Ο Κούντερα στην προσπάθειά του να ξετυλίξει την ελαφρότητα του «είναι» μέσα από μια ερωτική ιστορία, βρίσκεται μπροστά στο πρωταρχικό ερώτημα κατά πόσο η αίσθησή μας για τη βαρύτητα μπορεί να είναι φρικτή και η ελαφρότητα ωραία. Κοντοστέκεται στη σκέψη ότι το βαρύ φορτίο καθορίζεται από το κατά πόσο κοντινή είναι η ζωή μας στη γη, ενώ η ολική απουσία του φορτίου μπορεί και κάνει το ανθρώπινο ον να γίνει πιο ελαφρύ, να πετάει και στο τέλος να απομακρύνεται. Ξεδιπλώνεται μπροστά μας ακόμη μια φορά αυτός ο αναπόφευκτος δυισμός, στο ερώτημα «ελαφρύς ή βαρύς».
Στον τερματισμό ο αθλητής στέκεται κρατώντας τα πλευρά του, ο ιδρώτας στάζει σε ένα πρόσωπο που καίει, χρειάζονται λίγες ανάσες μόνο για να βρεθεί πάλι σε μια φυσιολογική ζωή που δεν έχει σωματική ένταση, ταχύτητα, ορμή. Δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην καθημερινή ζωή μας να προσπαθούμε να νικήσουμε με αυτόν τον τρόπο το βάρος μας ανυψώνοντάς το, ξεγελώντας το, είναι αυτές οι στιγμές της ανείπωτης αίσθησης της νίκης του σώματος έναντι στο ίδιο το βάρος του, οι στιγμές που πραγματικά το σώμα χρησιμοποίει όλες τις δυνάμεις του, ψυχικές και σωματικές, για να κάνει αυτή την υπέρβαση.
Τρέχοντας βρισκόμαστε όμως αντιμέτωποι με μια παραδοξότητα, αυτή η δύναμη που προσπαθεί να μας τραβήξει κοντά της, είναι η ίδια ταυτόχρονα που μας δίνει και τη δύναμη να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας, η επαφή με τη γη, με το έδαφος, είναι η δράση, αντίδρασή μας. Έτσι η δυνατότητα να την απορροφήσουμε και να την μετατρέψουμε όχι μόνο σε κίνηση προς τα μπρος, αλλά σε ανύψωση και ορμή, είναι και η επιτυχία μας.
Στις έρευνες που γίνονται πάνω σε αυτή την ανεπαίσθητη επαφή με το έδαφος, που μερικές φορές μπορεί να είναι και δέκατα του δευτερολέπτου, αποκαλύπτονται και αναλύονται τόσο πολλές δυνάμεις, γωνίες πρόσκρουσης, ώθησης, διάρκεια επαφής, πτήσης, αρκεί να αναφέρουμε ότι η επαφή ενός ποδιού με ταχύτητα λίγων χιλιομέτρων την ώρα πρέπει να απορροφήσει μια δύναμη 300 κιλών από το έδαφος και το θαυμαστό ανθρώπινο σώμα να την μετατρέψει σε κίνηση και ανύψωση.
Σκεφτείτε ότι σε ένα μαραθώνιο έχουμε επαφή με το έδαφος πάνω από 50 χιλιάδες φορές, κι αν αθροίσουμε τα συνολικά κιλά που πρέπει το σώμα μας να μεταφέρει ίσως κατανοήσουμε ένα άλλο μέγεθος της προσπάθειας. Αυτός είναι και ένας βασικός κανόνας για να τρέξουμε και ονομάζεται «αβάσταχτα ελαφρύς». Όσο αυξάνεται το βάρος μας και η ταχύτητα τόσο μεγαλύτερες δυνάμεις θα πρέπει να νικήσουμε.
Αυτή η αβάσταχτη ελαφρότητα που ψάχνουμε όλοι μας έχει τη δική της διάσταση. Το βάρος πάντα καθόριζει ένα μέρος της ταλαιπωρίας μας στη ζωή και στο τρέξιμο.
11°
