Κορωνοϊός: Η πρόταση Εξαδάκτυλου δεν άνοιξε δημόσιο διάλογο

Τι νόημα, άραγε, έχει το γεγονός ότι… «καταγγέλλεται» από πολλές πλευρές η άποψη, την οποία διατύπωσε ο πρόεδρος του Πανελληνίου Ιατρικού Συλλόγου (ΠΙΣ), Αθανάσιος Εξαδάκτυλος, σύμφωνα με την οποίαν οι ανεμβολίαστοι ασθενείς με νόσο COVID-19, οι οποίοι νοσηλεύονται στα νοσοκομεία του ΕΣΥ της χώρας μας, θα πρέπει, επειδή ακριβώς δεν προνόησαν να εμβολιαστούν, να καταβάλλουν από τη δική τους τσέπη το κόστος για τη νοσηλεία τους, τα νοσήλια, δηλαδή;

Είναι τραγικό, αλλά δεν υπήρξε η παραμικρή προσπάθεια από τον οποιονδήποτε να καταρριφθεί και να αποδομηθεί η θέση και η επιχειρηματολογία του Αθανασίου Εξαδάκτυλου, παρά το μόνο το οποίο είδαμε σε αυτόν τον ταλαίπωρο τον δημόσιο διάλογο στη χώρα μας ήταν ανακοινώσεις, οι οποίες «καταγγέλλουν» ότι η ως άνω άποψη του προέδρου του Δ.Σ. του ΠΙΣ δεν εκφράζει είτε την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας (ΟΕΝΓΕ) είτε την γενική συνέλευση των προέδρων του ΠΙΣ είτε την Ένωση Ιατρών Νοσοκομείων Αθηνών – Πειραιώς (ΕΙΝΑΠ). Και λοιπόν;

Μα, το κύριο και το βασικό το οποίο οφείλει να απαντηθεί δεν αφορά εκείνους τους οποίους δεν εκφράζει αυτή η θέση του Αθανασίου Εξαδάκτυλου, εκείνο το οποίο είναι το σημαντικό και το καίριο είναι εάν η ως άνω θέση του προέδρου του ΠΙΣ είναι εύλογη, τεκμηριωμένη, δεοντολογικά ορθή και ηθικά νόμιμη. Αυτό είναι το ερώτημα, καθώς ο Αθανάσιος Εξαδάκτυλος είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων του υπουργείου Υγείας και έχει την υποχρέωση να εκφράζει στην Επιτροπή όχι απαραίτητα και απαρέγκλιτα τον ΠΙΣ, αλλά πρωτίστως την προσωπική επιστημονική και ηθική στάση έναντι της πανδημίας και των τρόπων με τους οποίους δύναται να την αντιμετωπίσει καλύτερα η χώρα μας.

Δεν είδαμε σχετικά επιχειρήματα. Δεν είδαμε αντιπαράθεση επί του δεοντολογικού και του ηθικού πεδίου. Είδαμε καταγγελίες μόνον από εκείνους, τους οποίους δεν εκφράζει η συγκεκριμένη θέση του προέδρου του ΠΙΣ.

Όμως, τα ερωτήματα (θα έπρεπε να) είναι πολλά: Δεδομένου ότι υφίστανται διάφορες κοινωνικές συμπεριφορές οι οποίες επιβαρύνουν άμεσα ή έμμεσα το σύστημα Υγείας της χώρας μας, πόσο δεοντολογικά ορθό και ηθικά νόμιμο είναι να επιβάλλονται ουσιαστικοί αποκλεισμοί, αλλά και εμπόδια στο δρόμο για από το σύστημα σε εκείνους οι οποίοι επιμένουν στις συγκεκριμένες κοινωνικές συμπεριφορές;

Εάν πρέπει να επιβάλλονται αποκλεισμοί τέτοιου είδους και εμπόδια στην πρόσβαση στο σύστημα Υγείας, δεν θα έπρεπε ανάλογοι αποκλεισμοί και εμπόδια να αφορούν εκείνους τους πολίτες, οι οποίοι επιμένουν να καπνίζουν συστηματικά, να διατρέφονται πολύ άσχημα οδηγούμενοι στην παχυσαρκία, να οδηγούν ανεπίτρεπτα και επικίνδυνα, με ενδεχόμενο αποτέλεσμα (και) τον δικό τους τραυματισμό; Και τόσες άλλες σχετικές περιπτώσεις.

Εάν η άρνηση του εμβολίου κατά του νέου κορωνοϊού συνεπιφέρει αποκλεισμούς και εμπόδια στο δρόμο για το σύστημα Υγείας, τότε με ποια ηθική και δεοντολογική επάρκεια τέτοιοι αποκλεισμοί και εμπόδια δεν προβλέπονται για την μαζική αμέλεια τα τελευταία χρόνια στην διενέργεια του εμβολίου κατά της ιλαράς, αμέλεια των γονέων ως προς τα παιδιά τους, σε τέτοιον βαθμό, μάλιστα, που οι ειδικοί επιστήμονες έχουν ήδη προειδοποιήσει για ενδεχόμενη επιδημία ιλαράς (και) στη χώρα μας;

Να μη μακρηγορούμε. Κανέναν δημόσιο διάλογο δεν άνοιξε και δεν πυροδότησε η ως άνω πρόταση του Αθανασίου Εξαδάκτυλου, σε μία εποχή, μάλιστα, κατά την οποίαν τέτοιες σκέψεις διατυπώνονται όλο και πιο συχνά στις παρέες μας. Και μη μου πείτε ότι εκεί, στις παρέες μας δηλαδή, η πιο πρακτική και ορθή απάντηση είναι η… καταγγελία και η διαβεβαίωση ότι τέτοιες απόψεις δεν μας εκφράζουν προσωπικά ή συλλογικά.

Κάθε άλλο. Στις παρέες συζητούμε ακόμη και την πρόταση του Αθανασίου Εξαδάκτυλου. Μία πρόταση η οποία, εάν εφαρμοστεί, θα ανοίξει τον ασκό του Αιόλου και θα πλήξει καίρια τη φιλοσοφία και την ουσία του ΕΣΥ της χώρας μας. 

Αλλά, για να τα τεκμηριώσουμε όλα αυτά, απαιτείται να υπάρξει ένας πραγματικός δημόσιος διάλογος σε έναν πραγματικό δημόσιο χώρο. 

Εμένα μου λες;