Επικρατεί ένας αναμνησο-νοσταλγικο-συγκινητικο-ενθουσιασμός αυτές τις μέρες στην ευρύτερη παρέα, όλοι μπαίνουμε στο fb και κάνουμε like στον Αντρέα (Πιτσιλή), η Λ. μου στέλνει (μέσω της κόρης της) παλιές φωτό από ένδοξα πάρτι, οι ασυγκράτητοι κλείνουνε τραπέζια αλλά εγώ ανησυχώ μήπως και τα παιδιά δεν προλάβουν τελικά να ανοίξουν.
Επιτόπου πάω την Παρασκευή, το Rock είναι κα-ρα-για-πί, χώμα και σκόνη και εργάτες που με κοιτούν καχύποπτα να τριγυρνάω ανάμεσα σε καδρόνια και καλώδια, όταν ανακαλύπτω κάτω από ένα χαρτόνι τον πολυέλαιο και τον τραβάω μια φωτογραφία, τους αισθάνομαι με απειλητικές διαθέσεις.
Μου ’ρχεται να τους πω τα κλασικά «ρε, ξέρεις ποια είμαι ’γω και τι μου έχει συμβεί εδώ μέσα» αλλά συγκρατούμαι, δίνω ένα φιλί στον Γιώργο τον Πιτσιλή που επιβλέπει τα πάντα παν-ψύχραιμος (αλλά εγώ τη νιώθω την ένταση) και την πέφτω στον Σκουλά που αντί για μπέργκερ και πορκέτες δοκιμάζει τσουλήθρες στη σκάλα – ναι, την περίφημη σκάλα. Τελικά το Rock ’n’ Roll ανοίγει τις πόρτες του όχι το μεσημέρι του Σαββάτου, όπως ήταν προγραμματισμένο, αλλά λίγες ώρες μετά. Βράδυ, γύρω στις 10-11 (και μαθαίνω έγινε χαλασμός), γιατί όπως λένε οι Πιτσιλήδες «η νύχτα πάντα ταίριαζε πιο πολύ στο Rock».
Όχι, δεν μπαίνω πρώτη, δεν πάω καθόλου για την ακρίβεια, και κοροϊδεύω τους ασυγκράτητους φίλους (και μένα την ίδια) πως δεν πάω «για να μην ανεβάσω τον μέσο όρο ηλικίας». Πάω όμως το μεσημέρι της Κυριακής, ανεβαίνω επάνω κατά τις παλιές μου συνήθειες και εκεί, αφ’ υψηλού, καταβροχθίζω με τα μάτια τα πάντα και σας μεταφέρω...
Ο χώρος
Υπέροχος, γιατί, πώς τα έχουν καταφέρει δεν ξέρω, και ενώ είναι όλα λαμπερά, αστραφτερά, καινούργια, είναι και όλα ίδια! Οι υπέροχοι δερμάτινοι καναπέδες, μόλις μπαίνεις δεξιά, και οι ροτόντες φαγητού που κάθονται για φαγητό οι διάσημοι και λαμπεροί. Η τεράστια μπάρα. Ο πολυέλαιος και η σκάλα (της ανέμελης κομψής καθόδου, της «κατασκοπείας», των δακρύων, όπως θες πες την). Μοναδική νέα προσθήκη το μπαρ με τα επίσης υπέροχα δερμάτινα σκαμπό που στήθηκε και στον επάνω όροφο και το μεγάλωμα των παραθύρων ολόγυρα («θα μπουν κουρτίνες, μην ανησυχείς» μου λέει ο Γιώργος, που τρώει δίπλα μου με τους δύο (από τους 5!) έφηβους γιους του).
Η φιλοσοφία
Το Rock είναι για τα αθηναϊκά δεδομένα το μαγαζί-θρύλος. Και όταν ρωτάω τον Γιώργο, μου λέει: «Όταν μια συνταγή είναι τόσο επιτυχημένη δεν την αλλάζεις. Την προσαρμόζεις στο σήμερα. Και παλιά και τώρα είμαστε ένα resto-bar που κατά τη διάρκεια της νύχτας “χάνουμε” το ύφος του εστιατορίου και το γυρνάμε σε πάρτι. Με διάθεση για το ξαφνικό, το ξεφάντωμα, τον χορό, το φλερτ, την ωραία “αλητεία”. Αυτός ήταν και θα είναι και τώρα ο χαρακτήρας του.
