«Δίπλα από το Χίλτον» λέω στον ταξιτζή, κι αυτός βάζει φωνή… «τι γίνεται, ρε παιδιά, όλοι δίπλα απ’ το Χίλτον πάτε;» «Είναι γιατί έχει ανοίξει ένα καινούργιο εστιατόριο και γίνεται χαμός, είναι το talk of the town» λέω εγώ. Με ακούει, σκέφτεται λίγο, «δεν το ξέρω αυτό το πώς το λες» αποφαίνεται. Το καινούργιο είναι η περίφημη Cookoovaya, «talk of the town» πριν καν ανοίξει. Οι αδελφοί Βαγγέλης και Σπύρος Λιάκου (δικά τους τα ξακουστά Base Grill και Τραβόλτα), ο Michelin-άτος Νίκος Καραθάνος (Hytra), ο Περικλής Κοσκινάς (Milos και Αλάτσι), ο Μάνος Ζουρνατζής (Cucina Povera) είναι όλοι τους σταρ-σεφ, οπότε και μόνο στο άκουσμα της συνεργασίας ο ντόρος υπήρξε πολύς. Μπαίνω ελαφρώς αργοπορημένη, με τις πρώτες ματιές ανιχνεύω τεράστιο χώρο φρέσκο, καθαρό, όμορφο που έστησε ο αρχιτέκτονας Στέφανος Ψυλλάκης.
Η παρέα μου με περιμένει στο μεσαίο κομμάτι που είναι τελικά και το πιο προνομιούχο, μια και εδώ, μπροστά από την ανοιχτή κουζίνα, λαμβάνει χώρα μια διαφορετική θεατρική παράσταση με τους καθήμενους στα τραπέζια να παρακολουθούν τη στρατιά των μαγείρων-βοηθών να εκτελεί με κινήσεις σχεδόν χορογραφίας τις συνταγές. Οι 5 διάσημοι μάγειροι έκαναν τη σοφή κίνηση να βάλουν «αρχισέφ» όχι κάποιον από την ομάδα τους αλλά τον Σπύρο Παυλίδη (μεταγραφή από το Vezene), κι έτσι μένουν απερίσπαστοι από τη μια να ελέγχουν κάθε πιάτο που βγαίνει από την κουζίνα και να βάζουν την τελευταία πινελιά και από την άλλη να μιλάνε με τους πελάτες γεγονός που δημιουργεί μια αίσθηση ιδιαίτερης και μαζί χαλαρής οικειότητας.
Εμείς προχτές ήμασταν 4 φίλες, αποφασισμένες (οι μισές) να είμαστε κομψές. Δοκιμάσαμε το βούτυρο με το τρίμμα αυγοτάραχου της αρχής, περάσαμε σε ένα grilled λάχανο με ξινομυζήθρα και φέτες πορτοκαλιού, σε χέλι καπνιστό με πουρέ από κολοκάσι, πήραμε και την περίφημη χορτόπιτα –έχω ήδη ακούσει φίλους να ορκίζονται πως είναι η καλύτερη της ζωής τους- και, οκέι, ήταν πεντανόστιμη, συνεχίσαμε με fish ’n’ chips, μπακαλιάρο με αφράτο κουρκούτι που συνοδευόταν από μους ταραμά και χοντροκομμένες ωραιότατες τηγανητές πατάτες. Αφήνω για το τέλος την Αθηναϊκή, αγαπημένο μου «παλιακό» πιάτο που πολύ εκτίμησα που το έχουν εντάξει στο μενού. Να σας πω (αν και μου έλειπαν λίγο τα λεμόνια) πως το ψάρι της –σφυρίδα– δεν παιζόταν από φρεσκάδα ενώ και η κάπαρη ήταν, δεν ξέρω από πού φερμένη και αριστούργημα. Με όλα αυτά ήπιαμε δύο κρασιά, εμφιάλωση δική τους, πολύ καλά και στην καταπληκτική τιμή των €12 έκαστο (ενώ υπάρχει και μεγάλη λίστα από ελληνικό και διεθνή αμπελώνα), κλείσαμε δε με ένα μιλφέιγ που οι φίλες τσακίσανε εν ριπή οφθαλμού.
Αυτά με την Cookoovaya wise (σοφή) cuisine όπως είναι η πλήρης επωνυμία, ένα εστιατόριο… 5 τουλάχιστον αστέρων, με πιάτα συνεχών πειραματισμών που διαμορφώνουν την ελληνική κουζίνα του σήμερα και θέλουν να την πάνε ένα βήμα παραπέρα, με πολύ καλές για την ποιότητα τιμές – εμείς πληρώσαμε περί τα €25 το άτομο, κάποιοι άλλοι μου μίλησαν για €40 πλας, βγάλτε εσείς το μέσο όρο. Ο χώρος έχει, αν και εντελώς σύγχρονος, μια αίσθηση παλιού καλού εστιατορίου, μια «ημιπολυτέλεια» που επιτρέπει να κάνεις εδώ την «καλή» σου έξοδο ή να έρθεις κάποια άλλη στιγμή εντελώς χαλαρός με το μπλου τζιν σου, ο κόσμος είναι πολύς –κάθε βράδυ δεν πέφτει καρφίτσα, κανονίστε κράτηση–, λαχταράω ήδη να ξαναπάω για περισσότερες δοκιμές (υπάρχουν σούβλες, ξυλόφουρνοι, κι άλλες πίτες, κρύα πιάτα, αλλιώτικα ταρτάρ και άλλα νόστιμα), αυτή τη φορά θα είναι μεσημέρι και θα κάτσω στη «σέρα» με τις τζαμαρίες, πολύ όμορφη μου φάνηκε.
Από τα εστιατόρια talk of the town της πόλης. Πέντε καταξιωμένοι σεφ (Ν. Καραθάνος, Περικλής Κοσκινάς, Β. Λιάκος, Σ. Λιάκοςς, Κλεομένης Ζουρνατζής), ενώνουν τις δυνάμεις τους πάνω από την ίδια κατσαρόλα και προσφέρουν τις πιο gourmet στιγμές της πόλης. Το χώρο του εστιατορίου έχει επιμεληθεί ο αρχιτέκτονας Στέφανος Ψυλλάκης.
24°
