Υπήρξε μια εποχή που στον περίφημο Βλάσση τo ’χαμε τάμα να πηγαίνουμε τουλάχιστον δις την εβδομάδα. Στο πρώτο του στέκι της Αρματολών και Κλεφτών τότε αυτός, στα πρώτα μας νιάτα τότε εμείς. Με στομάχια αλώβητα ακόμη από πειράγματα και αποδομημένες δημιουργίες, απλοί ερασιτέχνες φαγοπότες, ό,τι καλό βρισκόταν στο διάβα μας απλά του δίναμε και καταλάβαινε. Αργότερα, τον ακολουθήσαμε στο επόμενο πόστο του, την Παστέρ, το διώροφο νεοκλασικό λίγο βαρύ και άψυχο, κι εμείς, πιο επαγγελματίες της γεύσης, ψάχναμε τα περίεργα, τα μοντέρνα, τα αλλιώτικα σε κάθε γωνιά της Αθήνας.
Προχτές πήγα στον εντελώς καινούργιο Βλάσση (ανοιχτός από το καλοκαίρι), αυτή τη φορά στη μικρή, καταπράσινη, παράλληλη προς τη Μιχαλακοπούλου οδό Μαιάνδρου. Κάτσαμε έξω στη βεράντα (χώρος μαθαίνω που με διάφορα «ζεσταντικά» θα κρατηθεί και το χειμώνα για τους καπνιστές) ενώ ρίχναμε και τις ματιές μας στη μέσα σάλα. Ψηλοτάβανη, απλή, μ’ έναν μπορντό τοίχο και πάνω του πίνακες και αφίσες να δίνουν έναν arty τόνο στην ατμόσφαιρα. Ο κόσμος όπως πάντα πολύς, μικροί, μεγάλοι, πάσης φύσεως, ο γιατρός μου ο Άκης, το ’χει αυτό ο Βλάσσης, στα τραπέζια του συναντιέται όλη η Αθήνα με χαλαρή διάθεση/εμφάνιση και με το ενδιαφέρον επικεντρωμένο στο πιάτο μπροστά της. Εγώ πάλι ήμουνα με 2 φίλους μου «μοδάτους», όλα τα ξέρουν κι όλα τα ’χουν δοκιμάσει, τον Βλάσση πάλι όχι.
Στην αρχή ήρθε ο δίσκος –όπως θυμόμουν από παλιά– με διάφορα ορεκτικά. Λαζανόρυζο, καλαμάρι γεμιστό, μανιτάρια μαρινάτα και κοκκινιστά, λαχανοντολμάδες, πρασόπιτα, σπανακόπιτα (με φύλλο δικό τους, σπιτικό), όσπρια, λαδερά… τους είδα εκεί πάνω τους δικούς μου με διάθεση ανεβασμένη και τους συγκράτησα. Γιατί έχει και συνέχεια ο Βλάσσης, με ακόμη μεγαλύτερη δόση μαμαδίσιας νοστιμιάς. Δηλαδή, να τα φρικασέ, να τα χοιρινά στο φούρνο, να τα κερκυραϊκά σοφρίτο και παστιτσάδα, να τα γιουβέτσια, να τέλος και το εμβληματικό πιάτο του Βλάσση: αρνάκι στο φούρνο με πατάτες.
Ένα άλλο αλήστου μνήμης πιάτο ήταν και ο τζιγεροσαρμάς, γεύση που όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν ξεχνάω, εξαιρετικά βαρύ μου είπαν και γι’ αυτό δεν τo φτιάχνουν κάθε μέρα, εσείς αν το πετύχετε συστήνω να μην το παραλείψετε με τίποτα. Να προσθέσω ότι καθημερινά υπάρχει ψαράκι, μπαρμπουνάκια τηγανισμένα μαεστρικά, σφυρίδα, φαγκρί ή συναγρίδα φέτες, καλαμαράκι γόνος στο τηγάνι και μια σειρά από βραστές σαλάτες για να τα συνοδεύσεις. Ήπιαμε χύμα κόκκινο δυνατό κρασί, γλυκαθήκαμε με γαλατομπούρεκο, και φαγωμένοι μέχρι σκασμού πληρώσαμε € 30 και με το κρασί.
Φεύγοντας, τόσο εγώ όσο και οι… μοδάτοι , το βάλαμε το δέκα με τόνο στον Βλάσση. Για τη συνέπεια τόσων χρόνων, για την απλότητα, για την ποιότητα, για την εμμονή στις ελληνικές γεύσεις και τα καλά υλικά, για τις τιμές – καλύτερα δεν γίνεται.
ΒΛΑΣΣΗΣ, Μαιάνδρου 15, Ιλίσια, 210 7256.335, 13.00-12.30 κάθε μέρα, Κυριακή 13.00-17.00, και delivery.
23°
