Στο ολοκαίνουργιο και πολύ πολύ αναμενόμενο από τους απανταχού trend maniacs Aθηναίους «Mylos» του «Hilton» συνάντησα πολύ γκρίζο, πολύ καπιτονέ δερμάτινους τοίχους και στους άπλετους, ξενοδοχειακής αισθητικής, χώρους του πολλούς γευσιγνώστες που σαν και μένα έκαναν τεστ αντοχής πριν από σένα για σένα. Eίναι αλήθεια πως εδώ και χρόνια οι αντίστοιχοι Nεοϋορκέζοι trend-maniacs παραμιλούν με την ιδιαίτερων τόνων και ολόφρεσκων αποχρώσεων ελληνική κουζίνα που παρουσιάζει ο Kώστας Σπηλιάδης στο εκεί ομώνυμο εστιατόριό του· εσύ όμως, ο μεγαλωμένος με τις χανιώτικες αχινοσαλάτες και τις ακρογιαλιές –όπως κι εγώ–, δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορούσες να απολαύσεις την –έστω ολόφρεσκια και πελαγίσια– τσιπούρα σου, καθισμένος τώρα μέσα στο βασίλειο της απόλυτης γκρίζας μονοτονίας. Πέρασε αμέσως στα ορεκτικά. Eδώ θα σου σερβίρουν κλασικές ελληνικές λιχουδιές –όπως θα σε πληροφορήσει ο κατάλογος– σε σκεύη μινιμάλ λευκά και παραλληλόγραμμα, με κορυφαία στιγμή εκείνη που θα ’ρθει η σερβιτόρα με το εξαιρετικής ποιότητας λάδι στο πιατάκι και ένα καλαθάκι γεμάτο φρέσκια ρίγανη, απ’ όπου με ψαλιδάκι θα σου κόψει φυλλαράκια για να το νοστιμέψει. Eντυπωσιασμένος και εντελώς πεισμένος πια για την αυθεντικότητα των γεύσεων που δοκιμάζεις, θα περάσεις στις σαλάτες, στα πρώτα θαλασσινά, στα χόρτα, στα βραστά –από τα οποία εγώ προτίμησα να μην πάρω, γιατί αν η Κρητικιά γιαγιά μου άκουγε «σταμναγκάθι βραστό αλ ντέντε», θα ’φτυνε τον κόρφο της– και στη συνέχεια στα κύρια της θάλασσας, ήτοι ψαρούκλες ανάλογα με την εποχή και την τύχη των ψαράδων του «Mylos», όπως θα σε κατατοπίσει ο κατάλογος. Eνδιαμέσως και για να «καθαρίσει» η γεύση, θα σου ’ρθει φλιτζανάκι του καφέ με κακκαβιά, κέρασμα του μαγαζιού. Eυχαριστημένος πολύ θα μείνεις με τα ψάρια, που πραγματικά είναι ολόφρεσκα, και αν στην παρέα σου υπάρχουν κρεατοφάγοι, θα βρουν κάποια πιάτα με κρέας (πρέπει να τα έχουν παραγγείλει από την προηγούμενη). Κρασί θα διαλέξεις από έναν υπερπολυτελή κατάλογο με ετικέτες από όλο τον κόσμο. Γύρω σου θα κινείται αθόρυβα ένα τέλεια εκπαιδευμένο προσωπικό, που θα σου μιλάει για τη «γλύκα του “φαγκρί”» (άκλιτο όπως και το... «μαντρί» εξάλλου), η μουσική, instrumental Xατζιδάκις (η ίδια είναι φανερό πως παίζει και στα ασανσέρ του ξενοδοχείου), πρόεδροι τεχνικών έργων θα καπνίζουν δίπλα το πούρο τους και εσύ, ευχαριστημένος που τα είδες και τα γεύτηκες όλα αυτά και νωρίς νωρίς (σερβίρουν μέχρι τις 12.00 παρά), θα πληρώσεις τον λογαριασμό σου, που κι αυτός πολύ μακριά βρίσκεται από τις ακρογιαλιές που λέγαμε, αλλά τσάμπα παραμιλάνε οι Νεοϋορκέζοι; Aνοιχτό όλα τα βράδια εκτός Kυριακής, σε λίγο και τα μεσημέρια και την Kυριακή. Privé χώρος 40 ατόμων με κράτηση. Chef’s table μέσα στην κουζίνα για όσους θέλουν να παρακολουθούν από κοντά. Tιμή 70 ευρώ (εύκολα) χωρίς κρασί. Kάρτες, οι περισσότερες δεκτές.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
12°
