Η τελευταία εκδήλωση των Tinos Food Paths 2017 έγινε στον Κουμάρο της Τήνου, ένα μεσαιωνικό χωριουδάκι σκαρφαλωμένο στις βορειοδυτικές παρυφές του Ξώμπουργου, ένα χωριό που ενώ η απογραφή του 2011 το δείχνει με 30 κατοίκους απ’ ότι μάθαμε τον χειμώνα δεν το κατοικούν πάνω από δέκα νοματαίοι.
Το επίσημο πρόγραμμα ήταν να παρακολουθήσουμε στο αμφιθέατρο του χωριού μια συζήτηση καθηγητών από το Πανεπιστήμιο και κάποιων εκπροσώπων από τον τομέα των αγροκτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων προκειμένου να μας μεταφέρουν τις γνώσεις τους και τις εμπειρίες τους γύρω από τη σύνδεση Τουρισμού, Γαστρονομίας και Πρωτογενούς τομέα.
Το πέτρινο αμφιθέατρο 500 θέσεων, προστατευμένο από αιωνόβιες βελανιδιές και σε απάνεμο σημείο, δημιουργήθηκε με πολύ μεράκι μέσα σ’ ένα ιστορικό και εύφορο κτήμα του νησιού, που κάποτε φιλοξενούσε το καλοκαιρινό θέρετρο της Σχολής των Ουρσουλινών και σήμερα φιλοξενεί έναν εντυπωσιακά υψηλό οβελίσκο από καθρέπτες του Κώστα Τσόκλη που είχε και την επιμέλεια της κατασκευής του θεάτρου.
Πριν από την έναρξη της εκδήλωσης μάθαμε ότι το χωριό μας κάλεσε – απροσδόκητα γιατί δεν ήταν στο σχέδιο των διοργανωτών – για μια γνωριμία και έτσι ανηφορήσαμε γύρω στα 500 μέτρα για να φτάσουμε στην πλατεία του χωριού. Διαβαίνοντας τα στενοσόκακα φτάσαμε στην κεντρική πλατεΐτσα του χωριού, στην πλατεία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος. Εκεί, στο κοινοτικό καφενείο μας περίμεναν οι κάτοικοι που μαζί με τις πόρτες των σπιτιών τους, άνοιξαν διάπλατα τις αγκαλιές και τις καρδιές τους.
Η υποδοχή περιλάμβανε το κέρασμα καφέδων με τη συνοδεία χειροποίητων τοπικών γλυκισμάτων από τα έμπειρα χέρια των γηραιών νοικοκυρών του χωριού. Μόνο που η παρουσίαση και η τελετουργία σερβιρίσματος εμπεριείχε και τη σφραγίδα της νέας γενιάς, που επιζητά να αντλήσει όλες τις γνώσεις από την παλιά γενιά, για να συνεχίσει τις παραδόσεις του τόπου με τον τρόπο της.
Ασημικά σερβίτσια είχαν γυαλισθεί, δαντέλες είχαν βγει από τα μπαούλα, φαγιάντσες είχαν επιστρατευθεί, τραπεζομάντιλα είχαν φρεσκοσιδερωθεί. Κι η νέα γενιά, δυο-τρία κοριτσόπουλα έκαναν τις συνθέσεις με λουλούδια και στάχυα, να χορτάσει και το βλέμμα.
Κάθε γιαγιά είχε να πει δυο κουβέντες για το γλυκό της, να θυμίσει τεχνικές, να μαρτυρήσει τη λεπτομέρεια που θα έκανε τη διαφορά. Πάστα φλώρα, μπεζές, ψαράκι βουτηγμένο στο σιρόπι ή στο μέλι κι όλα όμορφα διακοσμημένα. Χωρίς καμιά επίβλεψη, καμία καθοδήγηση.
Και κει πήγε αμέσως το μυαλό μου στην επανάσταση που έκαναν τα Tinos Food Paths. Την επανάσταση των συλλογικοτήτων και της επιστροφής στη γλώσσα της ποιότητας, της σημασίας στα μικρά πράγματα και τις μικρές λεπτομέρειες που ομορφαίνουν τη ζωή. Όπως ένα κατακόκκινο γεράνι ανάμεσα στους κατάλευκους μπεζέδες ή τους ανθούς των σπάρτων στα ψαράκια.
16°
