Speakeasy: το κρυφό μπαρ της Αθήνας πρέπει να ψάξεις για να το βρεις
Θυμάμαι την πρώτη σκηνή από το «Μερικοί το προτιμούν καυτό». Μια νεκροφόρα μεταφέρει ένα άσπρο φέρετρο σκεπασμένο με γαρύφαλλα. Ακούγονται σειρήνες περιπολικού, η νεκροφόρα σπιντάρει στα σοκάκια. Ακολουθεί συμπλοκή, η νεκροφόρα και οι επιβάτες της ξεφεύγουν, αλλά οι σφαίρες των αστυνομικών έχουν ήδη προλάβει να τρυπήσουν το φέρετρο. Από τις τρύπες ρέει ουίσκι κι ένας μεσότιτλος μας πληροφορεί ότι είμαστε στο Σικάγο του 1929, στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης.
Η νεκροφόρα στρίβει σε ένα σκοτεινό στενό, τέσσερις μεταφέρουν το φέρετρο στο εσωτερικό ενός κρυμμένου κτιρίου, ένας πέμπτος κρατάει το καπέλο του στο ύψος του στήθους, σε ένδειξη πένθους. Ο κωδικός για να μπεις στο μπαρ: «Ήρθα στην κηδεία της γιαγιάς.»
Αυτά σκέφτομαι περπατώντας σε στενά γύρω από το Σύνταγμα, προσπαθώντας να εντοπίσω το Speakeasy, το κρυφό μπαρ της Αθήνας. Δεν έχει διεύθυνση, δεν έχει ταμπέλα, δεν έχει καν τηλέφωνο. Το μοναδικό στοιχείο που έχεις, είναι ότι βρίσκεται κάπου στο ιστορικό τρίγωνο. Την ακριβή τοποθεσία, πρέπει να την βρεις μόνος σου…
Εγώ ήμουν κάπως πιο τυχερή: Κάποιος μου σφύριξε την οδό. Έμενε ο αριθμός. Σας λέω από τώρα όμως, πως ακόμα και αν έχεις οδό και αριθμό στο τσεπάκι, παραμένει πολύ καλά κρυμμένο…
Ξαναλέω: ήμουν τυχερή. Πήγα από τη δεξιά πλευρά, τζίφος. Από την αριστερή όμως, βλέπω δυο τύπους να ξεπροβάλλουν από κάτι σκαλιά που οδηγούσαν σε ένα υπόγειο. Αχά! Κατεβαίνω σκαλιά, ανοίγω μια γαλάζια πόρτα, μπαίνω σε έναν χώρο που μοιάζει αποθήκη, μπροστά μου μια κουρτίνα-την τραβάω και …βουαλά!
Λέω στο μπάρμαν «Ψάχνω τον Αντώνη». Εκείνος με κοιτάει λίγο και μου λέει: «Το ξέρεις ότι είναι παντρεμένος, έτσι;». Όχι, αλλά τώρα το έμαθα. Περιμένω τον παντρεμένο Αντώνη, παρακολουθώντας το συγκρότημα που θα παίξει σε λίγο να κάνει πρόβες και νιώθοντας πολύ περήφανη για τον εαυτό μου, που το ανακάλυψα στο πεντάλεπτο. Πάνω εκεί που αναρωτιέμαι αν έπρεπε να είχα γίνει ντετέκτιβ, εμφανίζεται ο Αντώνης: «Μπήκες από τη λάθος πόρτα, το ξέρεις;». Είχα μπει από την πόρτα που έρχονται οι προμήθειες και που είναι πάντα κλειδωμένη, μόνο που όταν μπούκαρα εγώ δεν ήταν, γιατί κάποιος είχε πεταχτεί να φέρει κάτι. Και ο λόγος που κανείς δεν με σταμάτησε, ήταν γιατί νόμιζαν ότι είμαι με τους μουσικούς! Πάει η καριέρα Σέρλοκ Χόλμς…
«Έλα να δεις τώρα και την κανονική είσοδο», μου λέει ο Αντώνης και μου ανοίγει μια ξύλινη πόρτα. Ανεβαίνουμε κάτι σκαλιά, μετά λίγα ακόμα, και φτάνουμε σε μια άλλη πόρτα στην οποία στέκεται μπροστά μια κοπέλα και λέει σε έναν κύριο με τραγιάσκα: «Δεν έχουμε ανοίξει ακόμα, χτυπήστε το κουδούνι σε λίγο.». Βγαίνω και εγώ μετά τον κύριο και κοιτάζω την πόρτα από την έξω πλευρά. Πέντε φορές είχα περάσει από μπροστά της, ούτε που την είχα προσέξει.
