«Το καφενείο είναι ο χώρος έκφρασης του συνειδητού, εκεί που ο Έλληνας σχολιάζει την επικαιρότητα... Στην ταβέρνα, από την άλλη, οι άνθρωποι μιλούν με τη γλώσσα της ψυχής, πίνουν, γελούν, τραγουδούν, γλεντούν, αγαπούν, υποφέρουν, θυμούνται. Η ταβέρνα είναι χώρος που κυριαρχείται από το συναίσθημα, στεγάζεται σε υπόγεια, εκεί που κατοικεί το ασυνείδητο». Διάβασα το βιβλίο «Ταβέρνες της Αθήνας» του Γιώργου Πίττα (εκδ. Ίνδικτος) μέσα σε ένα βράδυ και το συστήνω ανεπιφύλακτα σε μικρούς (κυρίως) και μεγάλους (αυτοί ξέρουν). Κι έμεινα ύστερα να θυμάμαι τις δικές μου στιγμές από ταβέρνες, οικογενειακά γλέντια και Αττίκ, φοιτητικά χρόνια και έρωτες. Πριν από λίγο καιρό βρέθηκα καλεσμένη στην ταβέρνα του εξωφύλλου του βιβλίου. Οινοπαντοπωλείον «Το Ειδικόν», λοιπόν, Πειραιάς, πίσω από την Αγία Σοφία, Σάββατο μεσημέρι. Γωνιακό παλιό κτίσμα, τρία σκαλιά μαρμάρινα μέχρι την είσοδο, παράθυρα μεγάλα γύρω γύρω. Μέσα παλιά ξύλινα ψυγεία - έργα τέχνης, γραμμόφωνα, ζυγαριές, κονσέρβες σε διάταξη πυραμίδας, πολυέλαιοι, πλακάκια ασπρόμαυρα, τραπέζια με απλούς ανθρώπους να πίνουν το κρασί τους, στο βάθος μυρωδιά από συκώτι που τηγανίζεται να φανερώνει τη θέση της κουζίνας. Οι τοίχοι γεμάτοι με φωτογραφίες από γλέντια, καρέ καρέ η ιστορία του Πειραιά, της πόλης, της ταβέρνας. Από το 1920 λειτουργεί το «Ειδικόν», στην αρχή μπακάλικο και καπηλειό, από το 1980 μόνο καπηλειό.
Ο κυρ-Αποστόλης ο ταβερνιάρης είναι ακριβώς η φιγούρα που φαντάζεσαι: λιγομίλητος, σοβαρός, μοιάζει να μη σηκώνει πολλά πολλά, αλλά άμα ανοιχτεί αποδεικνύεται γλυκύτατος. Μιλάει για τις παλιές ταβέρνες, τότε που ο κόσμος πήγαινε όπου ακουγόταν ότι ήταν το κρασί καλό (έπεφτε σύρμα). Το κρασί του ίδιου βρίσκεται στο δροσερό υπόγειο, είναι εξαιρετικό, λευκό και κόκκινο έρχονται γρήγορα στο τραπέζι μας μαζί με τους πρώτους μεζέδες – ελιές, εξαιρετικά τυριά και φάβες με μπόλικα κρεμμύδια, λάδια, λεμόνια. Στη δική μας παρέα φίλοι που κι εγώ εδώ πρωτοσυναντώ, ο ένας γιατρός, ο άλλος δικηγόρος, ο τρίτος δημοσιογράφος, όλοι τους σήμερα αποκαλύπτουν τον άλλο τους εαυτό, κι έτσι γρήγορα βρισκόμαστε με δυο μπουζούκια, έναν μπαγλαμά, μια κιθάρα και ένα τουμπελέκι. Μαζί μας κάθεται ενθουσιασμένος κι ένας από άλλη παρέα, ο Σκορδίλης, μουσικός από την ομάδα της Ελένης Βιτάλη. Τραγουδήσαμε τα άπαντα του ρεμπέτικου και όχι μόνο. Οι υπόλοιποι θαμώνες μάς κερνάνε μισόκιλα-βροχή και η «ορχήστρα» μας παίρνει φόρα αλλά και δύναμη από τους μεζέδες που έρχονται σωρηδόν. Κεφτεδάκια, συκωτάκια, μπεκρή μεζέ, λουκάνικα, ομελέτα με κορν-μπιφ, πατάτες μόλις κομμένες και τηγανισμένες, στο τέλος χαλβάς.
Πήγαμε μεσημέρι, φύγαμε βράδυ. Πέρασα καταπληκτικά, θυμήθηκα πώς είναι να γλεντάς απλά και αισθάνθηκα τυχερή που βρέθηκα σ’ ένα από τα τελευταία αυθεντικά στέκια, αυτά που σιγά σιγά χάνονται. Πληρώσαμε € 12 ο καθένας και ανανεώσαμε το ραντεβού το επόμενο Σάββατο μεσημέρι που θα μπορούμε όλοι.
Το Ειδικόν, Ψαρρών & Σαλαμίνος, Ταμπούρια, 210 4612.674
19°