Φυσικά το έχουμε ξαναφτιάξει από την αρχή, πατώντας όμως στην παλιά του μορφή, η κουζίνα είναι διεθνής με τα καλύτερα του σήμερα, το bar έχει όλα τα ωραία, αλλά και πολύ σύγχρονα cocktails που είναι τώρα της μόδας. Και έχουμε και πολλές προσωπικότητες που στελεχώνουν και το bar και τις κονσόλες. Ο κόσμος θα δει φάτσες που τον έκαναν να περνάει καλά, το ίδιο θα κάνουν και με τους καινούργιους φίλους-πελάτες».
Η κουζίνα
Σε προχτεσινή ανάκριση που έχω κάνει στον ανατρεπτικό, και Food Mafia, και πιο ροκ δεν γίνεται σεφ Ηλία Σκουλά, μαθαίνω πως «το φαγητό θέλει να ενώσει τις αναμνήσεις των παλιών με τις τάσεις του σήμερα, είναι μητροπολιτικό, funky και πεντανόστιμο – θα το βλέπεις στο πιάτο, ρε παιδί μου, και αμέσως θα αισθάνεσαι ένοχος... αμαρτωλός!». Και συνέχισε: «Όταν έκατσα να συνθέσω το μενού είπα στον εαυτό μου, πες πως έχεις καλέσει στο σπίτι τον Mick Jagger, την Debbie Harry και τους Ramones. Τι θα τους έφτιαχνες; Ακούγοντας μουσικάρες έφτιαξα τελικά αυτό το μενού». Εκτός από τα burgers θα έχει και άλλα τέλεια και «μητροπολιτικά» κρεατικά, ένα πιάτο που το λέει The Big Bad Meatball και είναι κολασμένα mac ’n’ cheese μ’ έναν τεράστιο κεφτέ έτσι όπως δεν τον έχουμε ξαναματαδοκιμάσει, οι πίτσες θα είναι κι αυτές σούπερ... «Έχουμε με πορκέτα, αγουρέλαιο και πικάντικη παλαιωμένη γραβιέρα, μια άλλη, τη Root 66 με chili con carne, πιπεριά habanero, κρεμμύδια τουρσί, μια Riviera με πειραγμένο pesto, βραστό προσούτο και βουβαλίσια μοτσαρέλα, πολλά finger foods για το μπαρ, καθημερινά και κάτι καινούργιο». Εγώ παραγγέλνω μπέργκερ The King of Rock ’n’ Roll, πολύ ωραίο και όντως αμαρτωλό, κλέβω όμως από του διπλανού μακαρόνια Pepe e Carbo και εκεί δίνω στο σεφ θερμά συγχαρητήρια.
Οι μουσικές
Δυνατές, με slow ξεκίνημα και ανεβασμένες διαθέσεις για μετά. «Κι εδώ», λέει ο Γιώργος, «η συνταγή θα είναι η ίδια προσαρμοσμένη στο σήμερα. Αν παλιά ο Μηλάτος έβαζε εξαιρετικά κομμάτια που κρατάγανε 4,5 λεπτά κι όλοι θέλαμε να τα ακούσουμε ολόκληρα, σήμερα η εποχή ζητάει κάτι πιο γρήγορο, εναλλαγές, μίξεις από διάφορα στιλ. Έχουμε τους παλιούς μας djs (Ανδρέας Κουνδουράκης) αλλά και καινούργιους (Γρηγόρης Σαμουρκάσογλου, Παναγιώτης Τσαγκάνης, Κλαούντια Μάτολα, Ρουμπίνη Σταγκουράκη), θα παίζουμε rock, soul, funky, freestyle, disco house, όλο αυτό το groove που μας καθιέρωσε. Τις Κυριακές τα μεσημέρια –κι εδώ ακολουθούμε τις τωρινές τάσεις–, η νεολαία θέλει ελληνικά και θα τα έχει. Θα παίζουμε λαϊκά ανακατεμένα με r’n’b και house».
Η πόρτα
Έχουν γραφτεί τόσα λόγια γι’ αυτή την πόρτα... Κι όμως το Rock είχε την πιο ευγενική και ευχάριστη συνδιαλλαγή με το πάντα πολυπληθές και πάντα ανακατεμένο κοινό του. Και τώρα το ίδιο, μέσα του χωράνε όλοι, και οι παλιοί και οι καινούργιες φουρνιές. «Δεν μπορούμε να βάλουμε κόσμο μέσα όταν δεν πέφτει καρφίτσα, κανείς δεν θα περάσει καλά, δεν μπορούμε να βάλουμε ένα μπουλούκι άντρες που ήρθαν για καμάκι. Αν θες, ο μύθος και η διαχρονικότητα του Rock ’n’ Roll οφείλουν πολλά σ’ αυτή τη σκληρή του πόρτα, οπότε, ναι, έτσι θα συνεχίσει να είναι».
10°
