Πώς στεκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους που αρρωσταίνουν; Μαρτυρίες και Ιατρική Εμπειρία μπορούν να απαντήσουν σε αυτό το ερώτημα και αυτό έγινε στο 1οForum της Athens Voice.
Για τηνενσυναίσθηση ως ακρογωνιαίο λίθο μακροζωίας και καταλυτικό παράγοντα στην ψυχολογία των ασθενών, για την ενσυναίσθηση ως τη μεγάλη απούσα όταν αναφερόμαστε στην κόπωση και το προσδόκιμο ζωής των γιατρών συζήτησαν οι ομιλητές σε αυτό το πάνελ με μεγάλες αλήθειες –κάποτε πικρές- να ακούγονται –και κάποτε απολύτως αισιόδοξες – για το ποιοι είμαστε όταν ασθενούμε και ποιοι (θα βοηθούσε να) είναι οι άλλοι απέναντι μας. Σε αυτό συνέβαλε η πολύτιμη εμπειρία και το βίωμα της βραβευμένης φωτογράφου Ολυμπίας Κρασαγάκη, αλλά και της Διδακτόρισσας Δημόσιας Υγείας του Χάρβαρντ, ιατρού και ειδικού μακροζωίας, Εύης Χατζηανδρέου, καθώς και του εμβληματικού έλληνα ψυχιάτρου και ψυχαναλυτή, Σάββα Σαββόπουλου.
Εύη Χατζηανδρέου|«Έχουμε δύο ειδών ενσυναισθήσεις: τη γνωσιακή και τη συναισθηματική – αυτή έχει να κάνει με τη συμπόνοια. Ένας γιατρός δεν γίνεται γιατρός, αν δεν θέλει να ανθίσει, αν δεν είναι άνθρωπος. Οι ογκολόγοι και οι αναισθησιολόγοι – ειδικότητες με πολύ στρες- έχουν 10 χρόνια λιγότερο προσδόκιμο ζωής. Για πολλούς λόγους σε αυτό παίζει ρόλο και η ενσυναίσθηση. Άρα στη ζωή του γιατρού πρέπει να υπάρχει ισορροπία».
Ολυμπία Κρασαγάκη|«Είναι στην κουλτούρα μας να μη μιλάμε για την ασθένεια, γιατί "τι θα πει ο κόσμος;!". Και λες, "μα, αυτό είναι μια αρρώστια. Αρρώστησα, δεν έκανα κάτι κακό, δεν έκανα ένα έγκλημα. Μου ήρθε!" Όπως μπορεί να έρθει στον καθένα. Καταλαβαίνω ότι αρκετές γυναίκες ντρέπονται. Και το καταλαβαίνω δυο φορές, γιατί αλλάζεις, αλλάζει η μορφή σου, φαίνεσαι άρρωστος και η κοινωνία δεν θέλει να αρρωσταίνεις ...»
Τη συζήτηση συντόνισε η Χριστίνα Γαλανοπούλου, Σύμβουλος Διεύθυνσης και Δημοσιογράφος της Athens Voice
14°
