Η ώρα είναι 8 όταν φτάνω. Είναι καθημερινή, κάνει κρύο πολύ κι εγώ δεν έχω καμία όρεξη. Αντιθέτως θέλω την κουβέρτα μου, μια κούπα με κάτι καυτό και μια χαζοταινία να παίζει στον ορίζοντα όσο αργοσβήνω στον καναπέ. Αυτές οι σκέψεις περνάνε μαζεμένες χεράκι-χεράκι ένα δευτερόλεπτο πριν σπρώξω την πόρτα του Simul.
Τότε όμως κάτι αλλάζει. Δεν ξέρω ακριβώς αν ευθύνεται ο ζεστός φωτισμός, το ακόμη πιο ζεστό χαμόγελο της Αλεξάνδρας, οι μυρωδιές από τα αχνιστά πιάτα ή όλα αυτά μαζί, αλλά ξαφνικά νιώθω κάτι οικείο και απαλό γύρω μου. Είναι ίσως αυτό το «μαζί» που κρύβεται στη μετάφραση του Simul.
Κάποιοι φίλοι, πολλή όρεξη, αγάπη για το καλό φαγητό. Τόσα χρειάστηκαν για να στηθεί αυτό το καινούργιο, υπέροχο εστιατόριο. Η ομάδα των μαγείρων γνωρίστηκε πριν 5-6 χρόνια στη Ζάκυνθο και το γλυκό έδεσε αμέσως. Έγιναν φίλοι καλοί και όταν η Αλεξάνδρα πήρε την απόφαση να ανοίξει το δικό της εστιατόριο στη θέση του παλιού Prunier, τους κάλεσε να αναλάβουν τα ηνία της κουζίνας.
Επικεφαλής ο Νίκος Θωμάς, που χαμογελάει όταν σχολιάζω θετικά τον υπότιτλο «gastronomic situ» (βλ. παρακάτω). «Ήθελα να κάνω κάτι διαφορετικό, αφήνοντας απ’ έξω όσα δεν μου άρεσαν όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω ως σεφ (σ.σ. έχει δουλέψει σε πολλά εστιατόρια με highlight τη θέση του ως sous chef στην Cookoovaya).
Ξεπατικώνω από τον κατάλογο: «Στη γαστρονομία ο προσδιορισμός in situ αναφέρεται στην τέχνη της μαγειρικής με τις διαθέσιμες πρώτες ύλες ανάλογα τη στιγμή ή την εποχή που θα μαγειρέψεις. Στο Simul δημιουργούμε τις γεύσεις μας βασιζόμενοι στα φρέσκα υλικά και τη δημιουργικότητα της ημέρας». Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η κατάψυξη είναι άδεια, ότι όλο το μενού είναι ρευστό γιατί βασίζεται στην εποχικότητα (υπάρχουν όμως και μερικά σταθερά πιάτα), ότι το ceviche που έφαγες χθες με λαβράκι σήμερα θα το πετύχεις με ροφό, γιατί αυτό έβγαλε το πρωί ο ψαράς. Κι όσο και αν σπάνε τα νεύρα της Αλεξάνδρας («κάθε μέρα τυπώνω διαφορετικό μενού!»), δεν μπορείς να μη γοητευτείς από τη φρεσκάδα της πρώτης ύλης που λιώνει στο στόμα ούτε από τα αρώματα που σε κάνουν να κλείνεις τα μάτια.
Τα πιάτα έχουν κάτι από μοριακή κουζίνα (μην πάει ο νους σου στο κακό), κάτι από παιδικές μνήμες στο χωριό, κάτι εξωτικό και παραδεισένιο και κάτι από την έμπνευση που χτυπάει κάθε μέρα τον Νίκο στο… δόξα πατρί. Εκείνη τη νύχτα δοκίμασα πολλά. Αναφέρω όσα με κέρδισαν με το σπαθί τους: φαλάφελ καπνιστής πέστροφας με φουντούκια και πιπεριές Φλωρίνης, χταπόδι σχάρας «στιφάδο», κόκορας κρασάτος σε κενό αέρος με τραχανά και παλαιωμένη γραβιέρα (τέ-λει-ο!). Και φυσικά δεν ξεχνώ το άπαιχτο ρευστό cheesecake με μύρτιλα, ούτε τα ωραία κρασιά που με κράτησαν εδώ μέχρι τη 1 το ξημέρωμα. Αν θα ξαναπάω; Τώρα αμέσως!
Με σεφ τον Νίκο Θωμά, το μενού φλερτάρει καθημερινά με κλασικές προτάσεις, όπως το φρέσκο ψάρι, αλλά και σύγχρονες δημιουργίες ραβιόλι κολοκύθας φούρνου με κρέμα φασκόμηλου και μανταρίνι. Υπέροχα και τα γλυκά του. Καθημερινά 14:00 - 24:00, Δευτέρα κλειστά.
18°
