Ο μεζές σε όλες τις εκδοχές είναι πάντα ευπρόσδεκτος. Όπως και το σάντουιτς, από τρίγωνο/ πλαστικό μέχρι γκουρμέ, ανάλογα την περίσταση. Όταν βρίσκομαι σε αεροδρόμια, τρένα ή ΚΤΕΛ π.χ., τρώω οπωσδήποτε συσκευασμένα σάντουιτς με ολόισιες, σιδερωμένες φέτες ψωμί και διάφορα πράγματα μέσα. Μου φαίνονται «ταξιδιωτικά», ελαφρά και οικονομικά σνακ που χωράνε σε όλες τις τσάντες. Μου αρέσουν οι πλαστικές θήκες και οι χοντρές χαρτοπετσέτες που σου δίνουν μαζί (είμαι εύκολος άνθρωπος) και η αραιή μαγιονέζα που είναι αλειμμένες οι φέτες.
Bon Appetit
Πολύ νόστιμα όμως γκουρμέ σάντουιτς άλλης εντελώς κοσμοθεωρίας φτιάχνει το κομψό «Bon Appetit» στην Αγία Παρασκευή: με γαλλικά τυριά, μπαλσάμικο κερασιού, εκλεκτά καπνιστά κρέατα και βούτυρο, ερμ, γαλλικής αγελάδας. Έχει π.χ. ένα σάντουιτς με τυρί chevre και confit mango καταπληκτικό, νομίζεις ότι κόβεις βόλτες στη Μονμάρτη καπνίζοντας Γκολουάζ αγκαλιά με έναν τρελό ζωγράφο που μοιάζει με τον Μπελμοντό στα νιάτα του, εποχής «Cartouche» (€3,50 όλο αυτό). Το «Bon Appetit» είναι βασικά delicatessen – μπορείς να βρεις εδώ το παραδοσιακό «Pain d’ epices», ό,τι τυρί και αλλαντικό θυμάσαι από τη Γαλλία, όπως και μαρμελάδες, μουστάρδες, σάλτσες, κρέμες, σοκολάτες, μπισκότα κλπ… Δεν έχω ζήσει στη Γαλλία, ο ξάδερφός μου ήτανε φοιτητής στο Παρίσι και με φιλοξενούσε στον κοιτώνα του πανεπιστημίου του όταν ήμασταν μικρά, δεν είναι ότι νοσταλγώ π.χ. τα γαλλικά τυριά… αλλά μου αρέσουν όταν τα πετυχαίνω σε σάντουιτς, και το «Bon Appetit a table» διαθέτει τέτοια ποικιλία που αποκλείεται να μη βρεις το αγαπημένο σου, έχεις δεν έχεις. Ή να αποκτήσεις αγαπημένο, μια και βρέθηκες εκεί… Τα παιδιά του μαγαζιού είναι φιλικά, σε κατατοπίζουν σε περίπτωση που δεν θυμάσαι καλά τα Αστερίξ σου κι έχεις κενά ως προς το τι να πάρεις.
Bon Appetit
Μεζέδες τύπου Χαμένες Πατρίδες βρίσκεις «(Σ)Τα Καραμανλήδικα του Φάνη», της οικογένειας «Αραπιάν», υπερ-διάσημης στο χώρο των αλλαντικών. Το μεζεδοπωλείο ή «Μεζετζίδικο», όπως αυτο-αποκαλείται, έχει ό,τι μεζέ μπορεί να φανταστεί κανείς με βάση εξήντα είδη αλλαντικών από ελληνική, μικρασιατική, ποντιακή, αρμένικη και καραμανλήδικη παράδοση, με κάμποσα τούρκικα, αραβικά, Αιγυπτιακά και Εβραϊκά στοιχεία μέσα στο ποτ-πουρί. Όλα είναι πεντανόστιμα, δεν μπορείς να προτείνεις ένα λουκάνικο π.χ. γιατί άμα δοκιμάσεις δύο-τρία, παθαίνεις αυτό που παθαίνουν οι «μύτες» στους οίκους παρασκευής αρωμάτων μετά τα τρία αρώματα – δεν αναγνωρίζεις ποιο (λουκάνικο) είναι ποιο. Δηλαδή οι «μύτες» το παθαίνουν με τις μυρωδιές, εσύ με τα λουκάνικα. Οτιδήποτε με παστουρμά είναι αριστούργημα, ειδικά με τον παστουρμά-που-δεν-μυρίζει, οπότε δεν κινδυνεύεις να μπερδέψεις και τα αρώματα, μετά, που θα πας να δουλέψεις στον Ντιόρ.
Τα Καραμανλήδικα του Φάνη
Οι τιμές στον «Φάνη» είναι καλές (με €16-20 τσιμπάς μια χαρά). Ο κήπος πίσω είναι αριστούργημα, εντελώς απρόσμενος στο κέντρο της πόλης. Το σέρβις φιλικό. Με το που μπαίνεις αρχίζουν να σου τρέχουνε τα σάλια.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
12°
