Για κρασί και φαγητό στο Fabrica de Vino της Φωκίωνος Νέγρη στην Κυψέλη
Μου αρέσει η Φωκίωνος Νέγρη, έμενε για χρόνια μια φίλη μου ακριβώς από πάνω (ενώ εγώ έμενα λοξά από κάτω) και ανεβοκατέβαινα συχνά τον πεζόδρομο. Συναντιόμουν με φίλες/ους στα αμέτρητα καφέ, μπαρ και εστιατόρια, θυμάμαι συγκλονιστικές συζητήσεις, καυγάδες, ένα χωρισμό και κάμποσα καυτά ή έστω σεμι-φρέντο ραντεβού στα δεξιά και αριστερά του πεζόδρομου, στους κάθετους δρόμους, πάνω και κάτω στη Φωκίωνος Νέγρη.
Ωραία. Αλλά είχα χρόνια να πάω επειδή δεν μένω πια από κάτω, ούτε η φίλη μου μένει από πάνω. Πήγα επειδή η άλλη φίλη μου, η Γαλήνη Τσεβά, βάζει μουσική τις Παρασκευές στο όμορφο “Fabrica de vino”, και πάντα δίνω το παρόν όπου παίζει η Γαλήνη, θέατρο ή μουσική, ανάλογα.
Λέω είναι όμορφο το “Fabrica de vino” αλλά θα εξηγηθώ περισσότερο: οι άνθρωποι που το τρέχουν έχουνε γράψει χιλιόμετρα σε σπουδαία μαγαζιά της Αθήνας από τα οποία περάσαμε όλοι, ο Σωτήρης είχε το «Εν Δελφοίς», μετά το «Μαντείο», μετά το «Πόλις», ο Νεκτάριος είχε το παλιό “Fabrica de Vino”. Στα μαγαζιά τους πηγαίναμε με μεγάλες παρέες, ή σε σχεδόν τυχαίες πλην όμως ευχάριστες συναντήσεις τις εποχές που τα μπαρ ήτανε στέκια. Περνούσες δηλαδή για ένα στα γρήγορα κι αν πετύχαινες κολλητό σου άτομο, φιλικό άτομο, ή και απλό γνωστό άτομο… ξέμενες ως τα βαθιά μεσάνυχτα. Οι συζητήσεις γινόντουσαν όλο και πιο ουσιαστικές όσο περνούσε η ώρα, η επικοινωνία όλο και πιο αληθινή… ή ίσως εμείς οι πελάτες όλο και πιο ντίρλες.
Το «ντίρλα» έχει καταπέσει τα τελευταία χρόνια (πίνω ελάχιστα, μπορεί κι εσείς το ίδιο), και κάπως έχει καταπέσει το «στέκι» σαν έννοια. Μου λένε ότι η Αθήνα είναι πολύ μεγάλη – αλλά το ίδιο μεγάλη ήτανε και στα ‘80ς, ‘90ς, ‘00ς, δεν μεγάλωσε τόσο πολύ από τότε ώστε να μην σηκώνει στέκια. Σίγουρα υπάρχουν στέκια ανά γειτονιές, και μετά τα λοκντάουν, ορίστε που λειτουργούν ακόμα: η Φωκίωνος, μια παγερή χειμωνιάτικη Παρασκευή, είχε αρκετό κόσμο στα καφέ, μπαρ, ταβερνάκια κι εστιατόρια που την πλαισιώνουνε σαν γαρνιτούρες. Το "Fabrica de vino" είναι ψηλούτσικα, αριστερά ανεβαίνοντας… και είναι αυτό που σκέφτεται κανείς όταν λέει «στέκι»: κόζι, με άπλα όμως, άνετο, με «έξω» και «μέσα». Με ποτά και φαγητό, αν πεινάσεις, ή με συνοδευτικά του ποτού, αν θέλεις κάτι τσιμπητουάρ. Στημένο με χάρη, από ανθρώπους που όπως είπα ξέρουν από ωραία μαγαζιά-στέκια. Έχει ένα σαλονάκι στο πατάρι με το περσικό χαλί, όχι της γιαγιάς μου της ίδιας, αλλά παρόμοιο, και εξ ίσου τρυφερό. Περιμένεις ότι συνοδεύεται από γλυκό του κουταλιού, ένα τέτοιο χαλί, αυτό εννοώ.
Στο κυρίως μπαρ η μεγάλη μπάρα κρύβει πίσω της τον συμπαθητικό μπάρμαν Γιαννάκη. Το μενού είναι σύντομο, όσο χρειάζεται για ένα μπαρ-ρεστοράν, με πολύ νόστιμα πιάτα: Βράχοι πατάτας με μους φέτας, τραγανά Κοτοπιτάκια με μανιτάρια και κόκκινη πιπεριά, Ψητό τυρί chevre με καραμελωμένα κρεμμύδια και αχλάδι, Μπρουσκέτα με καπνιστή πέστροφα και μους ταραμά… σόρι που επιμένω στην μους, μου αρέσει οτιδήποτε είναι χτυπημένο στο μίξερ μέχρι να πει ήμαρτον, πόσο μάλλον αν έχει και ταραμά μέσα. Όλα τέλεια, και τα ποτά τελειότατα. Στο υπόγειο οι Σωτήρης και Νεκτάριος έχουνε φτιάξει μια κάβα με διαλεχτά κρασιά και φαρδιές πολυθρόνες, για τους ειδικούς στα κρασιά, που δεν είμαι εγώ. Αλλά αν είστε, θα βρεθείτε στο στοιχείο σας. Περιμένεις τον σομελιέ ή την Άγκαθα Κρίστι να ξεμυτίσει πίσω από τις προθήκες με τα κρασιά.
Η βραδιά ήτανε τέλεια. Μιλήσαμε ο Σωτήρης, η Γαλήνη (ενώ έβαζε θεσπέσια μουσική) κι εγώ, για ανθρώπους που ξέρουμε ή ξέραμε, και που ζωντάνευαν για χρόνια τις νύχτες της Αθήνας: ο Βλάσσης Μπονάτσος, ο Διονύσης Φωτόπουλος, ο Σταμάτης Φασουλής, ο Ντίνος Πετράτος, ο Απόστολος Γκλέτσος… δεν θυμάμαι άλλους, ένα σωρό ξετινάξαμε μέσα σε λίγες ώρες, αν ήταν εκεί ο Σάκης Ρουβάς θα έβρισκε σούπερ υλικό για την ωραία εκπομπή του «Είδωλα» (τη βλέπει ο γαμπρός μου και την έψαξα, απίστευτη δουλειά κάνει ο Σάκης, μπράβο του!).
Χάρηκα που πέτυχα εκεί την Αινόλα Τερζοπούλου, επίσης άσχετο όπως και η εκπομπή του Σάκη, αλλά χάρηκα πολύ. Ελπίζω μια άλλη Παρασκευή να πετύχω και τη μαμά της, την Κατερίνα Τερζοπούλου, ή άλλες θεές των περιοδικών από πυροτεχνημένες δεκαετίες.
Το μαγαζί είναι στέκι λοιπόν, περατζάδα, και τόσο νόστιμο (το ίδιο και τα φαγητά του) που αποκλείεται να πάει κανείς μία φορά μόνο. Θα ξαναπάει αν μη τι άλλο για την ατμόσφαιρα, που σε κάνει να νοιώθεις ότι είσαι σε μπαρ, άρα σε έξοδο, ενώ ταυτόχρονα είσαι (σαν) στο σπίτι σου…
