+2h Rooftop Restaurant: μια ταράτσα αφιερωμένη στη ζύμη

Το ζυμάρι είναι η πρώτη ύλη της διατροφής. Η βάση και η πεμπτουσία της. Αυτό εγγυάται την επιβίωση του κάθε λαού σ’ αυτόν τον ταλαίπωρο πλανήτη. Το ζυμάρι είναι ζωντανό. Ζει, αναπνέει, φουσκώνει, κάνει τα δικά του. Το ζυμάρι πρέπει να το δαμάσεις. Χρειάζεται χάδι, γνώση, σοφία, εμπειρία. Για να σου ανταποδώσει την τρυφεράδα του, τη γεύση, την υφή που πρώτα τρέφει τις αισθήσεις, την καρδιά, το μάτι, το μαζικό παναθρώπινο υποσυνείδητο της τροφής. Το ζυμάρι είναι μαγικό και σαν τζίνι ξέρει να μεταμορφώνεται. Σε χιλιάδες γεύσεις, σχήματα και υφές που φτιάχνονται μόνο με αλεύρι και νερό. Εύκολα το θεοποιείς, κρύβεις πίσω του μια Δήμητρα, όπως για πάντα θα κρύβεις μέσα σου την ιερή πείνα, τη λαχτάρα για ένα καρβέλι που βγαίνει λαχταριστό από το φούρνο.

+2h Rooftop Restaurant: η ταράτσα του Ergon αφιερώνεται στη ζύμη

Κάτι τέτοια και μάλλον πολλά περισσότερα θα σκέφτηκαν οι άνθρωποι πίσω από το Ergon όταν αποφάσισαν να του αφιερώσουν ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο, στο κατάκεντρο του ιστορικού κέντρου. Ένας σύγχρονος Παρθενώνας που πίσω από συμβολικούς αριθμούς, κρυπτογραφικά σχεδόν, σε βάζει στο νόημα της ζωής του ζυμαριού. 72 hours Eatery, +2h, όπου 72 είναι οι ώρες που χρειάζεται το σωστό φούσκωμα και «2», οι επιπλέον ώρες που κρατά η απόλαυση αν αποφασίσεις να γευτείς τις μεταμορφώσεις του στο roof garden, το οποίο αφιερώνει όλο του το μενού στα χίλια παγκόσμια πρόσωπα της ζύμης. Στο ισόγειο, το Ergon Bakehouse, είναι ο φούρνος με τα εξαιρετικά ψωμιά. Όμως, δύσκολα υποψιάζεσαι πως αν γυρίσεις το κεφάλι στον ουρανό θα αντικρύσεις τα 29 δωμάτια που στο ντεκόρ τους εμπνέονται από τον κόσμο της αρτοποιίας. Στο ισόγειό τους, το 72 Hours σερβίρει όλη την ημέρα προζυμένια ψωμιά, πίτσα με ζύμη biga, κρασάκια και κοκτέιλς για μια γρήγορη ανάπαυλα ανάμεσα στα ψώνια, τις βόλτες ή τις δουλειές στο κέντρο.

Για τις 2 επιπλέον ώρες απόλαυσης (+2^Η) θα πάρεις το ασανσέρ ως την κορυφή. Μια κορυφή από ξύλο, μέταλλο, κεραμικά πλακάκια που θυμίζουν τα πυρότουβλα ενός φούρνου, φυτά που θυμίζουν χρυσαφένια, ώριμα στάχυα και ολόγυρα μια άλλη άποψη του κέντρου, που κι αυτό, σαν το ζυμάρι αλλάζει όψεις και θέα ανάλογα ποιο ασανσέρ θα πάρεις. Από αυτή την κορυφή της Μητροπόλεως, η Αθήνα γύρω σου μοσχοβολά Ευρώπη, Παρίσι φωτισμένο, αρχιτεκτονική των αρχών του περασμένου αιώνα, κομψότητα και… ντιζαϊνάτα Airbnb, που μέσα από τις ανοιχτές τζαμαρίες τους προδίδουν την τουριστική καθημερινότητα, ταξιδευτών που παίρνουν το μπάνιο τους και ετοιμάζονται να κατακτήσουν μια Αθήνα by night.

Το Ergon έχει ένα ταλέντο να δημιουργεί χώρους που συνδυάζουν το ντιζάιν με μια απόλυτη φυσικότητα, μια αισθητική καινούργια που γοητεύει τη Gen-Z και όσους από τους Millenials επιμένουν να παραμένουν ερωτευμένοι με τις πρωτοπορίες, σε απλά καθημερινά λόγια, χώρους που τους χαίρεσαι για το νεανικό τους vibe. Σχεδιασμός που δεν σε τρομάζει, δεν σε κοιτά αφ’ υψηλού, αντίθετα σε αγκαλιάζει απλά και χωρίς επισημότητες. Το μενού που θα σου προσκομίσει ο χαριτωμένος και ευγενέστατος Λουκάς του σέρβις, είναι ένα πρώτο ξάφνιασμα, για ένα εξίσου απρόσμενο κόνσεπτ. Τα πάντα εδώ έχουν αρχή και τέλος τους τη ζύμη, σε ένα ταξίδι χωρίς σύνορα που τιμά τις αρχές της βιωσιμότητας, ακόμη και τα κοκτέιλ που υπογράφουν ο Ανδρέας Γιαπράκας και ο Πάνος Μηνούδης. Προσωπικά θα προτιμούσα να περάσω κατευθείαν στο orange wine που έχει δημιουργήσει αποκλειστικά για το Ergon το οινοποιείο του Θυμιόπουλου αλλά πώς να προσπεράσεις ένα κοκτέιλ με τζιν και κόκκινα φρούτα που έχει υποστεί ζύμωση από ψωμί και μάλιστα σου σερβίρεται με μια λεπτοκομμένη, φρυγανισμένη φέτα στην κορυφή του. Ε, λοιπόν, πολύ ενδιαφέρουσα αυτή η κοκτεϊλική ζύμωση, για ένα δροσερό αποτέλεσμα που πραγματικά δεν έχω γευτεί σε άλλο κοκτέιλ.

