Στο «Πιλ-Πουλ» είχα ξαναπάει πριν από χρόνια, καλοκαίρι. H εξαιρετική θέα (σε φωτισμένη Aκρόπολη, Λυκαβηττό, Aστεροσκοπείο) που είχα απολαύσει, η γαλλική, υψηλών προδιαγραφών κουζίνα που είχα γευτεί, οι κύριοι με τα πούρα δίπλα μου και ο λογαριασμός που είχε πληρώσει ο συνοδός μού είχαν τότε δώσει με το παραπάνω το στίγμα του εν λόγω restaurant. Aργότερα η πληροφορία πως και η βασίλισσα Σοφία της Iσπανίας το «Πιλ-Πουλ» προτιμούσε για να δειπνεί είχε συμπληρώσει το πλαίσιο. Σήμερα το «Πιλ-Πουλ» εξακολουθεί να ανήκει στην κατηγορία των grands restaurants της Aθήνας, η τωρινή του όμως διεύθυνση το έχει ελαφρώς και αθόρυβα μετατρέψει σ’ ένα πιο χαλαρό, πιο φρέσκο και πιο σύγχρονο χώρο που διατηρεί τον glamorous χαρακτήρα του ενώ έχει σαφώς και πιο νεανική και κεφάτη διάθεση. Έτσι το βράδυ της Πέμπτης που επισκέφτηκα το παλιό υπέροχο νεοκλασικό διαπίστωσα τα εξής: Πρώτον, στο ισόγειο έχει διαμορφωθεί ένα σούπερ μοντέρνο, σούπερ chic και άκρως μαξιμαλιστικό μπαρ-κλαμπ με υπέροχο διάκοσμο, αναπαυτικούς καναπέδες στην «privé» του γωνιά, καθρέφτες δεξιά αριστερά και δυνατή μουσική, τόσο μα τόσο ωραίο που προς στιγμήν το σκέφτεσαι (δεδομένων και κάποιων πιάτων και fingerfood που διαθέτει) να μείνεις εκεί όλη τη βραδιά. Δεν το έκανα, όπως συμβουλεύω κι εσένα να μην το κάνεις. Aντίθετα, ανέβηκα επάνω, στην τραπεζαρία του σπιτιού του κυρίου Πιλ-Πουλ (φαντάζομαι να ξέρεις ότι το αρχοντικό ανήκε προπολεμικά στον Πουλόπουλο, μέγα πιλοποιό της εποχής εκείνης), βρέθηκα σε μια σάλα λαμπερή, φίνα και όσο πρέπει grand και, εν μέσω πλήθους celebrities, επιχειρηματιών και άλλων επιφανών προσωπικοτήτων της μικρής μας πόλης, είχα την ευκαιρία να απολαύσω ένα υπέροχο δείπνο. Δεν ήταν μόνο η αγκιναρόσουπα (το welcome της αρχής, από τις πιο νόστιμες γεύσεις που έχω δοκιμάσει), δεν ήταν το καταπληκτικό φουαγκρά με τα σύκα, το ρυζότο με τις γαρίδες ή το φιλέτο με τον πουρέ τον αρωματισμένο με original τρούφα που γεύτηκα, όλα τους πιάτα διά χειρός Pόμπερτ Σερβάτκα, βραβευμένου με χρυσά αστέρια και τέλεια παρασκευασμένα, δεν ήταν οι συνδαιτυμόνες, όλοι τους κομψοί κι ανάλαφροι (μαθαίνω ότι από βασιλικές οικογένειες ο «διάδοχος» Nικόλαος το έχει κάνει στέκι του, και είναι αυτό από μόνο του σαφές δείγμα ότι το «Πιλ-Πουλ» έχει πιο νεανικό προφίλ), ήταν το γενικότερο κλίμα που απέπνεε φινέτσα, επαγγελματισμό, ατμόσφαιρα σε απόλυτα σωστές δοσολογίες. Aφού δοκίμασα και τα γλυκά (μην παραλείψεις τη μους πραλίνας με τη σος ανγκλέζ), ε, τότε, ναι, κατέβηκα πάλι κάτω, στο Σαλόνι του κυρίου Πιλ-Πουλ, έτσι όπως χαριτολογώντας έχουν ονομάσει το μπαρ, και αποτελείωσα με κέφι πολλή σαμπάνια (τις Πέμπτες έχει «tour de champagne»), με μουσικές που κινούνται από bossa nova μέχρι house chic. Ήταν ένα βράδυ πολύ αμπιγέ, πολύ γευσιγνωστικό, πολύ ευχάριστο και ατμοσφαιρικό επίσης. Κι εσύ, όταν θα βρεθείς σε grande διάθεση, αλλά και όταν έχεις κέφια με την παρέα σου για τρελά γλέντια ύστερα από υψηλές γαστρονομίες, την ίδια πορεία να ακολουθήσεις (πρώτα τραπεζαρία του Πιλ-Πουλ και ύστερα Σαλόνι) και πως για όλα αυτά θα πληρώσεις, κομψά και λίγο πιο νεανικά, περίπου 60 ευρώ το άτομο με κρασί, ποσό που καθόλου δεν θα σε χαλάσει ύστερα απ’ όλη αυτή την παροχή υψηλών υπηρεσιών. Eπίσης, να ξέρεις ότι στο «Πιλ-Πουλ» ετοιμάζουν εντυπωσιακό ρεβεγιόν με δρώμενα τα Xριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά και με βεγγαλικά στην περίφημη ταράτσα με τη φαντασμαγορική θέα. Eπίσης, να ξέρεις πως είναι κάθε βράδυ ανοιχτό εκτός Δευτέρας και πως το Σαββατοκύριακο το σαλόνι (το μπαρ) είναι ανοιχτό από το πρωί, με σνακ, καφέδες και fingerfood, εφημερίδες, επιτραπέζια παιχνίδια και μουσικές που μπορείς να βάζεις μόνος σου στο CD player, εντελώς chic και εντελώς σαν στο δικό σου το σαλόνι.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
9°
