Νωρίς το βράδυ γυρνάω οδικώς στην Αθήνα από Πελοπόννησο. Η βραδιά είναι μαγική, με ένα φεγγάρι ολόγιομο να μας συντροφεύει στο ταξίδι. Τηλέφωνο από φίλους και πρόσκληση για φαγητό στο Ψωμί κι Αλάτι. Δεν κλείνομαι απόψε μέσα με τίποτα, σκέφτομαι, και δέχομαι αμέσως. Μου αρέσει που ξαναπηγαίνω στο Ψωμί κι Αλάτι. Μου αρέσει που ξανακάθομαι στον παραδοσιακό του καναπέ με θέα-χάζι στην ολοκαίνουργια πλατεία Χαλανδρίου. Μου αρέσει που δίπλα μας κάθεται αντροπαρέα ξένων που τρώνε, γελάνε, τσουγκρίζουν κάθε τόσο ποτήρια με κόκκινο κρασί και φωτογραφίζονται μέσα στον ωραίο χώρο. Μου αρέσει που ακούω ωραίες μουσικές και, κυρίως, μου αρέσει που ξανατρώω τα νόστιμα φαγάκια του.
Το καλωσόρισμα είναι μεγάλες φέτες χωριάτικου ψωμιού ψητές στα κάρβουνα με λάδι κι αλάτι κι έχουν παρέα ποικιλία εκλεκτών ελιών. Σε λίγο καταφτάνει η σούπα ημέρας–άλλο κέρασμα– μέσα σε μπακιρένιο μπρίκι, που μοιράζεται σε κουπάκια ελληνικού καφέ. Aπόψε είναι μια ονειρεμένη κρεμμυδόσουπα. Διαβάζουμε τον κατάλογο και δεν ξέρουμε τι να πρωτοδιαλέξουμε. Το αποτέλεσμα όπως πάντα είναι παραγγελία-βροχή, με όλα στη μέση. Σαλάτα με ρόκα, ψητό ανθότυρο, ντοματίνια, κάππαρη, παξιμαδάκια, άλλη σαλάτα συνδυασμός τραγανού μπρόκολου και κουνουπιδιού με μπέικον και σταφίδες, μούρλια και οι δύο. Ακολουθεί τέλεια φάβα με τηγανισμένη κάππαρη (μες την αψάδα) και καραμελωμένα κρεμμύδια, κροκέτες τραγανές φέτας με κατσικίσιο τυρί και σαλτσούλα τσάτνεϊ με πορτοκάλι. Πίτα-πίτσα με γραβιέρα απάκι και ντομάτα, μια απίθανη εκδοχή ελληνικής πίτσας. Κι ακολουθούν …κατά ριπάς ραβιόλες με κουνέλι μαγειρευτό και φουρνιστή ντομάτα, και μοσχαρίσια ουρά με χειροποίητες ταλιατέλες με φρέσκια ντομάτα και θυμάρι, μέλι και τα δύο, αλλά και σουβλάκια κοτόπουλου με βότανα και λεμόνι μαζί με ωραιότατες τηγανητές πατάτες. Τα συνοδεύουμε με αξιοπρεπές χύμα αγιωργίτικο Νεμέας. Φωνάζω «στοπ» γιατί ονειρεύομαι λουκουμάδες με παγωτό και «γλειφιτζούρια» σοκολάτας Valhrona με corn flakes, τα θυμάμαι από την προηγούμενη φορά.
Μοντέρνα ταβέρνα το Ψωμί κι Αλάτι, που όμως δεν υποκύπτει στη λούμπα «μοντερνιές χωρίς λόγο». Ο Γιάννης Λουκάκος υπογράφει πιάτα με βάση την ελληνική κουζίνα, προσθέτοντας πάντα τη δική του τσαχπινιά, με αρώματα και χρώματα του ελληνικού μπαχτσέ. «Μικροί», «Μεγάλοι» μεζέδες, «Βουτήματα», «Καλαμάκια», «Μερίδες» και τέλος τα «Γλυκά», μας σεληνίασαν πιο πολύ απ’ την πανσέληνο της βραδιάς.
Φεύγω και ορκίζομαι ότι θα ξαναφάω στην επόμενη πανσέληνο (κάνοντας κόμπο τα δάχτυλα κάτω απ’ το τραπέζι).
7°
