Ράλλυ Legend: Ο Μανώλης Μουστεράκης γράφει για την εμπειρία του στο Σαν Μαρίνο

Βρέθηκα στο Ράλλυ Legend, στην Ιταλία, και ήταν σαν να άνοιξε μπροστά μου μια πόρτα στο παρελθόν - και για λίγα δευτερόλεπτα τα τέρατα του Group B ήταν ξανά ζωντανά μπροστά μας.

Πριν από λίγο καιρό έζησα κάτι που για χρόνια υπήρχε στη ζωή μου μόνο ως εικόνα και ήχος μέσα από βίντεο, αφίσες και αναμνήσεις. Το Ράλλυ Legend. Πρώτη φορά, με καλή παρέα, με τον ενθουσιασμό να ξεχειλίζει ήδη από την πτήση προς την Ιταλία και ακόμα περισσότερο στη διαδρομή για το Σαν Μαρίνο. Ήταν ένα όνειρο ζωής που γινόταν πραγματικότητα.

Γεννημένος το 2002, μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες για εποχές που τα ράλλυ ήταν σχεδόν μυθικά· τότε που τα αυτοκίνητα δεν ήταν απλώς μηχανές, αλλά τέρατα που ζωντάνευαν στα χέρια πιλότων-ηρώων. Δεν τα έζησα, αλλά τα ένιωσα, έστω και λίγο, εκείνο το τετραήμερο.

Η αρχή έγινε στην πρώτη ειδική διαδρομή του αγώνα – την πρώτη νυχτερινή ειδική που είδα ποτέ στη ζωή μου. Και μόνο αυτό αρκούσε για να νιώθω ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα σκηνικό από άλλες εποχές, ξεχασμένες, απαγορευμένες…

Το πρώτο αμάξι που εμφανίστηκε μέσα από το σκοτάδι ήταν ένα Audi Quattro. Είχα ακούσει παλιά κάποιον να λέει: «Αν δεν έχεις ακούσει Audi Quattro Group B τη νύχτα, δεν έχεις ακούσει τίποτα». Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα ακριβώς τι εννοούσε. Ο ήχος του, βαθύς και βίαιος, αντηχούσε στις πλαγιές· οι αναφλέξεις στον αέρα έκαναν τη νύχτα να τρεμοπαίζει· κι εμείς, με τα μάτια ορθάνοιχτα, δεν πιστεύαμε αυτό που ζούσαμε. Ήταν σαν να άνοιξε μια πόρτα στο παρελθόν – και για λίγα δευτερόλεπτα το Group B ήταν ξανά ζωντανό μπροστά μας.

Οι χρονομηχανές υπάρχουν!
Το Ράλλυ Legend δεν είναι απλώς ένας αγώνας. Είναι μια γιορτή. Μια χρονομηχανή που σε μεταφέρει πίσω στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, όταν η μυρωδιά της βενζίνης και τα «πριόνια» μοτέρ ήταν κάτι καθημερινό για όσους μεγάλωσαν με αυτά τα θηρία. Εκεί, ανάμεσα στα βουνά, με βροχή και κρύο, με τους θεατές να φωνάζουν και να χειροκροτούν, συνειδητοποίησα τι σημαίνει «πάθος για το ράλλυ». Οι οδηγοί δεν κυνηγούν βαθμούς ή δόξα, όπως συνηθίζεται τη σήμερον ημέρα· κυνηγούν το συναίσθημα, τη στιγμή, το χαμόγελο του θεατή που βλέπει το αυτοκίνητο να πλαγιολισθαίνει μπροστά του.

Και τι αυτοκίνητα… Subaru Impreza, Ford Escort Group 4, Lancia Delta S4, Audi Quattro, Kit-Cars διαφόρων μαρκών και ό,τι άλλο μπορείς να σκεφτείς – ολόκληρη η ιστορία της αγωνιστικής κουλτούρας ζωντανή, με τον ήχο των εξατμίσεων να σε κάνει να ανατριχιάζεις. Κάθε πέρασμα ήταν ένα μικρό déjà vu από εποχές που δεν έζησα, αλλά που με κάποιον τρόπο κουβαλάω μέσα μου. Ίσως γιατί αυτά τα αμάξια, αυτές οι φιγούρες, αυτά τα χρώματα, είναι η ουσία του motorsport – αγνό, μηχανικό, αυθεντικό.

Στις μέρες μας, τα ράλλυ έχουν χάσει κάτι από εκείνη τη μαγεία που τα έκανε μοναδικά – το αυθόρμητο πάθος, τη μυρωδιά της περιπέτειας, την αίσθηση ότι όλοι, οδηγοί και θεατές, συμμετείχαν σε μια κοινή γιορτή. Πλέον, όλα μοιάζουν πιο «κανονισμένα», πιο επαγγελματικά· πολλές φορές περισσότερο υποχρέωση και προβολή παρά διασκέδαση και ψυχή.

Στο τέλος καθίσαμε όλοι παρέα, φάγαμε πίτσες, γελούσαμε και απλώς χαζεύαμε τα βίντεο και τις φωτό που τραβήξαμε. Όλοι λέγαμε το ίδιο: «Ρε φίλε, σκέψου να τα είχαμε ζήσει τότε». Αλλά ίσως, τελικά, το να τα ζεις έστω κι έτσι –έστω για λίγο, από την άκρη του δρόμου, μέσα στα πλήθη που συνεχίζουν και κρατούν τη νοσταλγία του παρελθόντος του WRC ζωντανή– είναι αρκετό. Γιατί εκεί καταλαβαίνεις ότι το ράλλυ δεν είναι απλώς σπορ. Είναι πολιτισμός, μνήμη, αγνό συναίσθημα. Και το Ράλλυ Legend είναι το σημείο όπου όλα αυτά συναντιούνται και θα συνεχίσουν να συναντιούνται.