Πρόδρομος Χαραλαμπίδης: Ένας Έλληνας μηχανικός στη Red Bull Racing

Στα 8 του χρόνια παρακολουθούσε αγώνες Formula 1 μπροστά από την τηλεόραση. Στα 14 του συνειδητοποίησε ότι το όνειρό του ήταν να σχεδιάζει τα αγωνιστικά αυτοκίνητα που θαύμαζε. Αφιέρωσε τα φοιτητικά του χρόνια στη σχεδίαση του αγωνιστικού αυτοκινήτου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Fast forward στο σήμερα: ο Πρόδρομος Χαραλαμπίδης εργάζεται στη μελέτη, τον σχεδιασμό και την ανάλυση εξαρτημάτων στην πιο επιτυχημένη ομάδα της Formula 1. Ο Έλληνας μηχανικός της Red Bull Racing μας μίλησε για το πώς είναι να βρίσκεται στην ομάδα πίσω από τα ταχύτερα μονοθέσια του κόσμου.

Ο Πρόδρομος Χαραλαμπίδης και το όνειρο να δουλέψει στη Formula 1

Ήταν πάντα όνειρό σου να δουλέψεις στον σχεδιασμό αγωνιστικών αυτοκινήτων;

Όταν ήμουν μικρός, χωρίς να το καταλαβαίνω, ο πατέρας μου, βάζοντάς με μπροστά από μια τηλεόραση κάθε Σαββατοκύριακο να βλέπω αγώνες Formula 1, με έκανε να το αγαπήσω. Μετά, κάπου στο γυμνάσιο, άρχισα να χάνομαι λίγο στο τι θέλω να κάνω. Είχα περάσει μια φάση που σκεφτόμουν να γίνω γιατρός, αλλά μια συζήτηση με τον θείο μου, που είναι γιατρός, με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήταν αυτό που αγαπούσα.

Και τότε κάθισα λίγο μόνος μου και σκέφτηκα ότι το όνειρό μου ήταν πάντα να μπω στη Formula 1. Επέλεξα το Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών. Πέρασα από τη δημιουργία του μονοθέσιου της ερευνητικής ομάδας του Πανεπιστημίου, της Aristotle Racing Team, και από τότε η πρώτη μου επίσημη δουλειά, έπειτα από πρακτική, ήταν στη Red Bull Racing. Οπότε, εδώ και δύο χρόνια πλέον, δουλεύω για τη Formula 1, στην Αγγλία, σε ένα μικρό μέρος δίπλα στο Λονδίνο, το Μίλτον Κέινς, όπου η δουλειά μου είναι η μελέτη, ο σχεδιασμός και η ανάλυση εξαρτημάτων που μπαίνουν πάνω στο μονοθέσιο και χρησιμοποιούνται από τους οδηγούς, ανάλογα με τη σεζόν.

Πώς ένιωσες όταν έμαθες ότι σε προσέλαβε μία από τις κορυφαίες ομάδες της Formula 1;

Ήταν μια δύσκολη περίοδος, καθώς ήμουν στον στρατό. Το πλάνο μου ήταν να ξεκινήσω να δουλεύω σε μια συγκεκριμένη εταιρεία στην Ελλάδα μόλις τελείωνα τη θητεία μου. Λίγο αργότερα, έμαθα ότι δεν με ήθελαν σ’ αυτή την εταιρεία, και τότε ένιωσα πως ίσως να μην είμαι τόσο καλός όσο νόμιζα. Άρχισα να στέλνω αιτήσεις για πρακτικές, όντας πλέον άνεργος για περίπου έναν μήνα.

Και τότε, μέσα σε όλο αυτό, έρχεται ένα απαντητικό email από μια recruiter της Red Bull Racing. Τους άρεσε το βιογραφικό μου, αλλά επειδή είχα ήδη πτυχίο, δεν μπορούσα να καλύψω κάποια θέση πρακτικής, οπότε θα ήθελαν να μου προτείνουν μια μόνιμη θέση. Την επόμενη κιόλας μέρα, χωρίς να το γνωρίζει κανείς, πέρασα από μια τρίωρη συνέντευξη με ερωτήσεις προσωπικές και επί του γνωστικού αντικειμένου.

Μία βδομάδα μετά, λαμβάνω μια κλήση που άρχιζε από +44. Με ενημέρωσαν ότι ήμουν ο καλύτερος υποψήφιος για τη θέση και πως ήθελαν να με προσλάβουν. Αυτό ήταν τεράστιο επίτευγμα τότε, όμως θα πω ότι δεν χάρηκα πάρα πολύ, γιατί κάτι με συγκρατούσε πίσω. Αγχωνόμουν ήδη για το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα. Η μητέρα μου, όταν της το ανακοίνωσα, δεν με πίστευε, και ο πατέρας μου, κάνοντας χιούμορ, μου είπε πως πάω στη λάθος ομάδα.

