Πώς επιλέγουμε να επενδύσουμε αναγνωστικά τον χρόνο μας «εδώ» και όχι «εκεί»;
Όταν ήμουν μικρός, τέτοια μέρα έδινα και συμβουλές μαζί με τις ευχές. Μεγαλώνοντας, έκανα resolutions, και μάλιστα κάποιες από αυτές τις πρότεινα και σε άλλους… Φυσικά, όπως όλοι μας, δεν τις τήρησα ποτέ. Τώρα πια θέλω να πω μονάχα ευχαριστώ. Για πολλά, πάρα πολλά πράγματα προφανώς, αλλά μιας και είμαστε σε αυτήν εδώ τη στήλη, ευχαριστώ πολύ όλους εσάς που διαβάζετε αυτά τα σημειώματα, όσο τα διαβάζετε και όση σημασία και αν τους δίνετε. Είναι τρομερή τιμή, που συχνά νιώθω ότι δεν την αξίζω.
Δαπανάμε όλοι μας ΧΡΟΝΟ όποτε διαβάζουμε οτιδήποτε, τη μόνη μας όντως περιουσία δηλαδή, ή τέλος πάντων (θέλουμε να πιστεύουμε ότι) τον επενδύουμε — αν και συχνά-πυκνά απλώς τον σπαταλάμε. Και, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν τόσα και τόσα κείμενα για ανάγνωση. Μια πλημμύρα από κείμενα, ένας ωκεανός, ένα στερέωμα λέξεων.
Αν μιλάμε ΜΟΝΟ για βιβλία, έχουμε να κάνουμε με ένα ασύλληπτο νούμερο: υπάρχουν διαθέσιμοι 130.000.000 διαφορετικοί τίτλοι σ’ αυτό τον κόσμο. Αν (έστω!) μιλάμε μόνο για βιβλία που κυκλοφόρησαν ΜΟΝΟ μέσα στο 2023 και ΜΟΝΟ στα αγγλικά, φτάνουμε (μαζί με τις αυτοεκδόσεις), τα 4 εκατομμύρια τίτλους. Δεδομένου δε ότι ο μέσος αναγνώστης διαβάζει κάπου 10.000 λέξεις την ώρα, αν ένας άνθρωπος μπορούσε —λέμε τώρα— να διαβάζει από την ώρα που γεννιόταν και μέχρι να γίνει εκατό χρονών ΟΛΟ το εικοσιτετράωρο, χωρίς καν να ξύνει τη μύτη του, θα διάβαζε 240.000 λέξεις την ημέρα x 365 ημέρες τον χρόνο x 100 χρόνια = 8.750.000.000 λέξεις πάνω-κάτω σε όλη του τη ζωή. Ας τις πούμε 10 δισεκατομμύρια, να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Αν, πες, το μέσο βιβλίο είναι 10.000 λέξεις (που δεν είναι, είναι πολύ περισσότερες), θα προλάβαινε να διαβάσει 1.000.000 βιβλία σε όλη του τη ζωή. Πολλά, πάρα πολλά, πολύ περισσότερα από όσα θα διαβάσουμε σε όλη μας τη ζωή όλοι εμείς μαζί — αλλά, Θεούλη μου, τόσα μόνο βγαίνουν ΚΑΘΕ καλοκαίρι μοναχά στην Αμερική. Και πια με την ΤΝ τόσα θα βγαίνουν όπου να ’ναι κάθε μέρα.
Γι’ αυτό λέω: το γεγονός και μόνο ότι κάποιος επιλέγει να διαβάσει ένα «άρθρο» που έκατσες και έγραψες (τα σημειώματά μου βέβαια δεν είναι άρθρα, τα σημειώματά μου είναι σημειώματα, ούτε καν «επιφυλλίδες» είναι ή το ακόμη δυσκολότερο: «χρονογραφήματα» — άρθρα είναι αυτά που δημοσιεύουν η Σώτη Τριανταφύλλου και η Δήμητρα Γκρους, π.χ., για να αναφέρω δύο χαρακτηριστικά ονόματα από τη Voice, ή το NewYorker), το γεγονός από μόνο του, έλεγα, είναι, αν το καλοσκεφτείς, συγκλονιστικό.
Πόσο δε μάλλον όταν δεν υπάρχουν μόνο βιβλία για να διαβάσει κανείς: ίσα-ίσα, διαβάζουμε 10% βιβλία και 90% άλλα πράγματα, από σχόλια για θέματα πολύ έξω από τα ενδιαφέροντά μας αγνώστων ανθρώπων σε τοίχους που ακολουθούμε κρυφά, μέχρι υποτίτλους σε κινέζικα reels που δείχνουν ένα ζευγάρι αρκουδάκια πάντα να ξεφλουδίζουν καλάμια μπαμπού και να ρεύονται κάνοντας κωλοτούμπες.
Κι αν αυτό ταιριάζει πιο πολύ στην Ημέρα των Ευχαριστιών και όχι στην Πρωτοχρονιά, δεν πειράζει. Δεν έχουμε Ημέρα των Ευχαριστιών εδώ, πρώτον, και δεύτερον η Πρωτοχρονιά είναι μια υπέροχα συμβολική ημέρα, στην οποία χωράνε πολλά. Χωράνε όλα τα καλά.
Θερμές ευχαριστίες επίσης οφείλω σε όλους στο περιοδικό και στο σάιτ, από τον εκδότη μέχρι κάθε καλό συνάδελφο. Είναι τιμή μου που βρίσκομαι κι εγώ εδώ πέρα, και τύχη αγαθή. Ποιος θα το ’λεγε.
Να είστε όλοι καλά, λοιπόν. Ευχαριστώ για την ανάγνωση και Καλή σας Χρονιά.
Μακάρι να απολαύσουμε με καθαρή καρδιά και ανέφελο πνεύμα τα χαμόγελα που αναπόφευκτα θα μας χαρίσει το 2024.
