Αυτοκινηση

Guilt Free: Η ώρα της απενοχοποίησης των σχεδιαστών ήρθε

Η ηλεκτροκίνηση αποτέλεσε την αφορμή να βγουν από τα συρτάρια τους επαναστατικές ιδέες

Θωμάς K. Ευθυμίου
ΤΕΥΧΟΣ 761
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Οι επαναστατικές ιδέες στην ιστορία του ηλεκτροκίνητου αυτοκινήτου.

Ιδέες, που με τους κανονικούς σημερινούς ρυθμούς θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αποκτήσουν «σάρκα και οστά», αν δεν πέρναγαν κανά δυο δεκαετίες ακόμη…

Ξέρετε, η ενοχή είναι μεγάλη υπόθεση. Αρχίζει από το πώς αισθάνεσαι ο ίδιος και φτάνει μέχρι να σου επιβάλλουν να αισθάνεσαι άσχημα οι άλλοι.

Στη σχεδιαστική παράμετρο χρειάστηκαν χρόνια για να γίνουν τολμηρά βήματα. Κι αυτό γιατί βασιλεύει μία μίξη αυτοενοχής μέσω ενός αόρατου, κληρονομικού ή επίκτητου (δεν έχει σημασία) συντηρητισμού που ελλοχεύει στο περιβάλλον μας και συχνά, αυτιστικά σχεδόν, τον κάνουμε μέρος της ζωής μας, γιατί μεταξύ άλλων, μας βολεύει.

Μας βολεύει γιατί δεν ξυπνάμε πάθη, γιατί αποφεύγουμε τις κόντρες και τις διαμάχες αλλά και γιατί χρειάζεται τεράστια αυταπάρνηση για να είσαι διαφορετικός. Όχι στα λόγια, αλλά στην πράξη.

O Alessandro Messale, σχεδιαστής στη Nissan

Αν μία αόρατη κάψουλα μπορούσε να μας μεταφέρει στα γραφεία των σχεδιαστών αυτοκινήτων και ένα βράδυ τα ψάχναμε χωρίς ενόχληση, θα μέναμε άφωνοι με τα σχέδια που θα βρίσκαμε σε αχρηστία.

Πιστέψτε το… οι σχεδιαστές από τη φύση τους, καλλιτέχνες όντες, δεν μπορεί να είναι συντηρητικοί.

Συντηρητικοί γίνονται από τις αποφάσεις που επιβάλλουν φοβικά marketing και κάπως έτσι η σχεδιαστική άνοιξη καθυστερεί.

Χρειάστηκαν οραματιστές για να τραβήξουν τον κόσμο μπροστά. Ο έλληνας Αλέξανδρος Ισιγώνης με το Μini του, η αγγλίδα σχεδιάστρια και επιχειρηματίας Mary Quad που είναι συνδεδεμένη με τη διάδοση της μίνι φούστας, η αείμνηστη ιρακινοβρετανή Zaha Hadid, η «Βασίλισσα της καμπύλης», που απελευθέρωσε την αρχιτεκτονική γεωμετρία δίνοντάς της μια εντελώς νέα εκφραστική ταυτότητα, ο ισπανός δομικός μηχανικός αρχιτέκτονας, γλύπτης και ζωγράφος Santiago Calatrava του οποίου τα κτίρια είναι γλυπτικές μορφές, συχνά μοιάζουν με ζωντανούς οργανισμούς, και ένα σωρό άλλοι σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Το ίδιο και στους αυτοκινητιστικούς θύλακες, όπου τα επαναστατικά σχέδια συναγωνίζονται σε αριθμό τα βιβλία της Anais Nin. 

Όπως δε όλοι μας, αναζητούμε ευκαιρίες να ξεδιπλώσουμε τη δημιουργία μέσα μας. Είναι πλέον αποδεκτό, ότι ο ραγδαίος ερχομός της ηλεκτροκίνησης, έλυσε –σε μεγάλο βαθμό– τα χέρια των σχεδιαστών και πλέον αρχίσαμε, τώρα, που ακόμα είναι νωπά τα βήματα, να έχουμε space εσωτερικά, με οθόνες αφής και τιμόνια κοσμήματα.

Αναφέρομαι σε αυτά τα δύο, γιατί πλέον ό,τι ξέρατε από διάφορα άλλα σκηνικά μέσα στην καμπίνα των αυτοκινήτων, ξεχάστε τα…

Παντού touch buttons, απουσία μοχλών ταχυτήτων και χειρόφρενου, απουσία ποτενσιόμετρων κ.ά.

Κουμπιά παντού. Οι ταχύτητες θα μπαίνουν με κουμπιά, η επιλογή των φωτιστικών το ίδιο, αλλά και όλες οι ευαγείς λειτουργίες στο κόκπιτ.

Προσοχή! Ακόμα και οι διατάξεις αλλάζουν στον πίνακα οργάνων. Ο ηλεκτρισμός έδωσε το έναυσμα για περίεργα και φουτουριστικά ταμπλό, πολύχρωμα εσωτερικά, εργονομικές λύσεις, αλλά και επιπλέον χώρους, που θα έκαναν το κίνημα «in-car sex» να ξεχύνεται στους δρόμους αλαλάζοντας από ευχαρίστηση.

Βέβαια, σημερινές ριζοσπαστικές εικόνες που βλέπουμε σε μοντέρνες εκδόσεις, δεν είναι παρά αντιγραφή από αφιονισμένες ιδέες δεκαετιών πριν…

Το περιβόητο Cybertruck, το pickup της Tesla, δεν είναι παρά αντιγραφή του αντίστοιχου που είχε εμφανιστεί στα αυτοκινητιστικά περιοδικά της δεκαετίας του ’70.

Γιατί σήμερα και όχι τότε η εφαρμογή του στην παραγωγή;

Γιατί τότε, κάποιοι –όπως και στις ημέρες μας– έκριναν ότι «ο κόσμος δεν είναι έτοιμος» να αποδεχθεί ριζοσπαστικά σχέδια…

Και ποιος καθοδηγεί τον κόσμο να σκεφτεί και να δράσει μοντέρνα;

Ο ίδιος, από μόνος του, ή οι marketeers;

Και φθάνουμε στην ιστορία με το αυγό και τον κόκορα.

Αλλά πλέον όλα αυτά είναι παρελθόν. Η σχεδιαστική άνοιξη είναι εδώ!

Ή λέτε σε μερικά χρόνια να αρχίσει και πάλι ο δωρικού τύπου κυβισμός, γιατί «κάποιοι» θα θεωρήσουν ότι ξεφύγαμε;

Μπρρρρρ… Δεν θέλω να το σκέφτομαι…