Τι περιλαμβάνει η καθημερινότητά σου στη Red Bull Racing;

Μπήκα στην ομάδα το 2024, την περίοδο που ήταν πρώτη σε όλα. Η προηγούμενη χρονιά ήταν η πιο επιτυχημένη της ομάδας, με 21 νίκες σε 23 αγώνες. Μπήκα ακριβώς μετά από αυτή τη σεζόν και, προφανώς, όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω μας. Επειδή έχουμε τον καλύτερο οδηγό στη Formula 1, το αμάξι πρέπει να είναι πάντα ανταγωνιστικό. Αν δεν είναι, τον χάνεις, και κανείς δεν θα ήθελε να χάσει τον καλύτερο οδηγό. Οπότε, ναι, υπάρχει πίεση. Φέτος αλλάζουν οι κανονισμοί και θα έχουμε ακόμη περισσότερη δουλειά. Πρέπει να ορίσουμε τις βάσεις για τα επόμενα χρόνια.

Ωστόσο, η καθημερινότητα δεν είναι μόνο δουλειά. Προσπαθώ να ισορροπώ την εργασία με την προσωπική μου ζωή. Η εταιρεία έχει ένα τεράστιο campus, εργοστάσια, γραφεία, γυμναστήρια, σαν πανεπιστημιούπολη. Έχουμε πολλές παροχές, και το δικό μου «side quest» είναι το γυμναστήριο. Το έχω εντάξει στο μεσημεριανό μου διάλειμμα, το οποίο δικαιούνται όλοι οι εργαζόμενοι. Αυτό με βοηθά να κρατώ μια ισορροπία μέσα στην ημέρα. 

Υπάρχει όντως λίγη παραπάνω πίεση, αλλά την αποδέχομαι, δεν με ενοχλεί, γιατί είναι κάτι που το κάνω επειδή το αγαπώ.

Πώς διαχειρίζεσαι την πίεση να σχεδιάζεις κάτι που πρέπει να αγγίζει την τελειότητα;

Το τέλειο δεν υπάρχει. Αν υπήρχε, το αμάξι θα ήταν πάντα στην κορυφή και δεν θα υπήρχε αντίπαλος. Οι πρώτες μου σκέψεις ήταν ότι τώρα δεν πρέπει να κάνω ούτε ένα λάθος. Στην αρχή φοβόμουν ακόμη και μήπως ρωτάω υπερβολικά, μήπως δείξω ανεπαρκής. Όταν όμως τα απομυθοποίησα όλα αυτά, κατάλαβα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Αν δεν ρωτήσεις, δεν θα το κάνεις όσο καλά γίνεται.

Τώρα είμαι άνετος με τα λάθη. Η εμπειρία είναι αυτή που παίζει τον κυριότερο ρόλο σ’ αυτό που κάνουμε. Αν χάσεις την τεχνογνωσία από πέρσι, φέτος είναι σαν να κάνεις μια τρύπα στο νερό. Εκεί πατάει η εξέλιξη, στην εμπειρία του παρελθόντος. Με αυτή τη λογική, καταφέρνω τελικά να παραδίδω κομμάτια που συνήθως πάνε καλά.

Πόσο δημιουργική είναι η δουλειά στη Red Bull Racing;

Η δουλειά, σαν δουλειά, είναι πάρα πολύ δημιουργική, και αυτό ξεκινάει από το γεγονός ότι δεν φτιάχνω κάτι που πηγαίνει σε μαζική παραγωγή, είναι κάτι πρωτότυπο. Δηλαδή, φτιάχνουμε prototypes. Δεν είναι όπως όταν αγοράζεις ένα αμάξι πόλης, από αυτό και μόνο ξέρεις ότι θα δεις τεχνολογίες και πράγματα που δύσκολα θα χρησιμοποιηθούν σε κανονικά αυτοκίνητα. Προφανώς, μιλάμε για πολύ μικρότερη διάρκεια ζωής. Ένα κομμάτι σε μονοθέσιο μπορεί να αντέξει δύο αγώνες, μπορεί και έναν ή και κανέναν. Από αυτή την άποψη είναι δημιουργικό, γιατί δεν βλέπεις ποτέ κάτι ίδιο ξανά. Καθετί που φτιάχνουμε είναι μοναδικό.

