Ο Βασίλης Βενιζέλος γράφει με αφορμή τις δηλώσεις του πρώην διεθυντή του ΚΕΘΕΑ, Χαράλαμπου Πουλόπουλου.
«Συγκρούονται διαφορετικές αντιλήψεις για το ΚΕΘΕΑ. Υπάρχει ένα μοντέλο που βλέπει τον εξαρτημένο ως ασθενή και εγκληματία και θέλει να εφαρμόσει ένα ψυχιατρικού τύπου κατασταλτικό μοντέλο και υπάρχει η αντίληψη της θεραπευτικής κοινότητας, που βλέπει τον εξαρτημένο ως ένα άτομο που σε κάποια φαση της ζωης του έχει περάσει κάποιες δυσκολίες ψυχολογικές ή κοινωνικές».
Καλό θα ήταν όταν μιλάμε για το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ), αλλά, κυρίως, για τις «διαφορετικές αντιλήψεις» σχετικά με τους χρήστες ναρκωτικών, να κυριολεκτούμε, να αποφεύγουμε την παραδοξολογία και να μην υποκύπτουμε στην υπερβολή.
Υπάρχει, άραγε, αντίληψη, η οποία «βλέπει τον εξαρτημένο ως ασθενή και εγκληματία», όπως ισχυρίζεται στην εισαγωγική παράγραφο του παρόντος κειμένου ο πρώην διεθυντής του ΚΕΘΕΑ, Χαράλαμπος Πουλόπουλος;
Κατ’ αρχάς, να συστηθούμε. Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος είναι πανεπιστημιακός και, ως εκ τούτου, τουλάχιστον, δεν του επιτρέπεται από καμία δεοντολογία να παραδοξολογεί όταν επιχειρεί να εξηγήσει και να ερμηνεύσει καταστάσεις και γεγονότα.
Ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος υπήρξε ένα από τα πιο σημαντικά, έμπειρα και νηφάλια στελέχη του κοινωνικού κινήματος για την ανθρωπιστική μεταχείριση των χρηστών ναρκωτικών και συνέβαλε ουκ ολίγες φορές στη μεταρρύθμιση της κείμενης νομοθεσίας της χώρας μας, προκειμένου οι χρήστες ναρκωτικών να έχουν τη δυνατότητα να απομακρυνθούν από τα θανατηφόρα κυκλώματα των εμπόρων ναρκωτικών και να διευκολυνθούν τα μέγιστα στην προσέγγισή τους προς τις υπηρεσίες και τις μονάδες Υγείας της χώρας μας.
Ποιος θέλει, άραγε, «να εφαρμόσει ένα ψυχιατρικού τύπου κατασταλτικό μοντέλο» στον τομέα της θεραπευτικής αντιμετώπισης των χρηστών ναρκωτικών, όπως ισχυρίζεται στρεψοδίκως, δυστυχώς, ο Χαράλαμπος Πουλόπουλος;
Γιατί πρέπει να αντικαθιστούμε ψυχαναγκαστικά τον δομημένο και ειλικρινή διάλογο με υπερβολές, στρεψόδικα «επιχειρήματα», παραδοξολογίες και παραπλανητικές συνδηλώσεις; Ποιος κερδίζει, στην πραγματικοτητα, από μία τέτοια ολέθρια πρακτική στον δημόσιο χώρο;
Τελικά, όταν συζητάμε, είτε για το ΚΕΘΕΑ είτε για άλλους παρόμοιους και συναφείς φορείς, οφείλουμε να αναγνωρίζουμε επακριβώς τι πρεσβεύει και τι υποοστηρίζει η κάθε πλευρά, ο συνομιλητής μας. Χωρίς λαθροχειρίες και λεκτικά κόλπα. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να οδηγηθούμε στη συνεννόηση και την αλλληλοκατανόηση.
Εκτός, βεβαίως, εάν δεν είναι αυτός ο στόχος μας. Εάν δεν είναι, τότε αλλάζουν πάρα πολλά και δεν πιστεύω ότι μία τέτοια εξέλιξη είναι στις προθέσεις του φίλτατου Χαράλαμπου Πουλόπουλου.
13°
