Την Πρωτομαγιά βρέθηκα στη Σίφνο. Είχε έναν αγώνα την Κυριακή και καθώς έχω αποκτήσει σχέσεις με το νησί, αισθάνθηκα ότι δεν μπορούσα να τον χάσω. Άλλωστε μετά τα 24 χιλιόμετρα του Παρνασσού, ένα «δεκαράκι» ήταν ό,τι πρέπει για αποκατάσταση.
Δεν ήταν ο μοναδικός αγώνας στο Αιγαίο. Την Κυριακή είχε και ένα ενδιαφέρον «τρέιλ» 25 χιλιομέτρων στη Νάξο. Όλο και περισσότερα νησιά φαίνεται ότι μπαίνουν στους δρόμους. Στη Ρόδο πριν από λίγες εβδομάδες είχαν τον πρώτο τους μαραθώνιο, ενώ διοργανώνεται πλέον και πρωτάθλημα Κυκλάδων όπου εκτός από την Νάξο μετέχουν η Άνδρος, η Τήνος, η Σύρος, η Αμοργός και η Δονούσα! Όλοι αγώνες εκτός δρόμου, με εξαίρεση τη Σύρο όπου οι δρομείς θα πρέπει να ανέβουν 5.000 σκαλοπάτια μέσα στη Χώρα. Αυτή είναι προπόνηση.
Στην πραγματικότητα η Ελλάδα έχει ανακαλύψει τον αθλητικό τουρισμό και η τάση μετά τα αστικά κέντρα και τα βουνά επεκτείνεται πλέον και στις κατεξοχήν τουριστικές περιοχές, τα νησιά. Έχουν άλλωστε τις προϋποθέσεις. Δεκάδες χιλιόμετρα καλοσυντηρημένων μονοπατιών που περνάνε μέσα από γραφικά χωριά, ένα τοπίο μοναδικό στη λιτότητα και τη σκληράδα του, και βέβαια με θέα στο Αιγαίο.
Είναι ένας σχετικά ανέξοδος τρόπος να προβάλλουν ένα διαφορετικό προϊόν πέρα από τον ήλιο και τη θάλασσα, προσελκύοντας ένα διαφορετικό είδος επισκεπτών και διευρύνοντας την τουριστική περίοδο.
Στη Σίφνο συνειδητοποίησα και μια διαφορετική διάσταση. Ο αγώνας ήταν για όλους τους δρομείς, χωρίς ιδιαίτερα υψηλές απαιτήσεις. Δύο διαδρομές 10 και 5 χιλιομέτρων στην άσφαλτο, με μόνη δυσκολία την ανηφόρα, ήταν ιδανικές και για τους πιο φρέσκους αθλητές. Η μεγάλη υπόσχεση ήταν για του χρόνου, να αξιοποιηθούν τα πάνω από 100 χιλιόμετρα μονοπατιών, ιδανικά για ορεινό τρέξιμο. Φέτος ήταν κατά κάποιο τρόπο μια πολύ επιτυχημένη γενική δοκιμή.
Όμως η πιο εντυπωσιακή διάσταση ήταν η συμμετοχή των κατοίκων. Είτε ως εθελοντές είτε, κυρίως οι μαθητές αλλά και μεσήλικες που αποτολμούσαν μια πρώτη επαφή με τον αθλητισμό, ως δρομείς. Φυσικά την παράσταση έκλεψαν τα παιδιά του νηπιαγωγείου σε μια μίνι διαδρομή 1.000 μέτρων.
Μετά τον μακρύ χειμώνα, με τη δύσκολη συγκοινωνία που αφήνει το νησί αποκλεισμένο για μέρες στη σειρά, ο αγώνας ήταν ένα κοινωνικό γεγονός, μια γιορτή της Άνοιξης κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το ένιωθε κανείς στον ενθουσιασμό στα πρόσωπα όλων. Δύσκολα μπορούσε κανείς να μείνει αμέτοχος. Μια διάσταση του αθλητισμού που πολλές φορές υποτιμούμε.
Με τούτα και με κείνα πάντως στην Ελλάδα, κάθε Σαββατοκύριακο, γίνονται δυο, τρεις ή και περισσότεροι αγώνες. Ζούμε, με μια μικρή καθυστέρηση, την έκρηξη ενός φαινομένου που έχει πάρει παγκόσμιες διαστάσεις. Και μαζί τον μετασχηματισμό του. Οι πρωτοπόροι ερασιτέχνες που με πενιχρά μέσα έστηναν αγώνες εκ του μηδενός, δίνουν σιγά αλλά σταθερά τη θέση τους σε επαγγελματίες διοργανωτές. Κάποιους ίσως να τους στεναχωρεί αυτή η εξέλιξη. Λίγο η εμπορευματοποίηση, λίγο ο κοσμικός χαρακτήρας που έχει πάρει το τρέξιμο, έχει σαν αποτέλεσμα πολλοί να νοσταλγούν παλιότερες εποχές όπου συμμετείχαν λίγοι δοσμένοι στους δρόμους . Από την άλλη πλευρά, βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι οργανωτικά τα πράγματα έχουν βελτιωθεί εντυπωσιακά. Δύσκολα πια στέκεται ένας αγώνας που δεν πληροί ορισμένες προϋποθέσεις. Κι αυτό θα ενταθεί. Όσο τα μίνιμουμ θα θεωρούνται δεδομένα, όπως η πρόσβαση, η διαμονή και η τροφοδοσία, τόσο περισσότερο θα μετράει ο χαρακτήρας κάθε αγώνα, η διαδρομή, η πρόκληση, ο μύθος. Κάποιοι θα έλεγαν το μάρκετιγκ.
Από τα εξωαγωνιστικά, το πιο αξιοσημείωτο απρόοπτο του τριημέρου ήταν η συνάντησή μου με ένα συμπαθές τετράποδο η οποία θα μπορούσε να έχει άσχημη εξέλιξη. Έτρεχα σε μονοπάτι οριοθετημένο από ξερολιθιές, το Σάββατο πριν τον αγώνα, όταν ξαφνικά βρίσκομαι πρόσωπο με πρόσωπο με ένα κανελί μοσχαράκι. Μου έκλεινε τον δρόμο, ήταν όμως αδύνατο να το προσπεράσω καθώς το είχε πιάσει πανικός και υποχωρούσε σε κάθε βήμα μου. Μπρος αυτό πίσω εγώ, να μουγκανίζει φωνάζοντας τη μητέρα αγελάδα. Σε πανικό κι εγώ, συνάντηση με μια θυμωμένη μητέρα σε τόσο κλειστό μέρος δεν θα ήταν καθόλου ευχάριστη. Πριν το θεωρήσετε αστείο, να πω ότι την τελευταία 15ετία έχουν σκοτωθεί στην Αγγλία 74 άτομα από αγελάδες οι οποίες θεωρούνται το πιο φονικό μεγάλο ζώο − 20 φορές πιο επικίνδυνες από τον καρχαρία! Τελικά η μητέρα, μαζί με τον ιδιοκτήτη της ήταν από την άλλη πλευρά της ξερολιθιάς. Χρειάστηκε λίγο σκαρφάλωμα για να βγω μπροστά από το μοσχαράκι αλλά τελικά τα κατάφερα.
