Εκδρομή στην πανέμορφη Λουμπλιάνα και ενθουσιασμός για τη γαστρονομία της

Άφησα πίσω την υγρή Θεσσαλονίκη για μια φθινοπωρινή, οδική «βουτιά» στα Βαλκάνια- αγαπώ τη μακρινή οδήγηση που με φέρνει μπροστά σε μικρές, απροσδόκητες εκπλήξεις. Χαράματα στο τελωνείο και ανατολή στη Βόρεια Μακεδονία, με τα μισοτελειωμένα κτίρια, τα έντονα χρώματα και μια ιστορία που χτίζεται από το μηδέν. Συνέχεια στην απέραντη ύπαιθρο της Σερβίας με το φροντισμένο αγροτικό τοπίο, και άλλα 400 χιλιόμετρα σκληρής Κροατίας μέχρι τη Σλοβενία που προβάλει την ποιότητά της από το οδόστρωμα και τις συνεχόμενες πράσινες γέφυρες με δέντρα για τη διέλευση των ζώων. Αλλού! Πυκνά δάση, μικρά ομοιόμορφα χωριά με ξύλινες, αλπικές στέγες, τέλεια γεωμετρικά χωράφια και μια ηρεμία που δείχνει να έχει γεννηθεί πριν από αιώνες. Στον ορίζοντα οι πρώτες Άλπεις. Οδήγηση μέσα σε ένα κουτί από συλλεκτικές καρτ-ποστάλ άλλου αιώνα.

Λουμπλιάνα, μια ομορφιά!

Η Λουμπλιάνα είναι πάντα μια έκπληξη. Πράσινο κόσμημα. Η ποιότητα ζωής είναι εμφανής στα χαμογελαστά πρόσωπα και στην ευγένεια των κατοίκων. Τρία λεπτά αναποφάσιστος για τη στροφή στο αυτοκίνητο και ούτε κιχ πίσω μου! Τη σπονδυλική στήλη της πόλης αποτελεί ο ποταμός Ljubljanica. Ένα υδάτινο μονοπάτι που από θεατή σε μεταμορφώνει σε ενεργό συμμετέχοντα. Μικρά bistro καφέ, λουλούδια, άρωμα φρεσκοψημένου καφέ και γυάλινες αντανακλάσεις των κτιρίων στα νερά. Το κέντρο αποπνέει έναν συνδυασμό ιστορίας και φυσικής ομορφιάς και είναι ιδανικό για βόλτες ανάμεσα σε γραφικά σοκάκια, δέντρα και εντυπωσιακές πλατείες. Κάθισα, πού αλλού, στο ζαχαροπλαστείο Cacao στην Πλατεία Προšeren. Η ροζ Παναγία των Φιλαλήθων υποκλίνεται στο φθινοπωρινό ηλιοβασίλεμα και δίνει στους τουρίστες ατελείωτα κλικ. Σχεδόν απέναντι το διάσημο γλυπτό του ποιητή France Prešeren.

«Και εδώ το γλυκό κρασί,
βάζει φωτιά σε κάθε φλέβα…».

Πέρασμα της Γέφυρας των Δράκων, το σύμβολο της πόλης, ένα από τα καλύτερα δείγματα της αρχιτεκτονικής Art Nouveau και μια υπενθύμιση ότι η Λουμπλιάνα κρύβει μύθους πίσω από την κομψή της εμφάνιση. Τα βήματα οδηγούν στο επιβλητικό κάστρο που δεσπόζει στον κεντρικό λόφο. Επέλεξα άνοδο με το φουτουριστικό τελεφερίκ και ξανά καφέ στο Grajska Kavarna Lolita. Δεν το ‘χω με τα μουσεία!

