Σαΐτα: Η πλακιώτικη ταβέρνα όπου η γεύση έμεινε ατόφια

Η Σαΐτα είναι από εκείνες τις πλακιώτικες ταβέρνες που δεν χρειάζονται συστάσεις, τις αναγνωρίζεις από το πρώτο άνοιγμα της πόρτας. Με τα τραπεζάκια να ακουμπούν σχεδόν πάνω στο μικρό κηπάκι της, μοιάζει με σταθερά μέσα σε μια Πλάκα που αλλάζει.

Από το 1970, όταν ο Γιώργος Ζαχαρόπουλος και η Βασιλική έστησαν το καπηλειό με τις τοιχογραφίες της γειτονιάς και τη βαρελίσια ρετσίνα από τα Μεσόγεια, μέχρι σήμερα που το μαγαζί κρατούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους, η Σαΐτα έχει διατηρήσει κάτι σπάνιο: τη συνέπεια της γεύσης. Από εδώ πέρασαν κάποτε ο Ρασούλης κι ο Ξυδάκης, εδώ «αγόρευε» μέχρι το χάραμα ο Σαββόπουλος, εδώ γράφτηκαν ιστορίες. Όμως το πραγματικό αφήγημα βρίσκεται στο πιάτο. Οι μελιτζάνες φούρνου με φρέσκια φέτα και μαϊντανό, ο μπακαλιάρος με την αλάδωτη, τραγανή κρούστα και τη σκορδαλιά από ψωμί, οι ανάλαφροι λαχανοντολμάδες, το λεμονάτο αρνάκι που λιώνει, ακόμη και τα βραστά λαχανικά, βρασμένα «όσο πρέπει» και σερβιρισμένα με καλό ελαιόλαδο, αποδεικνύουν ότι η ταβέρνα δεν στηρίζεται σε κανένα κόλπο. Στηρίζεται στη γεύση.

Οι τηγανητές πατάτες είναι από τις πιο σωστές της περιοχής, το σπαρταριστό ψαράκι τηγανίζεται αλάδωτο, με μαεστρία στο τηγάνι, ενώ το παλιό, νοσταλγικό μακαρονάκι φούρνου και οι κεφτέδες παραμένουν στα «σουξέ». Η Σαΐτα δεν έχει αλλάξει ψυχή. Μονάχα ανανεώθηκε όσο έπρεπε στο σερβίρισμα και στη φροντίδα, κρατώντας το αυθεντικό της στίγμα. Η ρετσίνα Γαβαλά και το εκμέκ στο τέλος ολοκληρώνουν εκείνο το σταθερό, τίμιο τελετουργικό που σε κάνει να θες να ξαναγυρίσεις.