Kedros: το νέο εστιατόριο στη Λυκόβρυση φέρνει στο τραπέζι την ψυχή του μεζέ

Στις αρχές του καλοκαιριού αιγαιοπελαγίτικο μελτέμι φύσηξε στη Λυκόβρυση, στην οποία η Πάρος έστειλε τα φιλιά της από τον Αμπελά, μαζί με το αδελφάκι του πολύ επιτυχημένου εστιατορίου Kedros, που δυο χρόνια τώρα σκίζει στο νησί.

Αν δεν μένεις στα πέριξ, η Λυκόβρυση σίγουρα δεν παρεμβάλλεται στις διαδρομές σου, όπως διόλου δεν αφορά και τις δικές μου, και με την ευκαιρία να σου συστήσω όσα γρήγορα και κλεφτά γνώρισα από εκείνη στο διάστημα που το GPS τρελάθηκε και αντί να μας πάει στο εστιατόριο Kedros, μας περιηγήθηκε σε μια βόρεια, αστική γειτονιά, υβρίδιο μεταξύ Κηφισιάς και Νέας Ερυθραίας, με τις λουσάτες πολυκατοικίες, τους κήπους και τις ευκατάστατες μονοκατοικίες, με τα μεγάλα σούπερ-μάρκετ και τα ντελικατέσεν της, που όποτε τα βλέπω, νοιώθω σαν φτωχός συγγενής εγώ που μένω στο κέντρο.

Εκεί, λοιπόν, πλάι στο Δημοτικό Πάρκο και πάνω στην κεντρική λεωφόρο, θα θαυμάσεις μια πλατεία μεγάλη, με τα πλατάνια και την ανοιχτωσιά της, από εκείνες που τις φαντάζεσαι με παιδάκια να ξεσηκώνουν τον κόσμο με τρεχαλητά και φωνές και τις μαμάδες να κουσκουσεύουν στα παγκάκια. Όμως εδώ επικρατεί περισσότερη ησυχία από όση αντέχεις καλοκαιριάτικα, μια που μετά την πλατεία ανυψώνονται σε επίπεδα τα τραπεζάκια του Kedros Cookhouse, που αφού βρήκαν χώρο να απλωθούν, κρατούν μεταξύ τους σοβαρές αποστάσεις.

Kedros, το νέο εστιατόριο στη Λυκόβρυση

Αν μπεις στο εξίσου τεράστιο και ανοιχτό μπροστά σαν θεατρική σκηνή εσωτερικό του, θα θαυμάσεις το ντεκόρ που μεταφέρει την Κυκλάδα στην πόλη, όχι στο φολκλόρ της καρτ-ποστάλ, αλλά σε μια πολύ αρχιτεκτονική, στυλιζαρισμένη, πολυτελή και μελετημένη εκδοχή της, σαν να βρίσκεσαι -ας πούμε- σε αστεράτο μπουτίκ χοτέλ της Μυκόνου. Το μόνο που λείπει είναι η πισίνα, όλα τα άλλα θα τα θαυμάσεις μπροστά σου: το μπαρ με τις κούρμπες, τα ψάθινα φωτιστικά, την καλαμένια ψευδοροφή, τα μελετημένα φώτα που σου δίνουν την αίσθηση του Σαντορινιού δειλινού και ένα ολόλευκο κεντρικό τζάκι, το οποίο φαντάζομαι θα κάνει θραύση στις μεζεδοκατανύξεις του χειμώνα.

Μπορεί ο χώρος να παραπέμπει σε μια πολυτέλεια που αρχικά μπορεί να σε μπερδέψει ή να τρομάξει το στριμωγμένο πορτοφόλι σου, όμως να σου εξηγηθώ εξαρχής ότι έχεις έρθει σε καθαρόαιμο μεζεδοπωλείο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη χαλαρή ατμόσφαιρα και στις χαλαρές τιμές συνάμα. Μόνο που πίσω από αυτόν τον μεζέ βρίσκεται σεφ αγαπητός και ονομαστός, ο Γιάννης Παρίκος.  Ο οποίος, παρά το νεαρό της ηλικίας του, έχει διαγράψει ήδη μια νοστιμότατη πορεία στη δημιουργική αλλά και την ασιατική γεύση, περνώντας από το Sani της Χαλκιδικής, τη Hytra, το Βαρούλκο και άλλα μαγαζιά περιωπής.

