Καλοκαίρι σημαίνει μπίρες

Το χειμώνα δεν πίνω ποτέ μπίρα, ποτήρι, μπουκάλι, κουτάκι, οτιδήποτε: την έχω συνδυάσει με υψηλές θερμοκρασίες, ιδρωμένα καφέ, υπαίθρια μπαρ σε πεζόδρομους και πάρκα, μπιτσόμπαρα, καλέσματα σε βεράντες, ακόμα και με μπαρ που είναι κλειστά το χειμώνα αλλά βγάζουν σκαμπό στο πεζοδρόμιο μπροστά τους τα καλοκαίρια, και σερβίρουν παγωμένες μπίρες. Δεν είναι δηλαδή ότι μου αρέσει η μπίρα ως ποτό περισσότερο από άλλα ποτά, είναι ότι η μπίρα σημαίνει καλοκαίρι. Καλοκαιρινό βράδυ κάτω από δέντρα/πέργκολες/τέντες ή ακόμα καλύτερα, κάτω από ανοιχτό, αστεράτο ουρανό. Η μπίρα ως βραδινός αντικαταστάτης του καφέ, ως αφορμή για συνάντηση και επικοινωνία – «πάμε για καμιά μπίρα;» ή «κάτσε να πιείς μια μπίρα!», μου φαίνεται καταπληκτική εφεύρεση.

Η μπίρα ταιριάζει στο καλοκαίρι

Δε θέλω να μπω στα ιστορικά, τα έχετε διαβάσει χίλιες φορές από τότε που τα περιοδικά ανακάλυψαν την αξία της άσχετης πληροφορίας, από τα 80ς που έπαιρνε συχνά το μάτι σας/μας άρθρα με την ιστορία της μπίρας όταν ανεβαίνανε οι θερμοκρασίες. Τα διάβαζα κι εγώ, και μάθαινα για τους Αρχαίους Αιγύπτιους, τη ζύμωση του κριθαριού, τη βύνη – πράγματα που καθόλου δε με κόφτουν τώρα, που έχει ξεθυμάνει η, έτσι κι αλλιώς περιορισμένη γοητεία αυτού του είδους της πληροφορίας, λες και είναι ανοιγμένη μπίρα (χα, ναι, τη σκέφτηκα μόνη μου αυτή την εξυπνάδα…)

Η μπίρα λοιπόν: σε ψηλό ποτήρι, παγωμένη, με αφρό ή άνευ, μαύρη, άσπρη, ξανθή, μελαχρινή, πικρή, γλυκιά, κυρίως εγχώρια με ονομασία προέλευσης, από νησί, χωριό, πόλη, ηπειρωτικό μέρος της Ελλάδας, άλλο χωριό, βουνό, λαγκάδι, με νερό από πηγή, ποτάμι, πηγάδι, καταρράκτη, η ΕΛΛΗΝΙΚΗ μπίρα μου αρέσει περισσότερο από όλες, με μια προτίμηση στις νησιώτικες, αλλά και στις αρτιζανάλ Βόρειο-Ελλαδίτικες. Όταν πάω κάπου και μου λένε ότι υπάρχει λόκαλ μπίρα, την παραγγέλνω οπωσδήποτε, αν είναι καλοκαίρι. Όχι ότι έχει σημασία, τι μου αρέσει και τι όχι – όλοι μας έχουμε αγαπημένες μπίρες, κλασικές ή μοντέρνες, γιατί η μπίρα είναι σαν την κολοκυθόπιτα, έχει οπαδούς, έχει και εχθρούς.

Ξέρω ανθρώπους που δεν πίνουν ποτέ μπίρα, ούτε κι όταν σκάει ο τζίτζικας, γιατί τους φουσκώνει, ή επειδή παχαίνει. Όμως στα οκτακόσια σχετικά άρθρα που διάβασα από τα 80ς μέχρι σήμερα, κάπου ανακάλυψα την πολύτιμη πληροφορία ότι η μπίρα είναι πλούσια σε κάτι βιταμίνες πολύ χρήσιμες και για αυτό κάνει καλό στα μαλλιά! Όχι όταν τη λούζεσαι (παρόλο που κυκλοφόρησαν μια εποχή σαμπουάν με μπίρα, ίσως να υπάρχουν ακόμα), η μπίρα δυναμώνει τα μαλλιά όταν την πίνεις. Παρά το ότι έχω πολλούς φαλακρούς φίλους που πίνουν αμέτρητες μπίρες, μπορεί αυτοί να είναι οι λαμπερές εξαιρέσεις, μπορεί οι μαλλιάδες-χεβιμεταλλάδες επίσης να πίνουν μπίρες, και σε αυτούς να πιάνουν καλύτερα οι βιταμίνες. Εκτός κι αν φοράνε περούκες. Οπότε, πάσο.

