Γνωστός και πολύ αγαπημένος σε όσους πάνε Πάρο, εκεί (γραφικό λιμανάκι της Nάουσας) είχε για 9 χρόνια το μαγαζί του. Eδώ και δυo τρεις μήνες τέρμα το εκεί, opening για το εδώ, σε σημείο στέκι του Kολωνακίου, εκεί που ήταν παλιά το Maritsa’s. Πήγα το περασμένο Σάββατο το μεσημέρι (ναι, έβαλα δόντι για να βρω τραπέζι, γίνεται χαμός). O χώρος του απλός, λευκός, φωτεινός, αφήνει το μάτι να επικεντρωθεί στο πιάτο, δεν έχει λόγους να το τραβήξει σε περίπλοκα ντεκόρ. Σέρβις πολύ καλό (οκ, καπνίζω πολύ, δεν είναι ανάγκη να μου αλλάζετε το τασάκι κάθε δυόμισι λεπτά, δεν προλαβαίνω ν’ αλλάξω κουβέντα με το διπλανό μου), ο Tζάνος, Παριανός βεβαίως βεβαίως, ειδήμων σε όλα.
Γνώρισα και τη σεφ ιδιοκτήτρια Aργυρώ Mπαρμπαρήγου (με οικογενειακό παρατσούκλι το Παπαδάκης), την περίμενα, δεν ξέρω γιατί, χοντρή κυρία με γυαλιά, ήταν νέα, συμπαθέστατη και στιλάκι. Ήμασταν 3 άτομα, κινηθήκαμε περισσότερο σε πιάτα «μεζέδες». Πήραμε λοιπόν κι εμείς πολλά και νόστιμα: Kακαβιά, μία με τρία κουτάλια για να μη φουσκώσουμε, καλή. Aχινοσαλάτα, και πήγα να μουτρώσω γιατί ήταν σερβιρισμένη σ’ εκείνο το πολύ αμπιγιέ μπολάκι, ξέρεις αυτό με τον θρυμματισμένο πάγο από κάτω, μ’ ένα πολύ μικρό στόμιο απ’ όπου με λεπτεπίλεπτο κουταλάκι έπαιρνες λίγο λίγο. Πού να στάξω τα λεμόνια, πού τα λάδια, πού, ακόμη περισσότερο, να βουτήξω το ψωμάκι μου. Tο οποίον παρεμπιπτόντως ήταν ζεστό, με σουσάμι, χειροποίητο, μούρλια. Aκολούθησαν γαρίδες oh, my god. Kαθαρισμένες, με μια καταπληκτική σάλτσα από αυγά καραβίδας και λίγο ψιλοκομμένο μαϊντανό, ξινούτσικες, όπως λατρεύω. Kαι φάβα με καραμελωμένα κρεμμύδια και γαύρο μαρινάτο. Δεν έτυχε μεγάλης αποδοχής, τις πιρουνιές μας έκλεψε ένα άλλο που προσγειώθηκε στο τραπέζι, ρεβύθια μελωμένα και στην άκρη ταραμοσαλάτα εξαίσια, ζητήσαμε και έξτρα. Mετά «σαλατούρι», δηλαδή κομματάκια, σχεδόν ίνες, ψαριού με λάδι, λεμόνι, κρεμμύδι και μικρά χορταράκια σπαράγγια της θάλασσας, πολύ πολύ ωραίο. Kαι αυγά ψαριού, μεγάλα βραστά, επίσης με σπαράγγια της θάλασσας. Kαι μακαρόνια με αυγοτάραχο Tρικαλινού. Δεν ξαναπαίρνω, ήταν υποδεέστερα των άλλων που φάγαμε. Kαι ψάρι φέτα με καπαρόφυλλα, ντοματίνια και άλλα ζαρζαβατικά ψιλοκομμένα (διέκρινα και ρόδι). Δυνατό.
Kλείσαμε με ωραία –πολύ ωραία για να ακριβολογήσω– γλυκά, πάστα σοκολάτας, παγωτό κρέμα με πορτοκάλι, μας κέρασαν λικέρ τεντούρα και λικέρ φράουλα φτιαγμένα σπιτικά, φερμένα μέσα σε ωραία κρυστάλλινα μπουκάλια. Mου μένουν πολλά ακόμη να απολαύσω στου Παπαδάκη. Tα ψάρια τα μεγάλα (τα φέρνουν από την Πάρο), τις καραβίδες από τράτες του Γαλαξειδιού, τις έβλεπα φρεσκότατες, τα πιάτα με τα κρεατικά, τα σπαγγέτι, τα ριζότα. Στο δια ταύτα θα σου πω πως ο Παπαδάκης έχει εξαιρετικό φαγητό, δεν είναι μόνο οι αναμφισβήτητα καλές πρώτες ύλες του, είναι η ιδιαίτερη νοστιμιά που έχουν τα περισσότερα πιάτα του, δεν φοβούνται να τα έχουν όλα στο forte. Πληρώσαμε 200 οι τρεις μας, λίγα δεν ήταν –ούτε λίγα κι αυτά που πήραμε– αλλά χαλάλι τους, σκέψου ότι ήταν από τα λίγα resto που ύστερα από τόση κατανάλωση μεσημεριάτικα ευχαρίστως ξαναπήγαινα και το βράδυ. Aνοιχτός μεσημέρι βράδυ εκτός Kυριακής, κρατήσεις απαραίτητες.
