Ίσως γιατί η ελληνική κουζίνα είναι φέτος στα πολύ πάνω της (να περιμένεις μέχρι και τα ινδικά της Αθήνας να προσθέσουν μια χωριάτικη στον κατάλογο), εγώ σαν πρώτη μου έξοδο για το 2010 διάλεξα ένα καινούργιο γαλλικό. Για το Polly Maggoo, είναι αλήθεια ότι μου έφαγαν φίλοι τ’ αυτιά… βρε, τι ωραίο, μια σταλιά και με δυνατή προσωπικότητα, καταπληκτικό φαγητό, μπίρι μπίρι…
Στις σκοτεινές γειτονιές του Μεταξουργείου είναι ωραία να περπατάς βράδυ. Έχει μια old Athens ατμόσφαιρα, στο πιο φτωχικό και ρομαντικό της. Το Polly Maggoo είναι μικρό, πιάνει τη γωνία Σαλαμίνος με Λεωνίδου, είναι έξυπνα στημένο και «απαλά» μοντέρνα διακοσμημένο. Εμπνέεται από την cult ομώνυμη ταινία των 60s του William Klein, αγαπάει την απλότητα και δείχνει με τη μία ότι εδώ έχει δουλέψει αρχιτέκτονας – η Παναγιώτα Καμπέρου, που σπούδασε στο Παρίσι μαζί με τον ιδιοκτήτη και άντρα της και σεφ Γιώργο Ηλιού.
Γνωριζόμαστε αμέσως με τον Γιώργο, ο χώρος είναι μικρός και ευνοεί τις επαφές. Για λίγο καθισμένες στο επίσης μια σταλιά μπαρ, ξεκινάμε με κοκτέιλ μαρτίνι. Η φίλη μου τα βρίσκει «πατημένα» στο τζιν, εγώ ξέρω μόνο το “stirred not shaken” κι άλλες λοιπές φιλοσοφίες, οπότε μένω να παίζω με τα δάχτυλα το ποτήρι, κρατώντας το αισθάνεσαι μια στάλα πιο μοιραία… Εν τω μεταξύ μαθαίνω ότι ο Γιώργος, σεφ-ιδιοκτήτης-καινούργιος φίλος μου, έχει δουλέψει σε τριάστερα του Παρισιού για χρόνια, γνωρίζει καλά τις γαλλικές γεύσεις και του αρέσει να δημιουργεί. Παίρνουμε τρία πρώτα κι ένα κυρίως, δηλαδή μια πλούσια σαλάτα με ωραιότατο παστράμι (αλλαντικό) Δράμας και με ωραίο φρυγανάκι με λιωμένο κατσικίσιο τυρί, ένα πιάτο με μπρουσκέτες που στολίζονται με πρασινάδες, πέστο και chorizo –μεγάλη μερίδα για ορεκτικό, μπορείς και σαν κυρίως– και αυγά μπρουγιέ (όπως scrambled eggs) με μυρώνια (χορταρικό) και λάδι τρούφας. Αυτό το τελευταίο ήταν από τις ωραιότερες γεύσεις που έχω φάει εδώ και καιρό, και ήταν η στιγμή που με απανωτές πιρουνιές αποφασίσαμε ότι το καινούργιο γαλλικό αξίζει να γίνει στέκι μας. Πεντανόστιμο πιάτο, εμπνευσμένο και ωραία δοσμένο με βουτηρωμένα ψητά ψωμάκια.
Για κυρίως πήραμε φιλετάκια φρέσκου μπακαλιάρου με πατατοσαλάτα, κάπαρη και μαϊντανούς, καθώς κι ένα κουπάκι γεμάτο με aioli, δυνατό και σκορδάτο, για να βουτάμε τις μπουκιές. Πιάτο απλό, ελαφρύ, ωραιότατο. Έκπληξη δοκιμάσαμε και στα κρασιά. Καλά επιλεγμένα, όλα όσα «παίζουν» αυτό τον καιρό, δηλαδή και Βιβλία Χώρα (€ 23) και Thema Παυλίδη (€ 21) και Κτήμα Άλφα κόκκινο (€ 39) και Σαμαρόπετρα (€ 21) και αλλά πολλά σε τιμές 1 προς 2, το οποίον απολύτως τίμιες και προσιτές.
Το Polly Maggoo έχει μικρό κατάλογο, όλες του οι γεύσεις είναι απλές αλλά καλά δουλεμένες, είχες δίκιο, φίλε, είναι όντως resto με ισχυρή προσωπικότητα, έχει ωραίες μουσικές γαλλικές και jazz, είναι απλό και από τιμές να υπολογίζεις περίπου € 20 χωρίς κρασί. Ανήκει σε μια νέα Αθήνα, με γειτονιές και ανθρώπους που αλλάζουν, thanks god, προς το καλύτερο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
