Όταν άνοιγε το Άμα Λάχει καταγοητεύτηκα από την πανέμορφη αυλή του και την έντονη νοσταλγία που έβγαζε το παλιό Δημοτικό Σχολείο των Εξαρχείων. Είναι χαριτωμένη ακόμη και η ονοματοδοσία στα δύο «τμήματα» του Άμα Λάχει, με την ελληνική και με τη γαλλική κουζίνα. Οι δύο νεαροί ιδιοκτήτες έχουν δυο μικρές κόρες, τη Νεφέλη και τη Violette, που έχει μαμά τη νεαρή και συμπαθέστατη Γαλλίδα Marlene. Το ελληνικό κομμάτι έγινε το «Στης Νεφέλης», πήρε τη μεγάλη αυλή πάνω και απόκτησε αμέσως το κοινό του. Το γαλλικό στεγάζεται στον κάτω όροφο, και σε κερδίζει με την αυθεντική ατμόσφαιρα γαλλικού σπιτιού. Μαυροπίνακες με παροιμίες… “C’est dans les vieilles marmites qu’on fait les meilleures soupes”, δηλαδή «στις παλιές μαρμίτες φτιάχνονται οι καλύτερες σούπες», καδράκια με φωτογραφίες, ασπρόμαυρα πλακάκια, βάζα με φρέσκα λουλούδια και τραπέζια με άσπρα-κόκκινα πουά. Βγάζει τραπεζάκια στη δική του καταπράσινη αυλή (με σόμπες-μανιτάρια θα μείνει ανοιχτή και χειμώνα για όσους καπνίζουν).
Σεφ είναι ο Στάθης Παπαμανουσάκης, με σπουδές και μεγάλη θητεία στο Costa Navarino, το Life Gallery και άλλα. Πολύτιμο βοηθό έχει τη Μαρλέν που του δίνει μικρά μυστικά γεύσης της πατρίδας της. Ο ίδιος παίζει στα δάχτυλα τις γαλλικές τεχνικές και του αρέσει να μπλέκει το κλασικό με το μοντέρνο. Φάγαμε σαλάτα με αντίβ, καρύδια, μήλο, σέλερι και βινεγκρέτ με ροκφόρ και, πιστέψτε με, δεν αφήσαμε ούτε φυλλαράκι. Περάσαμε σε απαλό πατέ μαζί με πικάντικο τσάτνεϊ βανίλιας, ήταν εντελώς σπιτικό, το περιποιηθήκαμε με φρυγανισμένο ψωμάκι. Δοκιμάσαμε και την υπέροχη πάπια κονφί, για ώρες σιγομαγειρεμένη στο λίπος της μαζί με κρασί πόρτο, δίπλα της είχε και ένα μυρωδάτο πουρέ σελινόριζας. Προσθέσαμε μοσχαρίσια μάγουλα μπουργκινιόν με πουρέ πατάτας, ένα λουκούμι που απολαύσαμε κάθε του μπουκιά. Ήπιαμε κόκκινο γαλλικό κρασί σε ποτήρι (€2,5), υπάρχουν και εμφιαλωμένα, κλείσαμε με μπράουνι με σοκολάτα ganache και βατόμουρα και με μια τάρτα λεμόνι που ήρθε σε βαζάκι, πάρα πολύ καλή.
Στη μικρή αυλίτσα κάτσαμε ώρες ακούγοντας ένα ντουέτο δύο αγοριών που με την κιθάρα και το ακορντεόν εξάντλησαν όλα εκείνα τα παλιά γαλλικά τραγουδάκια των Πιάφ, Μπρελ, Αζναβούρ, που ξέρει και σιγομουρμουράει ο Έλληνας. Έχει κι άλλα ατού η Violette, όπως ωραία τυριά από παραγωγούς της Γαλλίας, που αλλάζουν ανάλογα με την εποχή και μπορεί κάποιος να τα ευχαριστηθεί μ’ ένα ποτήρι κρασί, έχει και καταπληκτικά μύδια μαρινιέρ, κρεμμυδόσουπα γκρατινέ, και πολλά ακόμα να ανακαλύψετε μόνοι σας. Καθόλου κυριλέ και ανεπιτήδευτο, με καλή σχέση ποιότητας-τιμής (περίπου €20-25 το άτομο), είναι ένα αυθεντικό γαλλικό μπιστρό που ήδη αποκτά το δικό του κοινό, μαζί και πολλούς Γάλλους που ζουν εδώ και βρήκαν τις γεύσεις της πατρίδας τους. Μαθαίνω πως από Νοέμβριο θα κάνουν και κυριακάτικο brunch α λα γαλλικά, να ξέρετε μόνο βράδυ, κλειστά τη Δευτέρα.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
11°
