Η Πάρος «από μέσα» στο καινούργιο βιβλίο του Γιώργου Πίττα

Ζούμε σε καιρούς που από τη μια χαιρόμαστε κι από την άλλη τρομάζουμε με το φαινόμενο του υπερτουρισμού και τι μπορεί αυτό να σημαίνει για την ταυτότητα ενός τόπου. Ίσως και γι’ αυτό ο Γιώργος Πίττας αποπειράται στο νέο του βιβλίο να μας «μπάσει» στον διατροφικό πολιτισμό και την κουζίνα της Πάρου, του νησιού που τα τελευταία χρόνια γνωρίζει τεράστια τουριστική άνθηση. Μια και ο ίδιος πιστεύει πως η γαστρονομία –εκτός της απόλαυσης– είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να γνωρίσει κανείς την αυθεντικότητα και τα «δαιμόνια» ενός τόπου, την ομορφιά των τοπίων του, το ήθος και την αξία των ανθρώπων του, να ζήσει έντονες εμπειρίες και αξέχαστα βιώματα. Η γαστρονομία, δηλώνει, ταυτίζεται με τον πολιτισμό της καθημερινότητας, παραμένοντας ο καλύτερος τρόπος για να διεισδύσει κανείς στην καρδιά ενός προορισμού στα πλαίσια ενός ποιοτικού τουρισμού, ο οποίος σήμερα είναι ποθητό ζητούμενο για τη χώρα μας.

Κάποιοι, σημειώνει στον πρόλογο του βιβλίου του, μπορεί να δουν το βιβλίο ως ρομαντική επιστροφή σε ένα παρελθόν που πέρασε ανεπιστρεπτί... Όμως αυτός αντιτίθεται σθεναρά δηλώνοντας την πεποίθησή του πως για την εκτόξευση στο μέλλον είναι αναγκαία η μελέτη του παρελθόντος, η άντληση από τη σοφία και τις αξίες του.

Το βιβλίο χωρίζεται σε 8 ενότητες οι οποίες ξεκινούν με μια Εισαγωγή που αναφέρεται στο μεγάλο ενδιαφέρον της σύγχρονης κοινωνίας για τη γαστρονομία και τη σχέση της με τον τουρισμό, συνεχίζει με τους Φυσικούς Πόρους του νησιού και τα προϊόντα του, περνάει στα Σημάδια του Τόπου, παρουσιάζοντας τη λαϊκή αρχιτεκτονική και τοπόσημα του παριανού τοπίου.

Μιλάει για το πώς η Πάρος εντάσσει τα γαστρονομικά της αγαθά στη Σύγχρονη Ζωή και πώς ο επισκέπτης μπορεί να έρθει σε επαφή με την τοπική γαστρονομία και τα παριανά δρώμενα, για την Κουζήνα της Πάρου μέσα από μικρές ιστορίες που αγκαλιάζουν την «άγια καθημερινότητα» του νησιού, αποτυπώνει 50 Παραδοσιακές Συνταγές, εδέσματα που μαγειρεύτηκαν από ντόπιες μαγείρισσες σε σπίτια ή σε λαϊκές ταβέρνες του νησιού, περνάει στις Λεύκες 1960-1980, το αγαπημένο του χωριό με ιστορίες που μέσα από γλαφυρές αφηγήσεις αποκαλύπτουν τη διαδρομή από τον ξυλόφουρνο στη σόμπα πετρελαίου, στο γκάζι κι ύστερα στον ηλεκτρισμό.

Κλείνει με Διευθύνσεις και με έναν κατάλογο από περίπου 50 επαγγελματίες του νησιού, όλοι τους είναι ό,τι πιο αντιπροσωπευτικό έχει να προσφέρει η Πάρος στον τομέα της γαστρονομίας. Φυσικά, αφιερώνει το βιβλίο του στους αγρότες, τους τυροκόμους, τους οινοποιούς και τους ψαράδες που συντηρούν και ανανεώνουν το παριανό περιβάλλον, στις νοικοκυρές που παραμένουν θεματοφύλακες της γαστρονομικής παράδοσης, σε όλους τους Παριανούς που βαστούν το ήθος και τις αξίες του τόπου.

Ο Γιώργος Πίττας, την Πάρο την αγάπησε, την έζησε σαν νεαρός τουρίστας, σαν ώριμος παρατηρητής, σαν επιχειρηματίας, και την έκανε ιδιαίτερη πατρίδα του. Με αφορμή το καινούργιο του βιβλίο μιλήσαμε μαζί του.

Ο Γιώργος Πίττας για την Πάρο και τη γαστρονομία του νησιού

Όσον αφορά μια αντικειμενικά ισχυρή στιγμή, μια κορύφωση παριανής γαστρονομικής ευωχίας, θα μπορούσα να αναφέρω μια βραδιά σε μια καζανιά, όπου από τον Οκτώβριο γύρω από τα 50 τόσα αποστακτήρια, οι Παριανοί ξανασμίγουν –μετά από την εξαντλητική από εργασία καλοκαιρινή σεζόν– για τα πρώτα ανέφελα γλέντια και τα πρώτα μεθύσια του χειμώνα. Στα κάρβουνα της φωτιάς, θα ψηθούν τα μανιτάρια, που κάναν την εμφάνισή τους με τις πρώτες βροχές, και μαζί με τα λουκάνικα και τα μπριζολάκια, θα συνοδεύσουν τους άλλους λαχταριστούς μεζέδες, τις λακέρδες και τα παστά, τα χταποδάκια και τα φρέσκα καλαμάρια, το μαριδάκι που μόλις βγήκε από τη θάλασσα, ή οτιδήποτε φέρει μαζί του ο κάθε παριστάμενος. Αλλά το σημαντικό στην Πάρο δεν είναι μόνο οι έκτακτες ισχυρές γαστρονομικές στιγμές, αλλά οι απλές και ταπεινές, αυτές που κάνουν τη ζωή σου να έχει νοστιμιά και ουσία κάθε ημέρα. Ένα σεργιάνι στη πρωινή λαϊκή αγορά, και η συναναστροφή με τους αγρότες, μέχρι να βρεις το σύκο, την ντομάτα, την άνυδρη μελιτζάνα που ορέγεσαι. Ένα πρωινό με φασκόμηλο που έχεις μαζέψει εσύ, με μέλι παριανό, παξιμάδι, ξυνομυζήθρα και μαύρα σταφύλια. Ένα δεκατιανό με μια ντοματούλα, με αφρίνα και μια τσιμπιά δική σου ρίγανη. Και τέλος από τα «χαμηλά στα υψηλά», η σκορπινομακαρονάδα της κυράς Μαρίας Κατσουνά – αυτή που βαστά τη χαμένη τιμή της πολύπαθης παραλίας της Μικρής Σάντα Μαρίας.