Το Γκάζι μπορεί σε όσους είμαστε πάνω από 30 να μοιάζει… διασκεδασούπολη, είναι όμως και μια περιοχή όπου συστηματικά τα τελευταία χρόνια ανοίγουν όλα τα καινούργια, όλα όσα έχουν κάτι φρέσκο να πουν. Σαν το ολοκαίνουργιο Άστυ 68 (τώρα κλείνει δύο μήνες ζωής), που θέλει να θυμίζει παλιό αστικό καφενείο, είναι απλό και καθημερινό και έχει κάτι για όλους, όλες τις ώρες της ημέρας. Ο χώρος του έχει έργα τέχνης στους τοίχους, φωτιστικά ρετρό, μπάρα για αυτούς που θέλουν κάτι γρήγορο, τραπέζια πιο πολλά μέσα και λίγα έξω στο πεζοδρόμιο.
Ξεκινάει κάθε μέρα από τις 10 το πρωί με καφέδες, γλυκά, ρακές, μεζεδάκια. Η κουζίνα σερβίρει 1 το μεσημέρι με 1 το βράδυ, ενώ οι μουσικές και οι παρέες το κρατάνε ανοιχτό μέχρι αργά. Το καλό είναι ότι όλες οι δραστηριότητες μέσα στο χώρο κυλούν αβίαστα κι ο κόσμος μπερδεύεται γλυκά. Κάποιος ήρθε βόλτα και πίνει καφέ, οι φοιτητές από τη Γεωπονική δίπλα ξεκίνησαν ήδη τις ρακές, τα γραφεία (πολλά στην περιοχή) έφτασε μεσημέρι κι ήρθαν κάτι να τσιμπήσουν, αργότερα τελειώνουν τα θέατρα κι έρχονται νέες φουρνιές. Η κουζίνα στο Άστυ είναι ευχάριστη έκπληξη. Κατά βάση ελληνική, αποφεύγει το εξεζητημένο, και προσθέτει σε κάθε πιάτο και μια «σπιρτάδα». Μας καλωσόρισαν προχτές με ένα φλιτζάνι σούπας λαχανικών μυρωδάτης και πεντανόστιμης. Σ’ αυτό το welcome πρόσθεσαν και μπολ με ντιπ παντζαριού με καρύδι, το περιποιηθήκαμε, ζητήσαμε και δεύτερο. Συνεχίσαμε με σαλάτα με φρέσκιες πρασινάδες και ξύγαλο (ωραίο μαλακό τυρί), με καρπάτσιο ψαριού που εκτιμήθηκε πολύ από τους ωμοφάγους της παρέας, με στραπατσάδα πειραγμένη, δηλαδή αυγό ποσέ με σύγκλινο, ντομάτα και θυμάρι. Εγώ πήρα συκώτι σχάρας εξαιρετικής ποιότητας που ήρθε με πατατούλες φούρνου συν ένα μπολάκι με κρεμμύδια καραμελωμένα (η σπιρτάδα, που λέγαμε), οι φίλες πήρανε σαρδέλες σχάρας, αλλά και τις πιο «σπιρτόζες» με φιστίκι Αιγίνης, καθώς και χοιρινά φιλετάκια με πέστο ρόκας. Υπάρχουν και πολλά ακόμη, όπως τάρτα λαχανικών με σαλάμι Λευκάδος και μοτσαρέλα, μιλφέιγ φάβας με χταπόδι, αλμυρό κέικ με ρατατούιγ λαχανικών, φέτα και γραβιέρα. Όλα μπορούν άνετα να παίξουν το ρόλο του μεζέ ή και να σταθούν σαν κυρίως ατομικά για τον καθένα. Μαθαίνω πως οι ιδιοκτήτες, ο Παναγιώτης και ο Σπύρος, δύο νεαρά παιδιά φίλοι από το σχολείο, προσέχουν το μαγαζί τους, αγοράζουν καθημερινά τα ψώνια τους φρέσκα από την Αγορά, φτάνουν όμως και μέχρι τη Σητεία για να βρουν τη καλή ρακή, στα Γρεβενά για μανιτάρια, στην Αμοργό για ψημένη ρακή, ενώ τα λάδια τους είναι βιολογικά από το κτήμα του Μανουσάκη στη Σελασία Λακωνίας. Ένα μικρό «καφενεδάκι» που λες, με διάθεση για πολλά παραπάνω, ένα από τα openings της νέας εποχής που θέλουν να τα έχουν όλα καλά κι όλα προσιτά – οι τιμές είναι κάτι παραπάνω από καλές, περίπου 15-20 ευρώ το άτομο με πλήρη κατανάλωση. Συχνά διοργανώνουν και live με μουσικές χαλαρές, jazz, swing, έντεχνο, instrumental και fusion παραδοσιακούς ρυθμούς.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