Οι μπίρες του κόσμου

Ένας φίλος μου (με πολλά μαλλιά) πίνει μόνο μαύρες μπίρες. Είναι ωραίες, αλλά κάπως μου κάνουν χειμωνιάτικες. Οι ξανθές με τη φέτα λεμόνι με χαλάνε λόγω του λεμόνι, που το προτιμώ στο λαδολέμονο. Έχω δοκιμάσει καταπληκτικές μπίρες με φρούτα, χυμούς, αρώματα, απρόσμενες προσθήκες και γεύσεις στην Ολλανδία, όταν σπούδαζε εκεί ο πρώτος γιος μου, όπως και στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο, όπου δεν σπούδαζε κανείς δικός μου αλλά έχουνε μεγάλη παράδοση στις μπίρες. Κάποτε βρέθηκα κατά λάθος σε Γιορτή Μπίρας στην Γερμανία, και ήτανε λίγο απελπισία, γιατί έχανες τη γεύση της μπίρας από ένα σημείο και μετά (όλες είχανε εσάνς λουκάνικου με λάχανο). Όταν βλέπω αμερικάνικη ταινία με ήρωες που πίνουν αμερικάνικες μπίρες, έχω την επιθυμία ξαφνικά να πιώ μια αμερικάνικη μπίρα, παρόλο που τις ξέρω, είναι φλατ, οι πιο αδιάφορες, τουλάχιστον για τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Πέφτω πάντα από τα σύννεφα με την ταχύτητα με την οποία οι Πολωνοί κατεβάζουν τις μπίρες – με το πρωινό τους, λες κι είναι νεράκια, μαζί με τον καφέ! – πόσο ΔΕΝ τους πιάνουν οι εκατό μπίρες που πίνουν, και πόσο ωραίες, γευστικές, πλούσιες μπίρες έχουνε στην Πολωνία. Αν προλάβεις να χτυπήσεις μπίρα στην Πολωνία, πριν τις ρουφήξουν οι Πολωνοί, αξίζει να δοκιμάσεις πέντε-έξι διαφορετικές.

Οι Άγγλοι και οι Ιρλανδοί έχουνε ένα σκασμό μπίρες, από πού να αρχίσει κανείς, έτσι κι αλλιώς όταν μπαίνεις σε παμπ στην επαρχία της Αγγλίας και της Ιρλανδίας ως Έλληνας βρίσκεσαι στο μπιρο-κενό, παραγγέλνεις στην τύχη κι όποιον πάρει ο χάρος, με πρώτη επιλογή την μπίρα-ποτήρι του εκάστοτε μπάρμαν, που είναι σίγουρα η πιο χάλια. Σάμπως και ξέρεις; Οι εκατομμύρια ιρλανδέζικες μπίρες έχουν πιο χορταρένια, φυσική, αεράτη διάθεση από τις εκατομμύρια εγγλέζικες, αλλά κι αυτό παίζει να είναι ιδέα μου, λόγω των τοπίων…

Ωραίες είναι και οι ασιατικές μπίρες, κινέζικες κλπ, πιο πιπεράτες από τις βορειοευρωπαϊκές, ίσως πιο κοντά στις ελληνικές νησιώτικες… ή μπορεί και να είναι ιδέα μου, δεν έχω κανένα απολύτως εξπερτίζ στις μπίρες, ως λάτρης-του-καλοκαιριού τις πιάνω. Επειδή μου αρέσει πάρα πολύ το καλοκαίρι, και η μπίρα συνοδεύει τέλεια το μέσο φωτεινό, χλιαρό ή ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, ιδανικά με φίλους, συγγενείς και ανθρώπους που αγαπάμε…