Ο Γιάννης Νένες γράφει για το εστιατόριο Βασίλαινας
Την πρώτη μέρα που δρόσισε στην Αθήνα, το βράδυ της Παρασκευής που μύρισε βροχή, μία παρέα που μας ενώνει το ραδιόφωνο, περάσαμε από τον Βασίλαινα. Ήταν η τελευταία μέρα που σερβιριζόταν το καλοκαιρινό μενού του εστιατορίου με τη θαλασσινή, πειραιώτικη παράδοση. Η σημερινή του τοποθεσία, το παλιό Αλάτσι (μάλιστα, στο βάθος του παταριού υπάρχει και το «ιστορικό» μεγάλο τραπέζι των συναντήσεων μετά φαγητού του Ποταμιού…), δένει με την περιοχή έξυπνα. Οι νοητές ευθείες από το απέναντι Χίλτον εισχωρούν αρμονικά και μέσα στον χώρο του εστιατορίου δίνοντας μία συντονισμένη συνέχεια στην αίσθηση, ενώ το ξύλο, οι ανθρακί τόνοι, τα led φώτα κρυμμένα μέσα σε μπουκάλια κρασιών στην οροφή και ο «τρυφερός» επικεντρωμένος φωτισμός επάνω από κάθε τραπέζι δημιουργούν φιλική διάθεση.
Μας καλωσόρισε μία αποδομημένη σπανακόπιτα και μία ελληνική σαλάτα με γλυκύτατα τοματίνια, αγγουράκι Κνωσού, κροκέτα φέτας, κρίταμο και χειροποίητο ψωμί. Μαζί και η κλασική ταραμοσαλάτα του Βασίλαινα, ένας καλοκαιρινός αφρός επάνω σε κομματάκια αραβικής πίτας. Το ταρτάρ τόνου με καπνιστή μαγιονέζα, πίκλες, σέλερι και μαραθόριζα θεωρείται μία από τις μεγάλες επιτυχίες του φετινού μενού, όπως και το καλαμάρι σχάρας με μαυρομάτικα φασόλια, μους μελιτζάνας και μαρμελάδα τομάτας με (...πονηριά) λουκάνικο Δράμας. Αγαπήθηκαν εξίσου το καπνιστό χταπόδι με σαλάτα ρεβίθια και το γιουβετσάκι γαρίδας, ενώ το μελωμένο αυγό επάνω σε αφρό πατάτας, φρέσκια τρούφα (με απάκι ή άνευ) ήταν η κρυφή έκπληξη με θεαματικό σπάσιμο του κρόκου και μεγάλη νοστιμιά. Μας συνόδευσαν, ένα λευκό μοσχάτο από το Κτήμα Χαριτάτου, ένα δροσερό ροζέ Mirabeau Προβηγκίας και μετά τα γλυκά (τα δοκιμάσαμε όλα) ένα τσίπουρο Manifesto Αποστολάκη που έδωσε ακριβώς το τουίστ που χρειάζονταν οι κουβέντες και οι εξομολογήσεις μας, όταν βγήκαμε στον δροσερό αέρα. Για τις φθινοπωρινές μέρες ο Βασίλαινας υπόσχεται πιο ζεστές, πλούσιες γεύσεις με προσανατολισμό πάντα, βέβαια, τη θάλασσα.
13°
