Το καινούργιο εστιατόριο του σεφ Φώτη Φωτεινόγλου (τον ξέρουμε από τις «Σεϋχέλλες») είναι ένα laboratorio γαστρονομικών αναζητήσεων με μενού που θα διαμορφώνεται καθημερινά
Τον σεφ Φώτη Φωτεινόγλου τον ξέρουμε από τις «Σεϋχέλλες», την πιο πετυχημένη γαστρο-ταβέρνα του κέντρου της Αθήνας, στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Εκεί διέπρεψε στήνοντας ένα καθαρόαιμο ελληνοκεντρικό μενού, σε γενναιόδωρες μερίδες και προσιτές τιμές. Όταν διέρρευσε η είδηση ότι ετοιμάζει καινούργιο εστιατόριο με τον σεφ και φίλο του Θοδωρή Κασσαβέτη, σπεύσαμε αμέσως με το που άνοιξε …
Πρώτη εντύπωση απολύτως θετική: λιτό-λιτότατο περιβάλλον, μεγάλη «βεράντα» με μαρμάρινα τραπέζια και καρέκλες ελληνικού καφενείου που την περιβάλλουν πολλές πρασινάδες και που λειτουργεί σαν συνέχεια της μεγάλης σάλας. Η οποία, με τη σειρά της, λειτουργεί σαν συνέχεια της πλήρως εξοπλισμένης κουζίνας που χωρίζεται από το υπόλοιπο εστιατόριο με ένα μπαρ-πάσο. Δίπλα, μεγάλοι γηραιοί φοίνικες, αλλά και οι γραμμές του τραμ που διασχίζει απαλά και αθόρυβα την νύχτα, συμπληρώνουν το αθηναϊκό αστικό τοπίο.
Το μενού εστιάζει περισσότερο στο ψάρι, αλλά ευτυχώς, το είχε η μοίρα μου την μέρα που πήγαμε να είμαι με κρεατοφάγους οπότε με μεγάλο ενθουσιασμό, δοκιμάσαμε από όλα. Αρχίσαμε -για το ξεκάρφωμα της κομψότητας- με μία σαλάτα ανοιξιάτικων λαχανικών με σπαράγγια βρασμένα στην εντέλεια, που εννοείται ότι η μισή έμεινε, γιατί πέσαμε με τα μούτρα στα υπόλοιπα… Ψητές σαρδέλες τυλιγμένες σε αμπελόφυλλα, τις πιο νόστιμες μελωμένες γεμιστές ντομάτες, ένα ψητό θράψαλο γεμισμένο με πλιγούρι και χόρτα, πικάντικα λουκάνικα του Μιχάλη Βαβουράκη φερμένα από την Κρήτη και σερβιρισμένα με πουρέ φασολιών και κατσικάκι κατσαρόλας με άσπρη σάλτσα και φρέσκα χειροποίητα μακαρόνια με κεφαλοτύρι- μοναδικό στην απλότητά του.
Τα τρία πιο νόστιμα πιάτα: ένα σασίμι τόνου, (τάσκα, ή ντάσκα το λένε εδώ), με σάλτσα σόγιας, μουστάρδα Dijon και βλίτα, ένα ταπεινό «κουνουπιδόρυζο» σερβιρισμένο με ξινομυζήθρα, φρεσκοτριμένο πιπέρι και ελαιόλαδο («κουνουπίδι καπλαμάς» αναφέρεται στον χειροποίητο κατάλογο, που μου κάνει λίγο σαν να τρως ντιβανοκασέλα), και TO αστέρι της νύχτας: ψητό καβουρμά από την Κομοτηνή, με φρυγανισμένο μαύρο ψωμί, αυγό ποσέ ( που παρεμπιπτόντως ποτέ δεν έχω καταφέρει να το φτιάξω σωστά) και σιτσιλιάνικη caponata, που κάθε φορά που την τρώω θυμάμαι την αγαπημένη μου Μαρία Χαραμή.
Τα συνοδέψαμε με ρετσίνα από την Θεσσαλονίκη. Ευχάριστη, αλλά παιδιά μου, η καλή ρετσίνα βγαίνει στα Σπάτα, μην μπερδευόσαστε – οικογένεια Γεώργα για παράδειγμα…
Το καινούργιο, μόλις ολίγων ημερών, (που βλέπω στην γυάλα να γνωρίζει δόξες οσονούπω) δεν το λες νέο-ταβέρνα, ούτε εστιατόριο. Είναι, θα έλεγα, ένα laboratorio γαστρονομικών αναζητήσεων, με ένα μενού, που από ότι μας είπαν, θα διαμορφώνεται καθημερινά εστιάζοντας πάντα στα καλύτερα διαθέσιμα στην αγορά, εποχιακά υλικά. Μου φαίνεται άθλος το να αλλάζει κανείς τα πιάτα καθημερινά, αλλά το πεδίο απλώνεται λαμπρό μπροστά τους για να μας το αποδείξουν.
Λέγεται ΦΙΤΑ - θα πρέπει να το γράψω σαράντα φορές για να το αποστηθίσω -αλλά μετά όλα είναι εύκολα. Το πιο πολύ που μου άρεσε, εκτός του φαγητού φυσικά, είναι που βρίσκεται μέσα σε μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, ερμητικά εσωστρεφείς συνοικίες του κέντρου, τον Νέο Κόσμο, πρώην Δουργούτι η Αρμένικα. Την παλιά παραγκούπολη που ίδρυσαν οι πρώτοι Αρμενέοι πρόσφυγες που έφτασαν στην Ελλάδα το 1918, αμέσως μετά την γενοκτονία.
Προλάβαμε να δούμε αλλά και να χαιρετήσουμε χάρη στην κομψή συνοδό μου που όλους και όλα τα γνωρίζει, τον Γιώργο Γκάτσο,- της σέχτας του Βελιγραδίου αυτός, δική του η Φάμπρικα του Ευφρόσυνου-, τον Αντώνη Δρακουλαράκο, από το, μικρό και πάνω πάνω στις προτιμήσεις των insiders αυτής της πόλης, Sushimou, τον Κωνσταντίνο Δαγριτζίκο του Six Dogs, ενώ στα υπόλοιπα τραπέζια τρώγανε αμέριμνα, παρέες με τα πιο όμορφα κορίτσια και αγόρια – κάπου πήρε το μάτι μου και τον συγγραφέα Άρη Σφακιανάκη... Οι νεράιδες μου λένε, πως συχνά πυκνά πραγματοποιούνται συναντήσεις-πειραματικές με άλλους γνωστούς ρεβολούσιονερς σεφ -σταρ της νέας γενιάς με ανήσυχα πνεύματα.
ΦΙΤΑ: Ντρουμ 1, Νέος Κόσμος, 2114148624
ΥΓ. 1 Για να μην σας μπερδέψω βρίσκεται ακριβώς πίσω από τις εργατικές κατοικίες που βρίσκονται στην συμβολή της Συγγρού με την Καλλιρόης , λίγο πριν το Intercontinental..
ΥΓ. 2 Κάθε φορά ορκίζομαι να μην ανακατέψω τόσο πολλά και διαφορετικά φαγητά, γιατί μετά είμαι για πλύση στομάχου, και κάθε φορά, παρουσιάζομαι αδυνάτου χαρακτήρα οπότε υποπίπτω στο ίδιο γαστρονομικό ολίσθημα..
12°
