κι όλας.
Νόµιζα ότι είχα κάνει όργια κανονικά κι ορίστε που τελικά δεν έκανα τίποτα σπουδαίο: ολοκλήρωσα παίρνοντας παιδαγωγικά οικολογικά παιχνίδια από το «Μαγεµένο δέντρο», ένα µαγαζί υπέροχο γεµάτο ξύλινα, φυσικά, βιολογικά, διαδραστικά, µορφωτικά και γενικά αξιόλογα παιχνίδια. Τα οποία παιχνίδια προς το παρόν περιφρονήθηκαν από τα µωρά µου (που παρα-είναι µπεµπάκια και δεν νοιάζονται για τους πάγοι-στην-Ανταρκτική), είναι όµως ωραία σαν διακοσµητικά πατώµατος. Μπορώ να τα κοιτάζω ώρες αντί να γράφω τις αράδες µου. Κάτι είναι κι αυτό…
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
9°
