Το εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη έκανε μεγάλες αλλαγές τόσο στον χώρο, όσο και στο μενού
Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα να κάνει τη σύνδεση… Αυτήν, δηλαδή, ενός εστιατορίου στην Αθήνα, με ένα άλλο εστιατόριο – μυθικό! - που άνοιξε και μεγαλούργησε τη δεκαετία του ‘70 στο Βερολίνο. Η Χλόη Ακριθάκη - φωτογράφος και εικαστική καλλιτέχνης η ίδια και κόρη της Φώφης, ή το σοφό αγόρι Τάκης Χριστοφιλέας, ιδιοκτήτης του Δειπνοσοφιστήριου που επιμελείται το εστιατόριο του Μουσείου Μπενάκη από τότε που άνοιξε; Όποιου και να ‘ναι μου φαίνεται συναρπαστική!
Για να πιάσουμε το νήμα λοιπόν από την αρχή, η Φώφη Ακριθάκη, σύζυγος του ζωγράφου Αλέξη Ακριθάκη, ανοίγει στο Δυτικό, τότε, Βερολίνο το εστιατόριο «ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ», που αργότερα θα μείνει γνωστό στους πάντες ως "Fofi's". Ήδη σε τροχιά τέλους εποχής - το τείχος θα πέσει 12 χρόνια μετά-, το Βερολίνο ζούσε τότε ένα πυρετό διαρκούς γιορτής. Η Φώφη, ροκ κοσμοπολίτισσα η ίδια και με πληθωρική προσωπικότητα, συνδυάζει το ατμοσφαιρικό περιβάλλον και το καλό φαγητό και καταφέρνει πολύ σύντομα να κάνει το Εστιατόριο επίκεντρο της ζωής της πόλης- κράτους, του Δυτικού Βερολίνου δηλαδή, που ανεξάρτητα από την υπόλοιπη Γερμανία, Ανατολική και Δυτική, ζούσε με τους δικούς της τρόπους, νόμους και ρυθμούς.
Το στέκι της συγκεντρώνει όλες τις προσωπικότητες της τέχνης της μόδας, της μουσικής, του κινηματογράφου και της πολιτικής. Διαβιούντες και περαστικούς. Η ίδια θα συνδεθεί φιλικά μέχρι το τέλος με τη Rebecca Horn, τον Martin Kippenberger, τον Γιάννη Κουνέλλη, τον Markus Lüpertz, τον Robert Wilson, τους Christo, Remo Remotti, Jorge Castillo, Mark Brusse, Ed και Nancy Kienholz, Pier Paolo Calzolari, Mario και Marisa Merz, Daniel Spoerri, τους συγγραφείς Heiner Müller και Thomas Brasch και τον μουσικό Wolfgang Rihm, αλλά και τους Κώστα Τσόκλη, Κωνσταντίνο Ξενάκη, τον Στάθη Λογοθέτη και τον Γιάννη Ψυχοπαίδη, για να σας αναφέρω μερικούς.
Έτσι, τα έργα και τα αυτόγραφα που σιγά σιγά κοσμούν τους τοίχους του εστιατορίου της αλλά και του σπιτιού της, όλα δώρα των καλλιτεχνών, διηγούνται στην πραγματικότητα την καθημερινότητα της, τις φιλίες της, τα πάρτι στο εστιατόριο, τα γλέντια, τα μεθύσια. Με δυο λόγια τη ζωή της, στα τελευταία années folles του Δυτικού Βερολίνου λίγο πριν από την πτώση του τείχους.
Η συλλογή αυτή σήμερα λοιπόν, μεταφέρθηκε στους τοίχους του, ανανεωμένου πια, εστιατορίου του μουσείου Μπενάκη στην οδό Κουμπάρη, σε μία εγκατάσταση που επιμελήθηκε η ίδια η Χλόη Ακριθάκη σε συνεργασία με τον Αλέξιο Παπαζαχαρία και η οποία διαδέχθηκε τους πίνακες του ζωγράφου και στενού φίλου της Φώφης, Αντώνη Κυριακούλη που το κοσμούσαν μέχρι τώρα.
Κατά τα λοιπά, μεγάλωσε η κουζίνα, για όσους θυμούνται τον χώρο από παλιά, και το μπαρ, με μία φρίζα - μετώπη από φωτογραφίες της Χλόης, μεταφέρθηκε στην ταράτσα η οποία διαμορφώθηκε και αυτή εκ νέου. Ο κατάλογος του εστιατορίου είναι compact και πραγματικά τόσο όσο… Ελληνική κουζίνα που επιμελείται ο Δημήτρης Σκαρμούτσος, με πιάτα απαλά πειραγμένα σε γενναιόδωρες μερίδες, ένας πολύ ενδιαφέρων κατάλογος με επιλογές κρασιών από τον ελληνικό κυρίως αμπελώνα που επιμελείται ο sommelier Άρης Σκλαβενίτης, ενώ στο μπαρ σερβίρονται cocktails από τον mixologist Άρη Χατζηαντωνίου. Χρυσό team δηλαδή...