Το μενού στο 2h Rooftop Restaurant

Το μενού έχει να πει τα εντελώς δικά του, χωρισμένο σε τέσσερις ορεκτικές κατηγορίες που πολύ βολεύουν αν είσαι με την παρέα σου, επιλέγεις κάτι από κάθε κατηγορία και έχεις στο στόμα σου μια συνολική άποψη: Ωμά και Σαλάτες/Βούτες/Πάστα-σνίτσελ/Flatbreads. Η ίδια η κατάταξη είναι μια ζυμαρένια παράφραση του μεζέ, όλα αυτά τα πιάτα φωνάζουν για μοιρασιά, για ανέμελο τσιμπολόγημα, χαλαρά και χωρίς μαχαιροπίρουνο. Ζεστά ήρθαν στο τραπέζι ένα ψωμάκι με κουρκουμά και ένα με παντζάρι, μαζί με τη φοκάτσα και το δικό τους, σπιτικό βούτυρο. Όλα τα ψωμάκια βρήκαν τον τρόπο τους να βουτήξουν στο μπαμπαγκανούς από την κατηγορία των ντιπακίων. Μια νοστιμότατη, ελαφρώς μεσανατολίτικη μελιτζανοσαλάτα με fior di latte, ρόδι, τσιπς μελιτζάνας και ζαατάρ, το αγαπημένο μείγμα του Λιβάνου με τα μπαχαρικά και τα σποράκια του. Τα οποία ψωμάκια δεν αρνήθηκαν να κάνουν παρέα και στην εξαίρετη σαλάτα με bok choy, μια πρωτότυπη, δυνατή σε γεύση, παραλλαγή της σίζαρ, με speck, κασέρι Ξάνθης και βινεγκρέτ αντζούγιας. Οι σοβαρές δουλειές ξεκίνησαν με την πίτσα με ντομάτα, βασιλικό, γαρίδα, καπνιστό κατίκι, μοτσαρέλα και spianata picante, ένα πικάντικο ιταλικό αλλαντικό που αγνοούσα και πολύ χάρηκα που συστήθηκα με τη γεύση του.

Η ζύμη της ναπολετάνας πίτσας στα καλύτερά της, με το φουσκωτό γείσο, στην πιο τέλεια εκτέλεσή της και σε ένα πολύ πρωτότυπο και βολικό μέγεθος για μοιρασιές, της κατηγορίας μικρομεσαίο, να σου αφήσει χώρο και για την καταπληκτική μακαρονάδα cacio pepe με καβούρι και λεμόνι. Γεύση που δεν έχεις ξαναδοκιμάσει, βαθιά, πληθωρική νοστιμιά. Όσοι είχαν έρθει πριν από μένα, μου είχαν θερμά υποδείξει να μην παραλείψω το σνίτσελ. Και να μην μου το έλεγαν, κάτι τέτοια νοσταλγικά που έρχονται από παλιά, κάτι δονούν μέσα μου, ιδιαίτερα, όταν όπως αυτό το τρισμέγιστο σνίτσελ, δεν έρχονται παραλλαγμένα και σε καινούργιες, άγνωρες εκδοχές. Άψογο πανάρισμα, τραγανή κρούστα, ζουμερό, χοιρινό κρέας. Για συνοδεία του, ένα ευπρόσδεκτο coleslaw.

Στην κουζίνα, ο Παναγιώτης Ξάνθης και κοντά του, ο Νίκος Χανδόλιας, head creative baker στο πηδάλιο του 72Bakery. Και οι δυο, ξέρουν να μαγειρεύουν αυτό, που τελικά, όλοι αναζητάμε στα τραπέζια της πόλης. Μια κόμφορτ, συναισθηματική νοστιμιά, που σε χορταίνει με ένταση και συναίσθημα. Κάνουν και τους πειραματισμούς τους αλλά στο τέλος, αυτό που σου μένει είναι η οικεία γεύση μαζί και η οικειότητα της γεύσης. Στα γλυκά, που είναι μόνο δύο, ο Μάρτιν Κιτάν κάνει κι αυτός τα δυο μικρά του θαύματα, με ένα πληθωρικό, αληθινό προφιτερόλ και ένα συγκινητικό παγωτό Αλάσκα, εκείνο το παλιό όπως το θυμάσαι, με την παγωμένη καρδιά και την καψαλισμένη κρέμα. Δεν μέτρησα το δίωρο που υποδεικνύει ως όριο της απόλαυσης η ταμπέλα του μαγαζιού. Το βέβαιο είναι πως φεύγοντας, αμέσως ονειρεύεσαι πολλά δίωρα που θα ’θελες να περάσεις σ’ αυτή την αστική βεράντα με τη θέα της παλιάς και της καινούργιας πόλης και τον ξυλόφουρνο να ψήνει λαχταριστά flatbreads.

Μητροπόλεως 27& Πατρώου, Σύνταγμα, 2160006770