Πώς μπορεί να ταυτιστεί, λοιπόν, ένας μαθητής του Eric Frechon με ένα γαύρο μαρινάτο; Αυτόν τον μεζέ ο Γιάννης θα σου τον περιγράψει δημιουργικό. Στο πιάτο, όμως, θα τον βρεις κλασικό, όπως έμαθες και όπως αγάπησες μια ταραμοσαλάτα-αφρό και ίσως την άλλη μέρα σπίτι σου να συνειδητοποιήσεις αυτό το μικρό «πείραγμα» σε ένα αφράτο, σπιτικό πεϊνιρλί, όταν γεμίζει με pulled τρυφερή μοσχαρίσια ουρά, μελάτο αβγό και βουτυράτη γραβιέρα Πάρου.

Μενού από τον σεφ Γιάννη Παρίκο

Η δημιουργικότητα του Γιάννη βρίσκεται περισσότερο στο sourcing, όπως λέμε εσχάτως την αναζήτηση μιας ξεχωριστής πρώτης ύλης. Όταν, δηλαδή, βάζει πάνω σε μια φάβα με τσιγαριαστά χόρτα ένα ξινούλι «σουρωτό», αλοιφώδες τυράκι του Παριανού Συνεταιρισμού ή σου προτείνει να συνοδεύσεις τον μεζέ σου με μια 35Ν ρεθυμνιώτικη τσικουδιά από σπίνα, μια ντόπια του Ρεθύμνου ποικιλία. Ή όταν σου ψήνει ένα κρεατερό, νόστιμο και πολύ ιδιαίτερο λουκάνικο με ανθότυρο και μάραθο από το κρεοπωλείο του Μουλκιώτη στη Μάντρα Αττικής. Οι εξάρσεις φτάνουν ως εδώ. Τα πολύχρωμα, κεφάτα πιατάκια σερβίρουν μια απλή, ψητή πιπεριά Φλωρίνης, πατατοσαλάτα σαν τη δική σου, έναν υπέροχο, παχουλό μαρινάτο γαύρο πάνω σε σωστά βρασμένη αλμύρα με λίγο ροζ πιπέρι, τυροκαυτερή με ελάχιστο ζαατάρ, το λιβανέζικο μείγμα από βότανα και μπαχαρικά.

Ευπρόσδεκτη για το χρώμα και τη νοστιμιά της μια σαλάτα με ντοματίνια, λίγο δυόσμο, ξινομυζήθρα και παξιμάδι χαρουπένιο. Πρωτότυπη και ολοτράγανη η στρογγυλή τυρόπιτα σε φύλλο κανταϊφι, που ψήνεται στο μαντέμι και σερβίρεται με μαρμελάδα σύκου. Το μόνο που αλλάζει στα κλασικά αμπελοντολμαδάκια είναι που τα περνάει από τη σχάρα και τα σερβίρει με γιαούρτι και λάδι άνηθου, οι τραγανοί κολοκυθοκεφτέδες σερβίρονται κλασικά με δυοσμάτο γιαούρτι και ο τηγανητός μπακαλιάρος με τη δαντελένια κρούστα και την ολόλευκη ψυχή, παίρνει μια τόση δα ένταση από λίγη πιπεριά Φλωρίνης τουρσί.

Ένας Kedros που έρχεται από την Πάρο δεν γίνεται να μην σου βγάλει σαλατούρι με μαϊντανό και κρεμμυδάκι και τα πιο χορταστικά πιάτα, όπως το κριθαρότο με γαρίδες και παριανή γραβιέρα ή το κοκκινιστό μοσχαράκι γάλακτος με πιπεριές Φλωρίνης και λιωμένο καπνιστό τυρί από το Μέτσοβο, που σερβίρεται στο πήλινο. Όλα ακολουθούν τον κανόνα της σέντρας και της μοιρασιάς, με άλλα λόγια δεν προδίδουν ποτέ την ψυχή του μεζέ. Ακόμη και τα γλυκά του έχουν μια θύμηση μαμάς, όπως ο κορμός με αμύγδαλο ή η πορτοκαλόπιτα με παγωτό μαστίχα, όπως το παραδοσιακό γιαούρτι με γλυκό του κουταλιού και ο πολίτικος μπακλαβάς με παγωτό καϊμάκι.

Ο μεζές και η Ελλάδα βιώνουν πλέον παντού την καλύτερή τους ώρα και δόξες μεγάλες, σε μια δύσκολη εποχή που όλοι θέλουμε να ενωθούμε και να κοινωνήσουμε απλά γύρω από ένα χαλαρό τραπέζι. Ο Γιάννης ταπεινά υποκλίνεται στην παράδοση, της δίνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ένα απρόσμενα λουσάτο ντεκόρ φέρνει μια άλλη διάσταση στις καθημερινές μας, παλιές συνήθειες. Διόλου άσχημα!

Λ. Σ. Βενιζέλου 72, Λυκόβρυση, 210 6825181