Το γεύμα ξεκινάει με λίγα πρώτα στην αρχή: τα πάντα κλασικά Κασιώτικα ντολμαδάκια, τα σουτζουκάκια, τα φαλάφελ και ένα “πειραγμένο” σαχανάκι, φυσικά σπανακόπιτα και τέσσερεις εκλεκτές σαλάτες, που από μόνες τους μπορεί να αποτελέσουν ένα ελαφρύ αλλά χορταστικό γεύμα.
Στα κυρίως προσφέρονται ένα πιάτο με πάστα, ένα ριζότο, το παστίτσιο, ένα πολύ ενδιαφέρον μαριναρισμένο κοτόπουλο ψητό που συνοδεύεται από πουρέ καπνιστής μελιτζάνας, και όλα τα γνωστά της ώρας: φιλέτα, burgers, μπιφτεκάκια κλπ, συν ένα ψάρι - σφυρίδα.
Στα γλυκά θα βρείτε την κλασική πάστα αμυγδάλου με σος καραμέλας, μια ανάλαφρη μους λεμόνι με βασιλικό, το κλασικό προφιτερόλ -σου γεμιστά με παγωτό βανίλια δηλαδή και ουχί με κρέμα ζαχαροπλαστικής-, που σερβίρονται με σος πικρής σοκολάτας, καθώς και μία υπερπαραγωγή: τον αποδομημένο μπακλαβά, με καραμελωμένα τραγανά φύλα κρούστας, φιστίκια Αιγίνης, κρέμα ζαχαροπλαστικής και παγωτό καϊμάκι!
Καθημερινά υπάρχουν και πιάτα ημέρας, μαγειρευτά πάντα, με επιλογές από την ελληνική κουζίνα. Ξεκινώντας με την παρέα μου μοιραστήκαμε μία πράσινη σαλάτα με χρωματιστά παντζάρια, αβοκάντο, κουκουνάρι, μαστέλο και απαλή σάλτσα δυόσμου με χυμό από κεράσι καθώς και τραγανά φαλάφελ με σάλτσα ταχίνι - γιαούρτι, πλούσια καπνιστή μελιτζανοσαλάτα και τσιπς παντζαριού. Μιλάμε για μεγαλείο. Είχαμε ήδη χορτάσει. Αλλά πού να σταματήσουμε εδώ… είχαμε δει στον κατάλογο με τα πιάτα ημέρας, εκτός από τους λαχανοντολμάδες, και αρνίσιο κότσι κοκκινιστό, με πουρέ. Δύσκολο να αντισταθεί κανείς. Πήραμε το κότσι φυσικά. Κατέφτασε γενναιόδωρη μερίδα με κρέας μελωμένο, ελαφρά κοκκινιστό που συνοδεύονταν με χειροποίητο πουρέ πατάτας και μικρά λαχανικά που έφτανε άνετα για δύο. Είχαμε φτάσει στο απροχώρητο, έλα όμως που εγώ θυμήθηκα τα παλιά και έτσι με τον καφέ, παραγγείλαμε και μία κλασική πάστα αμυγδάλου με καραμέλα που υπήρχε ακόμα στον κατάλογο...
Τι να πω, η ευφορία ήταν ολοκληρωτική: το απομεσήμερο με το πιο όμορφο φως, η πιο όμορφη ταράτσα του κέντρου με θέα τον λόφο του Αρδηττού, τον Εθνικό Κήπο και την Ακρόπολη, με φίλους και γνωστούς στα διπλανά τραπέζια, και με τα έργα της συλλογής της Φώφης που την αισθανόμουν να μας κοιτάει μέσα από αυτά κλείνοντάς μας το μάτι..
Παραπατώντας και ευτυχισμένοι, γυρίσαμε στα σπίτια μας για να βυθιστούμε σε έναν απογευματινό, βαθύ, ύπνο...
Σκεφτόμουν ότι σε μια πόλη που σχεδόν τίποτε από τα παλιά δεν έχει μείνει όρθιο, αυτό το εστιατόριο είναι ένα από τα λίγα, τελευταία, διαχρονικά στέκια των κατοίκων της.
11°