Ο Αντώνης, που είναι ένας από τους τρεις ιδιοκτήτες του Speakeasy, μου λέει πως συνήθως, όσοι έρχονται είναι γιατί βλέπουν να μπαινοβγαίνει κόσμος και χτυπάνε το κουδούνι από περιέργεια. Κυρίως όμως η ύπαρξη του μπαρ, μεταδίδεται από στόμα σε στόμα, ενώ ένας γείτονας παραπονιέται, γιατί του χτυπάνε λέει συνέχεια το κουδούνι, νομίζοντας ότι το σπίτι του είναι το Speakeasy.
Η διαδικασία έχει ως εξής: Αφού εντοπίσεις την πόρτα (και είσαι σίγουρος), χτυπάς το κουδούνι και περιμένεις. «Αν η πόρτα δεν ανοίξει, θα είναι γιατί το μαγαζί είναι γεμάτο. Από ένα σημείο και μετά, δεν αφήνουμε κανέναν να μπει, γιατί υπάρχει ήδη πάρα πολύς κόσμος μέσα.»
Πάμε πάλι. Στέκομαι μπροστά στη (σωστή) πόρτα και χτυπάω ένα κουδούνι που δεν γράφει τίποτα. Περνάνε δευτερόλεπτα και η πόρτα ανοίγει. Κατεβαίνω τα σκαλιά και ανοίγω τη ξύλινη πόρτα. Η ώρα είναι 22.10 και το μαγαζί είναι ήδη μισογεμάτο. «Κάτσε τώρα», μου λέει η σερβιτόρα, «γιατί σε λίγο δεν θα βρεις». Κάθομαι στο μπαρ. Η μπάρα ξύλινη και πίσω της, ο ένας μπάρμαν φοράει παπιγιόν, ενώ ο άλλος είναι ντυμένος με μαύρο γιλέκο και άσπρο πουκάμισο. Φτιάχνουν καλά premium ποτά (€7) και κλασικά κοκτέιλ (€9). Η μουσική (jazz, swing, soul, funk- και κάθε μέρα από άλλο dj), σε συνδυασμό με τα ασπρόμαυρα πλακάκια και τη σκοτεινή ατμόσφαιρα, σε πείθουν ότι είσαι όντως σε ένα speakeasy μπαρ, στα χρόνια της ποτοαπαγόρευσης και σχεδόν ανησυχείς ότι σε λίγο θα μπουκάρουν οι μπάτσοι. Αντί για τους μπάτσους έρχεται συνέχεια κόσμος και το μόνο που λείπει για να το ταυτίσω με φιλμ νουάρ, είναι η ασπρόμαυρη εικόνα.
Δίπλα μου κάθεται ο κύριος με την τραγιάσκα: «Εγώ ήρθα για τους Swing Shoes (σ.σ το συγκρότημα που λέγαμε), που είναι το καλύτερο συγκρότημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα.»
«Και πώς το βρήκατε;»
«Το είδα στο Facebook και μετά ήρθα ρωτώντας μαγαζιά και περαστικούς».
Η μπάντα αρχίζει και το μυστήριο ενισχύεται…Τελευταία ερώτηση στον Αντώνη: «Καπνίζουμε;»
«Τι παράνομο μπαρ θα ήμασταν;», μου απαντά.
Δεν μπορώ να σας αποκαλύψω την οδό. Και αν πάτε, μην το κάνετε ούτε εσείς…
22°