Γαστρονομία με εμφανή την επιρροή της γειτονικής Ιταλίας

Η αγορά της πόλης με τις χαρακτηριστικές της στοές, είναι γεμάτη με τοπικά προϊόντα που αντανακλούν τη γαστρονομία της Σλοβενίας. Και επειδή δε γίνεται να γνωρίσεις μια πόλη χωρίς να δοκιμάσεις τις γεύσεις της παράγγειλα καπνιστό ζαμπόν, το Pršut -περισσότερο δυσκολεύτηκα στην προφορά- που αποξηραίνεται για μήνες στον ξηρό άνεμο. Εδώ, η σλαβική παράδοση «φλερτάρει» με την Αυστροουγγρική κομψότητα. Η φιλοσοφία είναι «από το αγρόκτημα στο τραπέζι» και αποτελεί τρόπο ζωής, όχι τρεντ. Για το λόγο αυτό κάθε Παρασκευή η καρδιά της πόλης χτυπάει στο ρυθμό του open kitchen, μια υπαίθρια γιορτή όπου τοπικοί σεφ παρουσιάζουν γεύσεις. Από αλπικά ζυμαρικά ρολά με γέμιση (štruklji) μέχρι μεσογειακά θαλασσινά ακόμα και fusion δημιουργίες.

Η Λουμπλιάνα δεν προσπαθεί να σε εντυπωσιάσει αλλά επιθυμεί να σε ταΐσει με τοπικά προϊόντα και την αίσθηση ότι το κάθε πιάτο είναι μέρος μιας παλιάς και ζωντανής συγχρόνως ιστορίας. Η επιρροή της από τη γειτονική Ιταλία είναι εμφανής. Έτσι καθώς πήρε να νυχτώνει κατέληξα στη Ristorante Pizzeria Piazza, ένα εστιατόριο σε μορφή ιταλικής αυλής. Ζεστό, ρουστίκ, με ιδιαίτερο ντεκόρ. Λευκά εσώρουχα κρεμασμένα με μανταλάκια στην είσοδο, δάπεδο στρωμένο με καφέ πλακάκια του δίνουν αίσθηση παλιάς, μεσογειακής ταβέρνας. Τοίχοι με ακατέργαστο χαρακτήρα και σε κίτρινο χρώμα, κεραμοσκεπές, ζεστός φωτισμός που σου αφήνει την αίσθηση εξωτερικού χώρου τη νύχτα. Μπροστά στον φούρνο ο σεφ με τη μαύρη ποδιά, αφοσιωμένος στις κλασικές ιταλικές γεύσεις, με φρέσκα και ποιοτικά υλικά του τόπου.

Ποταμίσια ψάρια και αλπικά τυριά

Πρώτα δοκίμασα τη σαλάτα με ψάρι. Ένα πιάτο που συνδυάζει τη φρεσκάδα της Μεσογείου με την αγροτική φιλοσοφία της Σλοβενίας. Ήταν κάτι παραπάνω από απλό ορεκτικό, ήταν μια γαστρονομική δήλωση του τόπου. Ποταμίσια, ψημένη πέστροφα από τα αλπικά νερά, ελαφρά μαριναρισμένη με εσπεριδοειδή και αρωματικό ντρέσινγκ από σλοβενικό κολοκυθόσπορο με τοπικό κρασί. Κι όλο αυτό πάνω σε φρέσκα φύλλα από ρόκα, σπανάκι και μια τοπική πράσινη σαλάτα με ελαφρά πικρή επίγευση. Οι βραστές, αρωματισμένες με μαϊντανό πατάτες, ήταν μια ακόμα αποκάλυψη!

Η πίτσα Carpaccio, τέλος, είχε τη δική της ταυτότητα. Λεπτή και καλοψημένη βάση στην οποία προστέθηκε το ωμό σλοβενικό καρπάτσιο. Και αντί για τα κλασικά ιταλικά τυριά ήταν εφοδιασμένη με σλοβενικό Bovec από τις Ιουλιανές Άλπεις. Είχε έντονη και ελαφρώς πικάντικη προς αλμυρή γεύση που φανέρωνε γάλα. Έτσι γίνεται με τα αλπικά λιβάδια και τα μεγάλα υψόμετρα.

Δεν δέχτηκα επιδόρπιο. Προτίμησα να το απολαύσω μπροστά στην παραμυθένια Λίμνη Μπλεντ με το ομώνυμο νησί της. Η Kremna Rezina είναι ένα εμβληματικό σλοβενικό γλυκό ανάλογο με το μιλφέιγ. Πολλοί το θεωρούν «υποχρεωτική» εμπειρία όταν επισκέπτονται τον τόπο. Εγώ δεν πιέστηκα καθόλου. Απόλαυσα τον βασιλιά των σλοβενικών γλυκών με την έντονη βανίλια ακριβώς μπροστά στο αναμμένο τζάκι!