Έχουμε πολύ μεγάλη συνεισφορά στον σχεδιασμό του αυτοκινήτου. Σε άλλες εταιρείες ο ρόλος είναι πιο συμβουλευτικός, αλλά στη δική μας οι μηχανικοί δείχνουμε την κατεύθυνση για το πώς θα σχεδιαστεί. Μπαίνεις στη διαδικασία να γνωρίσεις πολλούς διαφορετικούς τομείς, να τους ενώσεις, να πετύχεις ένα αποτέλεσμα και, τελικά, να κατασκευαστεί το κομμάτι με βάση τους στόχους που έχουν τεθεί. Νιώθω τυχερός, γιατί έτσι λειτουργεί η εταιρεία και γιατί έχω υπέροχους ανθρώπους στην ομάδα μου.

Παράλληλα έχεις και το δικό σου podcast, το «Κάπως έτσι και σήμερα...», που έχει μεγάλη απήχηση. Πώς γεννήθηκε αυτή η ιδέα και τι ρόλο παίζει για σένα αυτό το κανάλι επικοινωνίας;

Το «Κάπως έτσι και σήμερα...» ξεκίνησε σχεδόν τυχαία. Με τους φίλους μου λέγαμε συνέχεια ότι αυτές τις συζητήσεις που κάνουμε όταν βγαίνουμε έξω θα έπρεπε να τις ηχογραφούμε. Στην αρχή μού φαινόταν περίεργο να μιλάω μόνος μου, αλλά μετά συνειδητοποίησα την αξία του. Έχω το πρόβλημα του overthinking, όπως και πολλοί άλλοι άνθρωποι. Το podcast με βοήθησε να εκφραστώ και να έρθω πιο κοντά σε ανθρώπους που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο με μένα.

Με εμπνέει η σκέψη ότι ίσως δίνω μια επιπλέον οπτική γωνία σε αυτούς τους ανθρώπους, μου αρέσει που τους κρατάω παρέα. Ως μετανάστης εδώ στην Αγγλία, στην αρχή ένιωθα ότι δεν έχω κόσμο δίπλα μου, ανθρώπους που να τους νιώθω σαν οικογένειά μου, και άκουγα podcasts – αυτά μού έκαναν παρέα. Οπότε τώρα νιώθω ότι προσφέρω κι εγώ κάτι σε κάποιον που μπορεί να νιώθει το ίδιο.

Τι θα έλεγες σε ένα νέο παιδί στην Ελλάδα που ονειρεύεται να φτάσει εκεί που έφτασες εσύ;

Στον μικρό μου εαυτό θα έλεγα να μην τα παρατάει, να πιστεύει στους στόχους του και να μην τους αμφισβητεί. Ένα από τα βασικά μου προβλήματα ήταν πάντα η αμφισβήτηση, ότι δεν κάνω τα πράγματα σωστά. Στο τέλος της ημέρας δεν ξέρεις τι θα σου συμβεί αύριο. Μη βασίζεις τη ζωή σου σε έναν στόχο και σκέφτεσαι «αν δεν συμβεί αυτό, τελείωσα». Προσαρμόσου, εξελίξου και πήγαινε με τη ροή. Κοίτα εκεί που θέλεις να πας, γιατί νομοτελειακά, νομίζω, όλοι μας φτάνουμε εκεί που κοιτάμε, και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη και η πιο δυνατή στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου;

Η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου είναι τώρα. Είμαι μακριά από τους γονείς μου. Είναι μεγάλοι και αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, οπότε μπορώ να τους προσφέρω μόνο ψυχολογική στήριξη. Αλλά ταυτόχρονα είναι και το μεγαλύτερό μου κίνητρο. Θέλω μια μέρα να μπορέσω να τους πάω διακοπές, όπως με πήγαιναν εκείνοι όταν ήμουν μικρός.

Η πιο δυνατή στιγμή μου ήταν όταν τους αγκάλιασα και τους είπα ότι με πήρε η Red Bull. Εκείνη η αγκαλιά είχε μέσα της τα πάντα, αγάπη, ανακούφιση, αναγνώριση. Ήταν σαν να το είχαμε πετύχει μαζί.

Πολλές φορές κοιτάζω τη φωτογραφία μου, μικρός στον καναπέ να βλέπω Formula 1, και σκέφτομαι: «Αν αυτό το παιδί ήξερε ότι είκοσι χρόνια μετά θα ήταν εκεί μέσα, τι θα έκανε;». Είναι μια τρομερή συνειδητοποίηση.